H «καρδιά του Κανάρη»

Κωνσταντίνος Κανάρης (Ψαρά 1793 ή 1795 – Αθήνα 2 Σεπτεμβρίου 1877) 
Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Το όνομά του αντήχησε στα πέρατα της Οικουμένης, έγινε συνώνυμο της φιλοπατρίας και της λεβεντιάς, μουσουργοί έψαλαν τους θριάμβους του, γλύπτες και ζωγράφοι παρέδωσαν το ομοίωμά του στους αιώνες.

Δεν είναι όμως ευρέως γνωστή η ιστορία της ληκύθου που περιέχει την καρδιά του Κωνσταντίνου Κανάρη (1790-1877), του μπουρλοτιέρη και θρυλικού αγωνιστή του 1821.
Την αφαίρεσε από τη σορό του ο γιατρός Ιωάννης Ζωχιός (1840-1912) και φυλάχτηκε με σεβασμό για να θυμίζει τις μεγάλες στιγμές του έθνους μας.
Ο γλύπτης Θωμάς Θωμόπουλος (1873-1937) φιλοτέχνησε τη λήκυθο και τη μαρμάρινη λάρνακα στην οποία τοποθετήθηκε –με κάθε επισημότητα τον Νοέμβριο 1929– στο Υπουργείο Ναυτικών.

Η καρδιά του «ναυάρχου», όπως αποκαλούσε ο λαός τον Κανάρη, τοποθετημένη στην ασημένια λήκυθό της έγινε σύμβολο των αγώνων της πατρίδος για ελευθερία και ανεξαρτησία.

Γι’ αυτό αποφασίστηκε η μεταφορά της, το 1933, στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Αθηνών, ώστε να μετατραπεί σε προσκύνημα των νεότερων γενεών.
Στις πλευρές της λάρνακας είναι χαραγμένα με χρυσά γράμματα τα ονόματα της Χίου και των Ψαρών, του Τσεσμέ και της Αλεξανδρείας. Τόποι που μεγαλούργησε ο ένδοξος θαλασσομάχος.

Στο επάνω μέρος στημένο το άγαλμα της Νίκης και στη λήκυθο χαραγμένη η φράση «Χαίρε καρδία ναυάρχου Κανάρη».

Η καρδιά του Κανάρη φυλάσσεται με ευλάβεια για να θυμίζει στους Έλληνες την υποχρέωσή τους να διαφυλάσσουν την εθνική κυριαρχία, αλλά και τους στίχους του Αχιλλέα Παράσχου:

«Μια νύχτα πωτρεμε η γη κι ο κόσμος εχαλούσε
τ’ Άστρο του Άρη ολόφωτο και χωριστό απ’ τ’ άλλα
χαμήλωνε, χαμήλωνε, τη θάλασσα ζητούσε
κι εκείνη ανέβαινε ψηλά στα σύννεφα καβάλλα.

Και τη στιγμή που φίλησε τα κύματα ο Άρης
μ’ ένα της θάλασσας σπασμό γεννήθηκε ο Κανάρης».

Πηγή: Μικρός Ρωμηός

Εικόνα από: slideshare

Σχετική ανάρτηση: Τό στασίδι τοῦ Κανάρη

το «σπιτάκι της Μέλιας»