΄
Κάποιος αδελφός εννιά ολόκληρα χρόνια βασανιζόταν από ενα κακό λογισμό. Κάθε μέρα έκλαιγε κι έλεγε κατακρίνοντας τον εαυτό του:
- Είμαι αίτιος γι αυτόν. Θα χάσω την ψυχή μου.
Αγωνιζόταν σκληρά. Του κάκου όμως. Ήταν αδύνατον να απαλλαγή.Στο τέλος κάμφθηκε η αντίστασή του.Έπεσε σ΄απόγνωσι.
- Έχασα πια την ψυχή μου, συλλογίστηκε. Γιατί να μένω άσκοπα στην έρημο; Ας γυρίσω στον κόσμο.
Έτσι πήρε το δρόμο για την πολιτεία. Μα καθώς περνούσε με βαριά καρδιά, άκουσε πίσω του φωνή:
- Δυστυχισμένε, έτσι ποδοπατάς τ΄αμάραντο στεφάνι που εννιά χρόνια με την υπομονή σου έπλεκες;
Γύρισε πίσω να το αποτελειώσεις.
Βάλσαμο παρηγοριάς χύθηκε στην θλιμμένη καρδιά του Αδελφού. Με σταθερό βήμα τώρα ξαναπήρε το δρόμο για την έρημο. Μα κι΄ο Αγαθός Θεός αφάνισε το λογισμό του.
Από το Γεροντικό
Επιλογή:Κατερίνα Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.