Περνούσε με το ψάθινο καλάθι στηριγμένο στο κεφάλι που ήταν εσωτερικά ντυμένο με καραβόπανο και μπογιατισμένο με το χρώμα της θάλασσας.
Είχε δίπλα στα ψάρια την ζυγαριά και στο χέρι κρατούσε έναν τσίγκινο κουβά με κομμάτια από κολώνα πάγου για να συντηρεί την πραμάτεια του.
«Ο ψαράαααας φρέσκια γόπα να σπαρταράει….»
Στις γειτονιές που γύριζε η πελατεία του ήταν για ψάρι οικονομικό….
Οι ξεγυρισμένες γόπες έμπαιναν με μπόλικο αλεύρι στο μαυρισμένο από την γκαζιέρα τηγάνι όταν τσιτσίριζε το λάδι που δεν πετιότανε φυσικά καθ΄ότι χρησίμευε το περισσότερο για παπάρα και το υπόλοιπο έμπαινε στο ειδικό τενεκάκι για την επόμενη φορά.
Όχι ειδικούς διατροφολόγους δεν θυμάμαι τότε ούτε πληροφορίες περί υγιεινής διατροφής καθ΄ότι είχε προτεραιότητα η διατροφή…σκέτη.
Οι γάτες όταν άκουγαν τον ψαρά τον έπαιρναν από κοντά προκειμένου στην συνέχεια να ακολουθήσουν τις πελάτισές του στα σπίτια τους γνωρίζοντας ότι δεν θα απογοητευτούν.
Όλοι έπρεπε να ζήσουν …..ήταν κανόνας!
Πηγή: Πίσω στα παλιά
το «σπιτάκι της Μέλιας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.