Το σπιτικό λειτουργεί «άψογα». Όλα είναι τακτοποιημένα. Κάθε τι στη θέση του καθαρό και περιποιημένο κι ό,τι χρειαστεί στην ώρα του καμωμένο. Όλα είναι «άψογα», αλλά κρύα και βουβά.Δεν εκδηλώνονται συναισθήματα, δεν ακούγονται λόγια στοργικά και τρυφερά, τα βλέμματα είναι αυστηρά, από άδειες καρδιές.
Καλύτερα αναπαύεται καθένας στο δωμάτιό του. Να ασχολείται μ’ ό,τι θέλει, ν’ ακούει τη μουσική που θέλει, να βλέπει το έργο που θέλει, να χάνεται στο internet και να μιλά με τα πέρατα της οικουμένης γιατί δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον διπλανό του.
Οι συνεννοήσεις γίνονται πιο σίγουρα με σημειώματα. Παντού είναι κολλημένα χαρτάκια για να γίνονται όλα στην ώρα τους. Μην ξεχαστεί τίποτα. Και βέβαια ο απαραίτητος έλεγχος.
Έλεγχος και παρατηρήσεις για να μην ξαναγίνουν λάθη. Δεν πρέπει να γίνονται λάθη και παραλείψεις. Πρέπει όλα να προλαμβάνονται, να προϋπολογίζονται, γιατί είναι δύσκολη έως αδύνατη η ανοχή και η συγνώμη.
Οι Κυριακές και οι γιορτές είναι δυσβάσταχτες. Ο ελεύθερος χρόνος θέλει καλή διάθεση για να κυλήσει. Ευκολότερες είναι οι καθημερινές που είναι γεμάτες έγνοιες κι απασχολήσεις.
Σ’ αυτό το σπιτικό ίσως ομιλείται η γλώσσα της λογικής, της δικαιοσύνης, της προνοητικότητας, της νοικοκυροσύνης, της τάξης και της οργάνωσης.
Δεν ομιλείται και δεν ακούγεται η γλώσσα της αγάπης.
Το πιο τραγικό είναι ότι δεν μαθαίνεται η γλώσσα της αγάπης.
Η γλώσσα της αγάπης μαθαίνεται όταν είναι η μητρική μας γλώσσα.
Αν δεν είναι η μητρική, πώς θα την μάθουν τα παιδιά που ζουν και μεγαλώνουν εντός της;
Αν το επιθυμήσουν, πρέπει να την διδαχτούν σαν την ξένη γλώσσα. Να βρουν καλό δάσκαλο, να μάθουν λεξιλόγιο, κανόνες γραμματικής και συντακτικού, να μάθουν προφορά, να διαβάσουν βιβλία.
Και πάλι δεν θα την μιλήσουν ποτέ σαν την μητρική τους. Πόσος αβέβαιος κόπος θα χρειαστεί για κάτι που θα ‘πρεπε να είναι ολότελα φυσικό κι αυτονόητο! Να το δεχόμαστε μέσα μας μαζί με τον αέρα που αναπνέουμε και να το δίνουμε κι εμείς απλά, αβίαστα, κι αυτονόητα.
Σε πόσες οικογένειες άραγε είναι η αγάπη μητρική γλώσσα;
Πηγή: της Σταυρούλας
Εικόνα από: redbubble
το «σπιτάκι της Μέλιας»
Καλύτερα αναπαύεται καθένας στο δωμάτιό του. Να ασχολείται μ’ ό,τι θέλει, ν’ ακούει τη μουσική που θέλει, να βλέπει το έργο που θέλει, να χάνεται στο internet και να μιλά με τα πέρατα της οικουμένης γιατί δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον διπλανό του.
Οι συνεννοήσεις γίνονται πιο σίγουρα με σημειώματα. Παντού είναι κολλημένα χαρτάκια για να γίνονται όλα στην ώρα τους. Μην ξεχαστεί τίποτα. Και βέβαια ο απαραίτητος έλεγχος.
Έλεγχος και παρατηρήσεις για να μην ξαναγίνουν λάθη. Δεν πρέπει να γίνονται λάθη και παραλείψεις. Πρέπει όλα να προλαμβάνονται, να προϋπολογίζονται, γιατί είναι δύσκολη έως αδύνατη η ανοχή και η συγνώμη.
Οι Κυριακές και οι γιορτές είναι δυσβάσταχτες. Ο ελεύθερος χρόνος θέλει καλή διάθεση για να κυλήσει. Ευκολότερες είναι οι καθημερινές που είναι γεμάτες έγνοιες κι απασχολήσεις.
Σ’ αυτό το σπιτικό ίσως ομιλείται η γλώσσα της λογικής, της δικαιοσύνης, της προνοητικότητας, της νοικοκυροσύνης, της τάξης και της οργάνωσης.
Δεν ομιλείται και δεν ακούγεται η γλώσσα της αγάπης.
Το πιο τραγικό είναι ότι δεν μαθαίνεται η γλώσσα της αγάπης.
Η γλώσσα της αγάπης μαθαίνεται όταν είναι η μητρική μας γλώσσα.
Αν δεν είναι η μητρική, πώς θα την μάθουν τα παιδιά που ζουν και μεγαλώνουν εντός της;
Αν το επιθυμήσουν, πρέπει να την διδαχτούν σαν την ξένη γλώσσα. Να βρουν καλό δάσκαλο, να μάθουν λεξιλόγιο, κανόνες γραμματικής και συντακτικού, να μάθουν προφορά, να διαβάσουν βιβλία.
Και πάλι δεν θα την μιλήσουν ποτέ σαν την μητρική τους. Πόσος αβέβαιος κόπος θα χρειαστεί για κάτι που θα ‘πρεπε να είναι ολότελα φυσικό κι αυτονόητο! Να το δεχόμαστε μέσα μας μαζί με τον αέρα που αναπνέουμε και να το δίνουμε κι εμείς απλά, αβίαστα, κι αυτονόητα.
Σε πόσες οικογένειες άραγε είναι η αγάπη μητρική γλώσσα;
Πηγή: της Σταυρούλας
Εικόνα από: redbubble
το «σπιτάκι της Μέλιας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.