Ετικέτες

17.1.18

Διάλογος του Μεγάλου Αντωνίου μετά του Δαίμονος (κείμενο και βίντεο)

ταν Μέγας ντώνιος σκήτευεν ες τν ρημον, νά κα ρχεται Δαίμων τ μεσάνυκτα, κα το κτύπησε τν πόρτα δι ν το νοίξ. σηκώθη λοιπν Μέγας ντώνιος, κα φο νοιξε τν πόρτα του, βλέπει ξαφνα νθρωπον λλόκοτον κα στεκεν ξω.


Λέγει του γιος· «Ποος εσαι πο μο κτυπς τ μεσάνυκτα τν πόρταν, κα τί θέλεις;»

Λέγει του μιαρς Δαίμων· «γ εμαι Δαίμων.»

Κα λέγει πρς ατν γιος «Πς λθες, παγκάκιστε δ;»

Κα λέγει πρς ατν Δαίμων· «λθα ν σο επ πς μάχονται ο καλόγηροι κα λοιπο Χριστιανοί, βριζόμενοι κατ πσαν ραν, κα πς τος κοσμικος γυρίζω εκολα ες τ θέλημά μου.»

Λέγει του γιος· «Παγκάκιστε, διατί κάμνεις ατό;»

Λέγει του Δαίμων· «γ φθον τος καλογήρους, διότι αθέντης μου ωσφόρος χει πολν φθόνον ες ατούς, πειδ μέλλει Θες ν᾿ ποκαταστήσ τ Τάγμα τν γγέλων πο ξέπεσεν π μς, κα ν κάμ γγέλους π τος καλος ερες κα τος ταπεινος Μοναχούς, κα δι τοτο χομεν τόσον φθόνον ες ατούς.»

Λέγει του γιος· «πειδ λθες δ, Δαίμων, ρκίζω σε ες τν Θεν το παντς τν κτίσαντα τ πάντα, ν σταθς ατο ως ο ν μολογήσς λα σα πράττεις.»

Λέγει του Δαίμων· «Διατί μ δεσες ντώνιε, γ λθα ν σο π τ καύχημά μου μόνον τ πς μάχονται ο μοναχο κα λοιπο χριστιανοί, κα σ μ δεσες;»

Λέγει γιος· «Επέ μοι τ ργα τν Δαιμόνων, τ κάμνωσιν ες τος Μοναχος κα λοιπος χριστιανούς.»

Λέγει του Δαίμων· «κουσον ντώνιε· μες εμεθα πρτα γγελοι κα ωσφόρος, πρτος μας, π τν περηφάνειαν ξέπεσε, διότι θέλησε ν στήσ τν θρόνον του πάνωθεν το Θεο, συλλογιζόμενος δς τν αυτόν του ν γίν μοιος μ τν Θεόν. «Κα σομαι μοιος τ ψίστ». Κα μόλις τ συλλογίσθη, παρευθς πεσε κάτω ες τ καταχθόνια το δου, κολουθοντες ατν κα μες, κα ξ ατίας τούτου, π γγελοι γείναμεν δαίμονες, κα δι τοτο χομεν τν φθόνον ες τος μοναχος κα τος ρθοδόξους χριστιανούς, κα τος πειράζομεν. λλ λλο δν μς θανατώνει περισσότερον π τν προσευχήν, τν νηστείαν κα τν ταπείνωσιν πο κάμνουν ο μοναχο κα λοιπο ρθόδοξοι χριστιανοί- δι τοτο κα μες πασχίζομεν κατ πολλ δι ν τος κάμωμεν οτε ν προσεύχωνται οτε ν νηστεύωσιν, λλ ν μελσι κα ν περηφανεύωνται, κα λλοι ν λέγωσιν τι εναι εμορφοι, ν εναι σχημοι, κα λλοι τι εναι προκομμένοι κα δν γνωρίζουν οτε τ λφα, κα βάνωμεν πολλν χθραν ναμέσον το νς κα το λλου δι ν μαλώνουν, κα ξ ατίας τούτου πηγαίνωμεν π τόπον ες τόπον, κα λλους κάμνωμεν ν ρννται τν Χριστόν, κα λλους ν φίνουν τν μοναχικν ζων κα ν γίνωνται κοσμικοί, κα μ ατν τν τρόπον τος πέρνομεν μαζ ες τν αώνιον κόλασιν. λλ᾿ κουσε κα τοτο, γιε το Θεο. τι λλο δν μς πειράζει οτε προσευχή, οτε νηστεία, σον ταπείνωσις. Κα ατν τν βλέπομεν ες πολλος μοναχος κα ες λίγους κοσμικούς, λλ ατος τόσον πολ σπουδάζωμεν ν τος σύρωμεν ες τν αυτόν μας, σον τ σκουλήκι πο βόσκει ες τι δένδρον κα πασχίζει ν τ ξηράν κα ν τ καταντήσ χρηστον ες τ ν κάμ καρπν στε ν βαλθ ες τν φωτιάν. Τέτοιας λογς λοιπν πασχίζομεν κα μες στε ν ξηράνωμεν τν καρδία ατν πο πράττουσι τ ργα το Θεο. στερον ν τος ίξωμεν ες τν αώνιον κόλασιν.

Λέγει του γιος· «μ τος κοσμικος διατί τος πειράζετε;»

Λέγει του Δαίμων - πειδ κα Χριστς δι τν δμ ἔῤῥιψε τν πρτον μας, κα χομεν πολν φθόνον ες ατούς, βλέπεις δ κα τοτα τ μαχαίρια πο χω ες τν ζσιν μου. λα δι᾿ ατος τ χω, κα ταν μεθύσωσιν π τ κρασ τος βάνω ες μάχην πολλν κα π λόγον ες λόγον πιάνονται, κα γ ναμαζώνω τους κα σφάζονται, κα χι γ μοναχός μου, λλ κα ο λοιποί μου δελφοί.

Λέγει του γιος· «Κα πο εναι ο δελφοί σου;»

Λέγει του Δαίμων· «Ες κάποιον τόπον γίνεται πανήγυρις κα πηγαίνουν κε δι ν κάμουν σκάνδαλα.»

Λέγει του γιος· «Κα πς λέγουν τ νόματά των;»

Λέγει του Δαίμων· «Τν ναν τν λέγουν Κενόδοξον, γουν τς κενοδοξίας, κα τν λλον Θυμώδη, πειδ θυμώνει τος νθρώπους κα δέρνονται, κάμνοντας κα λλ πολλότατα κακά, δηλαδ ν πηγαίνωσιν ες τ κριτήρια, ν ξοδεύωσι τν βίον τους, χοντες κα μες π ατος πολ διάφορον τοτέστι μερδικόν, μόνον κείνους χομεν χθρος πο δν φίνουν τος λλους ν πηγαίνουν ες τος Κριτάς, δι τοτο κα μες κείνους πο δν κάμνουν τ θέλημα μας πολλ τος πολεμομεν, λλ δν κάμνωμεν τίποτε, κα ταν πάγωμεν ες τν πρτον μας, πολ μς μαλώνει κα βρίζει. Δι τοτο παρακαλ σε, ν μ φήσς ν πάγω, τι πολν καιρν καμα δ, κα ργησα, κα πλέον μ μ ρωτς, διότι πολ θέλει μ παιδεύσει αθέντης μου.

Λέγει του γιος· «τόσους χρόνους χετε, παγκάκιστοι χθροί, πο πειράζετε τν κόσμον κα κόμη δν χορτάσατε; μ πάλιν ρκίζω σε, ες τν Παντοδύναμον Θεν ν μο επς τν λήθειαν ες ,τι σ ρωτήσω.»

Τότε λέγει του Δαίμων· «ντώνιε, διατί μ δεσες περισσότερον, πο γ βιάζομαι; πηγαίνω διατ πολν καιρν ργησα δ πο ως τώρα θελα γυρίσει ες τ θέλημά μου πολλος νθρώπους, λλ σ δν μ φίνεις, κα ταν πάγω μ μαλώνει αθέντης μου, ρώτα με λοιπν γρήγορα, διότι λοι μου ο δελφο πάγουν μ κανίσκια ες τν αθέντην μας τν πρτον, κα δν χω μ τί ν πάγω κα γώ, πειδ μ κατέστησες μοιρον τς χάριτός μου, κα μ μαλώνουν ο δελφοί μου πο πηγαίνουν ες τ πανηγύρια.

Λέγει του γιος· «Ποον εναι τ μεγαλήτερον σκάνδαλον πο δίδετε σες ο δαίμονες ες τος νθρώπους;»

Λέγει του Δαίμων· «Κενοδοξίαν κα ες τοτο γ πιάνω κα τος δαιμονίζω, δι ν πιασθον νας μ τν λλον, πειτα φθάνει κα θυμώδης μεγαλύτερός μου δελφς κα τος δίδει διπλν τν κενοδοξίαν κα τότε πιάνωμεν κα τος νακατώνομεν πολλά, κα οτω κάμνουν τ θέλημα μας κα τότε πάγωμεν ες τν αθέντην μας, κα ατς πολ μς χαίρεται, κα μς ξιώνει ες μεγαλητέραν τιμήν.»

Λέγει του γιος· «μ πς δν φοβεσθε τν Θεόν, λλ τολμτε κα κάμνετε σκάνδαλα ες τος χριστιανούς;»

Λέγει του Δαίμων· «ντώνιε, μες χομεν π τν Θεν θέλημα, κα ,τι θελήσωμεν κάμνωμεν, φίνοντάς μας κα ο γγελοί του ν πράξωμεν ,τι θέλωμεν κα παραχώρησις ατη δίδεται ες μς, δι ν δοκιμάζωνται ο πιστο π τος πίστους· διατ σοι χουν πίστιν σταθερν δν κάμνουν τ θελήματά μας, δι τοτο πηγαίνουμεν κα ες τ τραπέζια πο χουν παιγνίδια, κα κανένας δν μς μποδίζει, κα χαιρόμεθα κα μες μαζ μ ατούς, κα γίνονται δικοί μας πηρέται, κα φίνοντες τν Θεν λατρεύουν μς κα πολλας φορας μς βρίζουν, λλ᾿ ταν πίνουν τ κρασ μ τ παιγνίδια, πάλιν κάμνουν τ θέλημά μας.»

Λέγει του γιος· «ρκίζω σε ες τν Θεν ν μ επς κα τοτο· δηλαδ τν Κυριακν τί κάμνετε ες τος χριστιανούς;»

Λέγει του Δαίμων· «μες καθόλου δν ναπαυόμεθα λον τν καιρόν, οτε παύομεν τ σκάνδαλα, μόνον ες ατ ερισκόμεθα παντοτεινά, κα τν Κυριακν κάμνομεν πολλ ες τος χριστιανος κα λλους κάμνομεν ν άπτουν, λλους ν πραγματεύωνται, λλους ν γελον, λλους ν τραγωδσι, κα ες τς γυναίκας, λλας ν τς κάμνωμεν ν κεντσιν, λλας ν πραγματεύονται τν Κυριακήν, κάμνομεν τος νδρας κα τς γυναίκας ν πολυκοιμνται κα ν μ πηγαίνουν ες τν κκλησίαν, τος δίδομεν πόνον ες τν κεφαλν ες λλο μέρος το κορμίου, δι ν ερίσκουν πρότασιν, ν λέγωσι πς δν μπορον ν πάγουν ες τν κκλησίαν, κα τν χειμνα τος δίδομεν ζέσταν, κα τ καλοκαίριον γλυκύτητα ες τν πνον κα βάρος ες τν κεφαλν δι ν μ σηκωθον ν πάγουν ες τν κκλησίαν, κα οτω κάμνουν κα ατο τ θέλημά μας. κενοι μως πο γυρίζουν ες θεογνωσίαν, φεύγωμεν π᾿ ατος κα πηγαίνομεν ες κείνους πο κάμνουν τ θέλημά μας, ν χουν κα ν κρατον τν βίον τους, σιμά των ς ν δουλεύουν τς Κυριακς κα τς ορτς ν μν τιμον. κενοι μως πο τιμον τος γίους, παρακαλον κα ο γιοι δι᾿ ατος τν Θεόν, κα συγχωρονται α μαρτίαι των, κα ξαναφεύγουν π μς, κα μες θρηνομεν πς τος χάσαμεν, διατ δν κάμνουν πλέον τ θέλημά μας, κα δι τοτο πρτος μας, πολλ συγχίζεται κα θλίβεται δι᾿ ατούς· τότε δέ, κάμνει σύναξιν μεγάλην ες λους τος Δαίμονας κα πολλ πολλ τος μαλώνει κα τος βρίζει, πς δν μπόρεσαν ν κάμουν σκάνδαλα ες τος χριστιανούς, τος ορτάζοντας τς Κυριακάς, δι τοτο μαλώνει μς κα τότε πηγαίνομεν κα μες κα τος νακατώνομεν κα οτω κάμνουν πάλιν τ θέλημά μας, κα πιστρέφομεν ες τν αθέντην μας, κα μς χαίρεται κατ πολλάς, κα μς ξιώνει ες περισσοτέραν τιμήν, κα πάλιν στέλλει καθ᾿ ναν π μς ες διαφόρους πηρεσίας, δηλαδ λλους ες τν θάλασσαν ν παρακινον τος ναύτας ν πνίγουν τος πιβάτας δι ν πάρουν τν βίον τους ν χουν, λλους ες τ ποτάμια, κα πάλιν στέλλει τν ξαρχον μ κατν πεντήκοντα Δαίμονας ν ταράσσουν τν θάλασσαν δι ν κινδυνεύουν τ καράβια, κα ν γανακτον ο ναται κα ν βρίζουν τν πίστιν τους, κα ν λέγουν πολλς λλας βλασφημίας, λλους δι ν φονεύουν τος νθρώπους, κα λλους ες τ παιγνίδια δι ν κάμουν σκάνδαλα ν μαλώνουν κα ν βρίζωνται νας τν λλον νθρωπον, ο ποοι π λίγον ες λίγον πιάνονται κα δέρνονται κα τζι κάμνουν τ θέλημά μας, δίδοντες ες ατος πολν θυμν δι ν χάνουν τν μισθόν τους π τν γιον πο ορτάζουν, κα λλοι πάλιν δαίμονες εσχωρον ες νδρόγυνα κα κάμνουν πολλν μάχην, κα λλοι ες κείνους πο χουν περισσν βίον, δι ν σκληρύνουν, τς καρδίας των κα ν μ λυπνται τος πτωχος διόλου, λλ μόνον ν παίρνουν τν πτωχν τ μπέλι, τ χωράφι, κα δι τοτο σπουδάζομεν πολ ν μ λυπνται ο πλούσιοι, τος πτωχούς.»
Τότε λέγει του γιος· «ρκίζω σε ες τν Θεν το ορανο κα τς γς, ν μο επς κα τοτο τί χετε σες ο δαίμονες μ τος πτωχούς;»

Λέγει του Δαίμων· «μες π τος πτωχος διάφορον δν χομεν, παρ π κείνους πο κλέπτουν, πειδ κα ατο εναι δικοί μας δολοι, λλ π κείνους πο φυλάττουν τν πίστιν τους, διάφορον δν χομεν.»

Λέγει του γιος· «μ κείνους πο δίδουν τ ργύριά τους μ τ διάφορον πς τος χετε;»

Λέγει του Δαίμων· «Ατο εναι δικοί μας φίλοι.»

Λέγει του γιος· «μ κείνους πο μαντεύουν πς τος χετε;»

Λέγει του Δαίμων· «Ατο εναι σν μανάδες μας, πειδ πλανον τν κόσμον, κα ρχεται πρς μς κα χομεν πολ διάφορον π ατούς, διατ φίνουν τν Θεόν, κα κάμνουσι τ δικόν μας θέλημα, πειδ κάμνουν τν αυτόν τους δι Θεν κα προσκαλον μς δι ν δώσωμεν ες τν ρρωστον τν γείαν του, κα τότε μαντατοφόρος Δαίμων στέλλει δώδεκα πηρέτας ν κάμουν φαντασίαν, πς π τν μαντείαν σηκώθη ρρωστος, κα εθύς, μαντατοφόρος Δαίμων γράφει ες τ κατάστιχόν του κείνους πο κάμνουν τν μαρτίαν κα τ θέλημά του, δι τοτο κα αθέντης μας, πολλ τος χαίρεται, κα τος ξιώνει ες μεγαλητέραν τιμήν.

Λέγει του γιος· «κείνους πο δν τιμον τν γίαν Κυριακν πς τος χετε;»

Λέγει του Δαίμων· «σν ο γονες τ παιδία των - διατ μέραν Κυριακν μς ρπαξεν Χριστός, σους εχαμεν ες τν κόλασιν.»

Λέγει του γιος· «Διατί βάλατε τος βραίους κα τν σταύρωσαν;»

Λέγει του Δαίμων· «Δν τ ξεύραμεν τι τον Θεός, μ νομίζαμεν ατν δι Προφήτην κα πατήθημεν. Διότι τς βουλς το Θεο κανες δν τς ξεύρει. Λοιπν παρακαλ σε ντώνιε, φησέ με ν πάγω, διότι πολ ργησα, κα πλέον μ τος δελφούς μου δν θ χω νάπαυσιν.»

Λέγει του γιος· «Ζ Κύριος Θεός μου, δν σ φίνω ν δν μο επς κόμη τς πανουργίας τν δαιμόνων.»

Κα ποκριθες Δαίμων λέγει πρς τν γιον· «Πολ κακν καμες ες μέ, ντώνιε, κα μ ργοπορες κάθοντάς με δ διαφόρευτον. Κα κατ πολλ ζημιώνομαι, χάνοντας κα τν πόληψίν μου π τν αθέντην μου.»

Λέγει του γιος· «Επέ μοι κα τοτο· Ατος πο δν γαπον νας τν λλον, πς τος χετε;»

Λέγει Δαίμων· «δικοί μας κουμπάροι εναι, διότι κα μες γάπην ναμεταξύ μας δν χομεν, κα κε πο ερίσκεται γάπη δν μπορομεν ν μβμεν ες ατος δι ν νεργήσωμεν λα κενα, πο θέλομεν κα ρέσουν το αθέντος μας, διότι Θες δν πιθυμε περισσότερον λλο π τος νθρώπους, εμ τν γάπην· δι τοτο κα κενοι πο χουν τν γάπην πρς τος γειτόνους των, στεκόμεθα μακρν π ατούς.»
Λέγει του γιος· «μ ατος πο δίδουν λεημοσύνην ες τος πτωχος πς τος χετε;»

Λέγει του Δαίμων· «Πολλας μαχαιριας μπήγουν ες τν καρδίαν μας λοι κενοι πο λυπονται τος πτωχούς, διότι εσπλαγχνίζεται κα ατος Θεός, κα μα δώσουν τν λεημοσύνην ες τος πτωχος σβήνονται π τ κατάστιχον τν γραμμάτων μας α μαρτίαι των, κα μες χάνομεν τν κόπον μας, κα δν χομεν π ατος ποσς διάφορον.»

Λέγει του γιος· «μ κείνους πο κρατον τ δίκαιον τν πτωχν, πς τος χετε;»
Λέγει του Δαίμων· «Ατο ενε τραπεζται δικοί μας, πειδ ατο π τ να μέρος πέρνουν τ δίκαιον τν πτωχν, κα π τ λλο τ ρπάζομεν μες, κα δι τοτο ποτέ τους δν χορταίνουν, κα ες ατ χαιρόμεθα πολύ· λλ δν ξευρα πς χεις ν μ κρατήσς δ τόσον καιρόν, λλ θελα ν φύγω μακρν π σένα σπερ δαίμων.»
Λέγει του γιος· «Κα γ θαυμάζω πς σες ο δαίμονες κάμνετε τόσον κακν ες τν κόσμον.»

Λέγει του Δαίμων· «Δι τοτο μς καταράσθη Θεός, δι ν μν χωμεν κανένα καλόν, λλ π τν καλωσύνην ν πέχωμεν πάντοτε· κα δι τοτο ργαζόμεθα κάθε λογς κακν ες τν κόσμον, ς κα ες τος βασιλες, κα ες τος πατριάρχας, κα ες τος μητροπολίτας κα ες τος ερες κα μοναχος κα σίους κα ες τος πτωχος κα πλουσίους, κα ες λους δίδομεν σχεδν τν φιλαργυρίαν, τν μάχην, τν ζήλειαν, τν φθόνον κα λα τ πίλοιπα κακά, κα ς κ τούτου γίνονται φίλοι μας. Κα τί ν σ επ, ντώνιε, α τέχναι μας εναι μέτρηται.»

Λέγει του γιος· «μ ες τ παιδία τί κάμνετε κε πο παίζουν;»

Λέγει του Δαίμων· «κε χομεν μες τν χάριν μας κα κάμνομεν πολλς τέχνας δι ν σφαγον ν βγάλουν τ μμάτια τους, ν τσακίσουν τ χέρια τους κα τ ποδάρια τους, κα λλα πολλ κακ ργαζόμεθα δι ν θυμώνεται τ να κατ το λλου, κα ν πηγαίνουν ο γονες των ες τ κριτήρια κα ες τος αθεντάδες ν ξοδιάζουν τ βίον τους κα ν χαλον τ πάρχοντά τους κα ν τ φθείρουν το κακο, πειδ ατ εναι διάφορον δικόν μας πο χωμεν κα π τ δύο μέρη.»

Λέγει του γιος· «μ ες τν διδάσκαλον, πο μανθάνει τ παιδία ερ γράμματα, πάγετε κα κε ν κάμνετε σκάνδαλα;»

Λέγει του Δαίμων· «Ες ατ πάγομεν, μ στεκόμεθα π μακράν, διότι κρατον τ βιβλία κα διαβάζουν τ γράμματα, μ τ ποα πολλ μς κατακρίνουν κα μς κατηγορον, δι τοτο δν πάγωμεν σιμά των, παρ᾿ ταν παύσουν κα δν διαβάζουν, τότε πάγωμεν κοντά των κα βάνωμεν ες ατ πολλος λογισμος δι ν μισον τ γράμματα, δι ν μ διαβάζουν, στε ν μισον τ λόγια το Θεο, κα ν κάμνουν τ θέλημά μας, διατ διαβάζοντας πολλ π ατ τ παιδία γυρίζουν ες θεογνωσίαν κα χουμεν πολλν δικίαν π ατά, κα δι τοτο σπουδάζομεν ν κάμνουν τ θέλημά μας βάνοντας ες ατά, μεγάλας παιδεύσεις κα τιμωρίας, κα τότε τ γράφομεν ες τ κατάστιχόν μας, συντρίβοντες π ατ τν χάριν το Θεο, πειδ σοι ναγινώσκουν τ γράμματα πολλ μς βρίζουν, κα δι τοτο κάμνομεν τ παιδία ν μισον τ γράμματα, κα ν μ θέλουν ν τ δον, κάμνοντες κα τος γονες των ν γίνωνται μελες κα ν μν τ παιδεύουν ες τ γράμματα, πειδ δι τν ερν γραμμάτων δοξάζεται Θες δι τν πολλν χάριν πο χουν.»

Τατα κουσας γιος παρ το Δαίμονος, επεν ες ατόν· «πιτιμήσει σε, Κύριος Θεός, διάβολε, ες τ πρ τ αώνιον, τ τοιμασμένον τ διαβόλ κα τς γγέλοις ατο.» Κα παρευθς γεινεν φαντος Δαίμων π᾿ ατόν. Κα μείνας γιος κστατικς κείνην τν ραν, επε· «Θε Παντοκράτορ κα Κύριε το λέους, ποιήσας τν ορανν κα τν γν κα τν θάλασσαν κα πάντα τ ν ατος, ατς δέσποτα φιλάνθρωπε, λευθέρωσόν με π τς χερας το παμπονήρου διαβόλου» κα ποιήσας προσευχν γιος πνωσεν λίγον.

Προσελθν λοιπν γγελος Κυρίου επε πρς ατόν· «ντώνιε, εδες τν πονηρν δαίμονα;» Ναί, εδα ατν πεκρίθη γιος -μ ποος εσαι πο μο συντυχαίνεις; Λέγει του, γγελος· «γ εμι ρχάγγελος Γαβριλ κα λθα ν σο επ ν γράψεις τς πανουργίας τν δαιμόνων κα ν τς φανερώσς ες τν Κόσμον.» ξυπνος δ γενόμενος σιος, νεθυμήθη τ λόγια το γγέλου, κα εχαριστήσας τν Θεόν, επεν· «Εχαριστ σοι Κύριε ησο Χριστ Θες τν Δυνάμεων, πο στειλας τν γγελόν σου, λέγοντάς μου ν γράψω τς πανουργίας τν δαιμόνων, πς ατο κάμνουσι φθόνους, φόνους, μάχας κα ζηλοφθονίας μεταξ τν Χριστιανν κα νεργον ες ατος ν χθρεύωνται νας τν λλον, ν μν τιμον τν γίαν Κυριακήν, πο γεινεν νάστασις το Κυρίου κα Θεο κα Σωτρος μν ησο Χριστο»

Δι τοτο, τέκνα μου γαπητ ν Χριστ, παρακαλ ν κούσητε ταύτην μου τν νουθεσίαν, κα ν πέχητε π κάθε λογς παιγνίδια κα τοπήματα, πειδ ατ χαίρονται ν βλέπουν ο πονηρο δαίμονες, πο προξενον ες τος νθρώπους μέτρητα σκάνδαλα, κα ν παρακαλτε τν Θεν ν σς λευθερώσ π λα τ κακ κα τς νέδρας το μιαρο χθρο μας, δαίμονος, κα ν χωμεν τν Θεν βοηθν μν, ο δόξα κα τ κράτος ες τος αἰῶνας τν αώνων. μήν.

Ακούστε τον διάλογο στο παρακάτω βίντεο:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.

Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.