Χρήστος Λιβανός, Από το Κολυμπάρι εις τους Ψαράδες

Από το Κολυμπάρι εις τους Ψαράδες

Του κ. Χρήστου Κ. Λιβανού, Αρθρογράφου – Συγγραφέως

Κολυμπάρι και Ψαράδες. Δυο ελληνικά χωριά, ελάχιστα γνωστά πριν απασχολήσουν την σύγχρονη ελληνική επικαιρότητα με τα γεγονότα που εφιλοξένησαν, γεγονότα βαρυσήμαντα και καθοριστικά για το μέλλον της Ορθοδοξίας και της Ελλάδος. Στο νότιο άκρο της Πατρίδος μας και σε μία γραφική παραθαλάσσια τοποθεσία κτισμένο το πρώτο, μόλις 15 χιλ. μακριά από τα Χανιά, στη βόρεια άκρη της Ελλάδος, στις όχθες της λίμνης «Μεγάλη Πρέσπα», πολύ κοντά στη Φλώρινα ευρισκόμενο το δεύτερο.

Το πρώτο χωριό εφιλοξένησε τον Ιούνιο του 2016 την «Αγία και Μεγάλη» (κατά τους διοργανωτές της), κακόδοξη, όμως, και ληστρική (κατά την εκκλησιαστική συνείδηση) ψευδοσύνοδο αρχιερέων, η οποία απεφάνθη ότι όλες οι αιρετικές κοινότητες αποτελούν χριστιανικές εκκλησίες! Πρόκειται περί της μεγαλυτέρας αιρέσεως που εκήρυξαν συνοδικώς (!) «γυμνή τη κεφαλή» ορθόδοξοι (όπως νομίζουν) επίσκοποι. Μονον αίρεση; Εσχάτη θεολογική και εκκλησιολογική προδοσία ήταν, εάν θέλουμε να ακριβολογήσουμε.

Το δεύτερο χωριό εφιλοξένησε προσφάτως την ιστορική (κατά τους διοργανωτές), προδοτική, όμως, (για την Αντιπολίτευση και την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού) τελετή υπογραφής της περιβόητης Συμφωνίας Ελλάδος και ΠΓΔΜ για την παράδοση ουσιαστικώς στους Σκοπιανούς του ονόματος «Μακεδονία» με ο,τι αρνητικό για την Χωρα μας αυτό συνεπάγεται! Εκκλησιαστικό ζήτημα το ένα, εθνικό το άλλο. Και όμως, αμφότερα εντάσσονται στο ίδιο σχέδιο, αυτό της πάση θυσία ενοποίησης της ανθρωπότητος! Ένωση εκκλησιών ονομάζουν το πρώτο. Ευρωπαϊκή ενοποίηση το δευ­τερο. Αμφότερα γεγονότα εχαρακτηρίσθησαν από πολλούς προδοσίες και μάλιστα έσχατες! Να είναι άραγε υπερβολικός και άδικος αυτός ο χαρακτηρισμός;

Εμείς συμφωνού­με ότι «σκληρός εστιν ο λόγος» (Ιωάν. 6:60), δίχως, όμως, να μας προκαλή απορία η κατά­πληξη, διότι μ’ αυτόν εκπληρώνεται μία ακόμη προφητεία της Γραφής. Δεν προείδε και προείπε ο θεόπνευστος Απόστολος ότι «εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί», κατά τους οποί­ους οι άνθρωποι, μεταξύ των άλλων κακών χαρακτήρων, θα είναι και προδόται (Β  Τιμ. 3:4); Δυστυχώς, στις ημέρες μας, ενώ οι ήρωες σπανίζουν, οι πάσης φύσεως προδότες πλεονάζουν. Τα δε πρόσφατα γεγονότα μας ωθούν να προβούμε σε κάποιες επιβεβλημένες σκέψεις και συγκρίσεις.

1. Η Ψευδοσύνοδος του Κολυμπαρίου, το 2016, μετέτρεψε την χαρά της Πεντηκοστής σε Μεγαλοβδομαδιάτικο πένθος. Η Εκκλησία, την χαρμόσυνη ημέρα των Γενεθλίων της, θρηνούσε. Στους δε Ψαράδες των Πρεσπών, όταν «έπεφταν» στην απαράδεκτη Συμφωνία οι υπογραφές εν μέσω κερασμάτων και χειροκροτημάτων, στο κοντινό Πισοδέρι κτυπούσαν πένθιμα οι καμπάνες των εκκλησιών! Σε όλη την Ελλάδα έπρεπε να συμβή αυτό. Γιατί μόνο στο Πισοδέρι; Με όσα αντιχριστιανικά, ανθελληνικά και αμοραλιστικά συμβαίνουν γύρω μας, εάν είχαμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος του κακού που συντελείται, οι καμπάνες θα μπορούσαν να κτυπούν πένθιμα σε όλη την Ελλάδα καθημερινώς! Μια σκέψη εκάναμε. Μη φοβείσθε, δεν πρόκειται να υλοποιηθή, ώστε να χαλάση το κέφι πολλών και πλήξη τον ολοένα αυξανόμενο τουρισμό μας.

2. Ενώ η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού ωμιλούσε περί εσχάτης προδοσίας, οι Νεοταξίτες και παγκοσμιοποιητές συμπεριελάμβαναν τον Αλέξη Τσίπρα στους υποψηφίους για το επόμενο βραβείο Νομπελ ειρήνης! Οποία τιμητική διάκρισι για την Ελλάδα! Τους είμεθα ευγνώμονες. Ελπίζουμε η οποιαδήποτε συμφωνία με την Αλβανία, που οραματίζονται οι κυβερνήτες μας, να μη γίνη αιτία να κτυπήσουν πένθιμα οι καμπάνες και στην Κονιτσα…

3. Ονοματολογικό ήταν το ζήτημα της Μακεδονίας και επιλύθηκε με την υποχώρησι των Ελλήνων. Ονοματολογικό ήταν και το ζήτημα των «εκκλησιών» στο Κολυμπάρι και οι οικουμενισταί εβάπτισαν τις αιρέσεις εκκλησίες! Ονοματολογικό ήταν, εκτός των άλλων, και το ερώτημα της ορθοδοξότητος των μονοφυσιτών, αλλά, χάριν της «ειρήνης μεταξύ των χριστιανών», οι Ορθόδοξοι αποδεχθήκαμε να ονομάζωνται οι αναθεματισμένοι από τέσσαρες Οικουμενικές Συνόδους μονοφυσίτες «Ορθόδοξοι» (όπως τώρα οι Σκοπιανοί ονομά­ζονται Βορειομακεδόνες)!

4. Σημερα, οι συγκυβερνώντες την Πατρίδα μας, εν καιρώ ειρήνης (είναι σημαντικό αυτό), παρέδωσαν με ανεξήγητη ευκολία το ένδοξο και ελληνικότατο όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς! Το 1453, ολίγες ώρες προ της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και ενώ η πολιορκία της από τις βάρβαρες μουσουλμανικές ορδές ευρίσκετο στο απόγειο, τα δε ισχυρά τείχη της γκρεμίζονταν μαζί με τις ολιγοστές ελπίδες από τους ανελέητους των εχθρών κανονιοβολισμούς, ο Κωνσταντίνος ΙΑ  Παλαιολόγος, αντί να παραδώση την Πολι, απάντησε στον θρασύ Πορθητή ως εξής:«Το δε την πόλιν σοι δου­ναι, ούτ’ εμόν εστίν ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη• κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών» (Μτφρ: «Το να σου παραδώσω την Πολι ούτε δικό μου δικαίωμα είναι ούτε κανενός άλλου από τους κατοίκους της• γιατί όλοι, με μια ψυχή, προτιμούμε να πεθάνουμε με τη θέλησή μας και δε λυπόμαστε για τη ζωή μας»). Μνημειώδης απάντηση, ανταξία του «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα! Ποσο εύκολα παραδόθηκε στις ημέρες μας του Αλεξάνδρου η χώρα! «Βελούδινη» παράδοση! Τον Λεωνίδα και τον τελευταίο Βυζαντινό Αυτοκράτορα χειροκροτούν οι αιώνες. Σημερα, ποίοι χειροκροτούν την Συνθήκη ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ΠΓΔΜ και γιατί; Προφανώς, οι γνωστοί άγνωστοι και αδίστακτοι έμποροι των εθνών. Το «γιατί;» ας απαντήση (με η χωρίς γραβάτα) ο Πρωθυπουργός. Παρεμφερές ήταν και το ερώτημα που έθεσε στον Αλέξη Τσίπρα και ο Μικης Θεοδωράκης. Ας το ενθυμηθούμε: «Καποτε πίστευες και διαδήλωνες με το “Κατω οι δολοφό­νοι των Λαών”. Τι σου λέει άραγε η Λογική σου, όταν όλοι αυτοί σε συγχαίρουν; Ποιό είναι το κακό που έκανες, για να σε επαινούν ομαδικώς με τόσο μεγάλη θέρμη;».

5. Βλέποντας στους τηλεοπτικούς δέκτες τους πανηγυρισμούς στις Πρέσπες, η εικόνα των δύο Πρωθυπουργών να υψώνουν ενωμένα τα χέρια τους, μας ενθύμισαν μία άλλη του παρελθόντος πανομοιότυπη σκηνή, εκείνη του πατριάρχου Βαρθολομαίου και του πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ‘ να «ποζάρουν» θριαμβευτικώς την 30.11.2006 με ενωμένα και υψωμένα χέρια στον εξώστη του Πατριαρχείου! Και στις δύο περιπτώσεις η κοινή αυτή χειρονομία είχε θριαμβευτικό χαρακτήρα και το μήνυμα, που έδιδε, ήταν το εξής: «Νενικήκαμεν, υπερίσχυσε η αγάπη, η ειρήνη και η αδελφοσύνη, επιτύχαμε εις όσα απέτυχαν οι προκάτοχοί μας, δοξάστε μας!». Φυσικά, άλλοι τους κατηγορούν για θρησκευτική αποστασία και εθνική προδοσία και τους αποδοκιμάζουν, άλλοι δε, οι αρχιτέκτονες (η λέξη έχει διπλή σημασία) του πολιτικού και θρησκευτικού Οικουμενισμού τους συγχαίρουν και δοξάζουν. Είναι και αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά σημεία των Καιρών μας: Η διαστροφή και ακολασία στους δρόμους να υπερηφανεύωνται και η προδοσία να θριαμβολογή και να δοξάζεται! Όχι, όμως, από εμάς.

Ορθόδοξος Τύπος

ακτίνες