Δεκαπενταυγουστιάτικες ὧρες στά πάλλευκα τῶν νησιῶν μας Κοιμητήρια

Δεκαπενταύγουστο, Σκόπελος π. Κωνσταντῖνος Ν. Καλλιανός

“Ω τοῦ παραδόξου θαύματος! Ἡ πηγή τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται καί κλῖμαξ πρός οὐρανόν ὁ τάφος γίνεται….”

Σέ ὥρα ἀπόβραδη, μέ τό μελτέμι νά σαλεύει ἁπαλά τίς κορυφές τῶν κυπαρισσιῶν καί νά κατεβαίνει μέ τίς στερνές τίς ἡλιαχτίδες πάνω στά μνήματα.

Στά λιτά καί ἀπέριττα μνήματα, πού δέν ἔχουν τή σημερινή τήν ἐπιτήδευση μέ τά βαρειά τά μάρμαρα καί τά πλαστικά τά ἄνθη.

Γιατί ἐκεῖνα τά μνήματα ἦταν φροντισμένα ἀλλιῶς, μέ Ἁπλότητα, Καλωσύνη καί ὅση Φιλοκαλία περίσσευε στίς καρδιές ἐκείνων τῶν παλιῶν νησιωτῶν. 

Γι’ αὐτό καί τά ἐπιμελοῦνταν μέ προσοχή κοιτάζοντας νά τοποθετήσουν τό λιτὸ χειροποίητο ξύλινο σταυρό, τὶς ἀσβεστωμένες πλίθες στίς ἄκρες τοῦ μνημείου μέ ὀδοντωτή σειρά καί τέλος, πάνω στήν ἐπιφάνεια τοῦ τάφου στρώνανε λευκά λαλαρίδια, ἀπ’ τό γιαλό φερμένα.

Ἀναπαύονταν λοιπόν οἱ κεκοιμημένοι κάτω ἀπ’ τή στρώση τῶν λευκῶν λαλαριδιῶν, πού μοσχομύριζαν ἁρμύρα: μοσχοβολιὰ γνώριμη σ’ αὐτούς, γιατί αὐτή τούς ἔθρεψε μαζί μέ τό λεπτό τό ἄρωμα τοῦ πεύκου.

Λιτά στολίδια τά μικρά τά βασιλικά, πού μαζί μέ τό λαδοκάντηλο ἀφήνουν στόν ἐπισκέπτη μιά ἰδέα κατανύξεως καί παραμυθίας.

Δεκαπενταύγουστο· Οἱ καμπάνες ἀφήνουν στό γιορταστικό τ’ ἀπόβραδο τόν ἐλπιδοφόρο ἦχο τους καλῶντας σέ σύναξη.

Καί στά Κοιμητήρια, ὅταν φτάνει ὁ ἦχος αὐτός, ἀρχίζει ν’ ἀνεβαίνει μέσ’ ἀπ’ τά μνήματα μιά παράξενη σιωπή, ἡ ὁποία ἁπλώνεται γύρω κι ἀφήνει τή σφραγίδα τῆς χαρμολύπης.

Γιατί ὅλοι αὐτοί πού ἀναπαύονται κάτω ἀπ’ τήν πάλευκη τή στρώση τῶν λαλαριδιῶν, ξέρουν, ἐπειδή τό βλέπουν, κλῖμαξ νά γίνεται ὁ τάφος, πού θριαμβευτικά τήν ἀνεβαίνει ἡ Μήτηρ τῆς Ζωῆς.

Τό βλέπουν καί χαίρονται, γιατί καλοῦνται κι αὐτοί νά Τήν ἀκολουθήσουν καί ν’ ἀνέβουν τά σκαλοπάτια μέ τή βεβαιότητα τῆς Ἀγάπης Της, τήν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀδιαλείπτων πρεσβειῶν Της καί τόν γλυκασμό τῆς ἀμέτρου Παραμυθίας Της.

Στέκουν σιωπηλοί οἱ κεκοιμημένοι καί μέ τή λαμπάδα τῆς ψυχῆς τους ἀναμμένη καὶ Τή μακαρίζουν, ὅπως «αἱ γενεαί αἱ πᾶσαι» Γιατί εἶναι πιά σίγουροι, ὅτι «σώζει ἀεὶ τήν κληρονομίαν Της»…..

Κι αὐτούς πού ἀναπαύονται στό κοιμητήριο, ἐκτός τοῦ ὅτι συνιστοῦν ἕναν δικαιωματικό μακαρισμό, ὀφείλουμε νά τούς καταθέτουμε τό σεβασμό μας, γιατί ἀποτελοῦν καί εἶναι τά πανίερα ταμιευτήρια τά πληρωμένα Μνῆμες,

Γεγονότα καί βιορυθμούς τοῦ χθές, τό ὁποῖο ἐξάπαντος κρατοῦν στά χέρια τους καί τό παραδίδουν ὡς ἄλλη παρακαταθήκη στόν Παλαιόν τῶν Ἡμερῶν.

Γιατί ὅλοι αὐτοί, ἤ σχεδόν ὅλοι, ἔχουν λίγο πολύ ταυτιστεῖ καί μέ δικά μας παρόμοια γεγονότα, ἀλλὰ καί τὶς ἐπιλογές τοῦ ἐγκόσμιου βίου μας.

Στέκομαι τοῦτο τό σεπτό ἀπόβραδο τοῦ Δεκαπενταγούστου κι ἀντικρύζω τό Κοιμητήριο τῶν προγόνων μου νά μένει ἀκίνητο μέσ’ τή θερινή τήν ἀντηλιά, μέχρι νά δεχτεῖ στά σπλάχνα του κάποιο νέο σπόρο τοῦ Θεοῦ: μιάν ἀνθρώπινη Μορφή πού μέχρι τότε κάποιο τόπο φύλασσε σ’ αὐτό τό χωριό.

Ὅμως σέ λίγο θά σιμώσει ἡ νύχτα· τότε θά λαμπυρίσουν τά καντήλια στά μνημεῖα, ἐνῶ ἡ σιωπή θά σεργιανᾶ ἀνάμεσά τους, ἀνάμεσα στά κυπαρίσσια.

Τά νυχτοπούλια θά συλλαβίζουν τό δικό τους τό μοιρολόϊ: αὐτό πού συνήθως δέν ἀκοῦν οἱ ζωντανοί, ἀλλά μονάχα οἱ κεκοιμημένοι.

Αὐτοί δηλαδή πού ἀναπαύθηκαν ἀπό τίς μέριμνες τοῦ βίου κι ὅλα τά ἐφήμερα. Γιατί ἔμαθαν τό ἄλλο μέγιστο τό μάθημα: «Ἐν τῇ Κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε…….»

Ἀντιγραφή γιὰ τὸ  «σπιτὰκι τῆς  Μέλιας»

ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ

ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ Ι. ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΥΚΑΚΙΩΝ

ΕΤΟΣ ΙΓ’ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ – ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 – ΑΡΙΘ. ΤΕΥΧΟΥΣ 144-145 

https://oikohouse.wordpress.com