Πού πήγαν εκείνα τα παλιά τα αληθινά Χριστούγεννα;

         

Χωριά έρημα! Με κλειστά πορτοπαράθυρα βουβά μπουχαριά, χωρίς καμπάνα και παπά, χωρίς ανθρώπινη φωνή, κι αριά και πού φωτισμένα παραθύρια…

Χριστούγεννα των ξενώνων. Εκεί τα φώτα κι ο φανταχτερός στολισμός, εκεί η ζεστασιά του καλοριφέρ, εκεί το έτοιμο φαγητό της αρεσκείας μας εκεί όλα! Μόνο που δεν αρκούν…

Αφού λείπει η αγάπη, η αγκαλιά της κυραμάνας και της μάνας, η μυρωδιά της αγκαλιάς του δικού σου σπιτιού να σε τυλίγει, που δεν αγοράζεται όσο κι ακριβά την πληρώσεις…

Στα τουριστικά χωριά μας στολισμένοι ξενώνες, εξυπηρετικοί, σχεδόν δουλικό προσωπικό, προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους ξένους να νιώσουν σαν το σπίτι τους. Ακόμα και ξενόφερτες μουσικές ακούγονται στα φωτισμένα κλαριά στο μεσοχώρι του γέροντα πλάτανου. Ιεροσυλία! Αλήθεια, πού χάθηκε εκείνη η υπέροχη «άγια νύχτα», τα χιόνια στο καμπαναριό, τα δικά μας τραγούδια, οι δικές μας μουσικές; Και δεν καταλαβαίνουμε πως αν ήταν έτσι δεν έφευγαν απ’ τον τόπο τους.

Για καινούργιες εμπειρίες και συγκινήσεις ψάχνουν; Μπορούμε να τους προσφέρουμε Ελληνικές γιορτές; Να γνωρίσουν, να ζήσουν και να πάρουν μαζί τους Ελληνικές Χριστουγεννιάτικες συνήθειες, να ‘χουν να μολογούν στον τόπο τους; Εδώ είναι η εξυπνάδα, το σχέδιο, η πρόκληση. Κι αυτός πρέπει να ‘ναι ο σκοπός μας στη θέση τη δύσκολη που βρισκόμαστε…

Εμείς όμως; Εμείς στρογγυλοκαθόμαστε μπροστά στις τηλεοράσεις και χαιρόμαστε μ’ ότι μας σερβίρουν, με ξένα έθιμα, με ξένες λιχουδιές, με ξένα γιορτάσια. Πού πήγαν τα δικά μας τα φαγιά, τα ελληνικά, που μοσκοβολούν και γοητεύουν τους ξένους; Γιατί τόση αγωνία αν πετύχουμε την μία ή την άλλη ξενόφερτη συνταγή με τα παράξενα υλικά και τις αδιάφορες γεύσεις;

«Αναγούλιες και ξεράσματα» θα ‘λεγαν αν ζούσαν οι κυραμάνες μας. Μα τι πάθαμε; Μας μάγεψε η Κίρκη της παγκοσμιοποίησης η πλανεύτρα και ξεχάσαμε ποιοι είμαστε και σε ποια χώρα ευλογημένη ζούμε; Φταίμε, φταίμε πρώτα εμείς και οι μεγάλοι, η πολιτεία που μας άφησε ανημέρωτους και παραδώσαμε «τα άγια τοις κυσί»! Και τώρα γυμνοί από κάθε ακριβό και πολύτιμο δικό μας μηρυκάζουμε ξένα πρότυπα και ξένες συνήθειες.

Χαίρομαι σαν μικρό παιδί βλέποντας αναβιώσεις παλιών γιορτινών εθίμων σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας που μας σεργιανάει η τηλεόραση, τις μεταμφιέσεις, τις φωτιές, τα κουδούνια τα μεγάλα που διώχνουν το κακό. Καλοτυχίζω τους συλλόγους, τους ζηλεύω, μακάρι να ‘ρθει καιρός και κάθε τόπος να γιορτάζει Ελληνικά Χριστούγεννα.

Τρέμω την άλωση την ύπουλη, την ολοκληρωτική, στο πιο ευαίσθητο κομμάτι, στα ήθη και στα έθιμα, στην ψυχή του λαού μας, ενός λαού που άστραψε και βρόντηξε και δίδαξε και φώτισε και λάμπρυνε και τώρα χαμοσέρνεται ταπεινωμένος. Και μια κι οι πόλεις ρούφηξαν τους ανθρώπους μας και ρήμαξαν τα χωριά μας, όποια ελπίδα διατήρησης, επιδίωξης της ταυτότητάς μας στους πολιτιστικούς συλλόγους -κι έχει σχεδόν κάθε χωριό το δικό τους, την εναποθέτουμε.

Κι έχω τη γνώμη -στο σκαλοπατι το τελευταίο που βρισκόμαστε- πως πρέπει βαριά και καθοριστική να είναι η ευθύνη τους με τις δραστηριότητες. Γιατί μόνο αυτοί μπορούν να κρατήσουν ατόφιο ότι απόμεινε ελληνικό, γιορταστικό σ’ αυτό τον τόπο – μαγνήτη για τους ξένους, πάντοτε με τη συμβουλή και την σοφία των γεροντοτέρων.

Και δεν αρκεί ασφαλώς το καθιερωμένο «κόψιμο της πίτας» που κι αυτή έχασε το νόημά της και την υπόστασή της κι αντί για πίτα, έστω κι αλευρόπιτα κατάντησε ένα στολισμένο κέικ ζαχαροπλαστείου. Κι ούτε και το γλέντι που πολλές φορές από συνήθεια και ξέκαρδα ακολουθεί.

Ποιος σύλλογος θα φτιάξει σπάργανα και λαλαγκίτες, ποιος θα πει τα κάλαντα στα έρημα σοκάκια με τα λιγοστά φωτισμένα σπίτια παρασέρνοντας και τους τουρίστες σε μια πρωτόγνωρη εμπειρία, ποιος θα κόψει αληθινές με ψεύτικο «παρά», ποιος θα φροντίσει να βρει παπά ν’ αγιάσει τα σπίτια;

Ποιος ξέρει! Μπορεί του χρόνου αν προσπαθήσουν, να ξανακαθίσουν καλοίσκιωτα παιδάκια και στο πουρνάρι. Υπάρχουν ακόμα πουρναριές στα όμορφα βουνά μας…

Αλλιώς; Αλλιώς ας μην παραπονιόμαστε. Με την ξενομανία μας μια και τόσο πολύ μαϊμουδίζουμε, ας σταθούμε να μας βάλουν και το καπίστρι και να χορεύουμε αγόγγυστα όπως μας λαλούν. Αυτά, σαν παράπονο, σαν ενοχή, σαν εξομολόγηση κρίματος αλλά και σαν αχτίδα ελπίδας!

Καλή χρονιά με ευθύνη και όραμα!

Για μια χρονιά γεμάτη ΕΛΛΑΔΑ…

proinoslogos.gr

Ο.Τ