Οι λέξεις είναι ψυχές

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντινίδης

Ο όρος «Ινδοευρωπαίοι» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1784, από τον Άγγλο ανατολιστή Ουίλιαμ Τζόουνς σε συνέδριο. Το ίδιο και ο όρος «ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία». Ανήκει κι αυτός στον Άγγλο ανατολιστή Τόμας Γιανγκ. Νωρίτερα οι όροι αυτοί ήταν άγνωστοι. Από την «κατασκευή» τους και μετά αρχίζει η συστηματική κλοπή της ελληνικής κληρονομιάς, αρχίζοντας από την ιστορία και τη γλώσσα. Αν υπήρχε παλαιότερα η «ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία», θα είχαν μιλήσει γι’ αυτήν ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος κ.ά. Πουθενά δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο στα έργα τους.


«Ος αν τα ονόματα επίσταται, επίσταται και τα πράγματα», γράφει ο Πλάτων στον «Κρατύλο».

«Ελληνίζειν λέγεται το ορθώς ονομάζειν», μας λέει ο Αριστοτέλης. Το να αγνοούμε τους Έλληνες φιλοσόφους και να υιοθετούμε τις απόψεις δύο Άγγλων ανατολιστών, νομίζω ξεπερνά κάθε όριο και δείχνει πως ούτε την εθνική μας κληρονομιά μπορούμε να υπερασπιστούμε.

Με τη μερική ανάγνωση της Γραμμικής Α΄, κυρίως της Β΄, του δίσκου της Φαιστού, και τις ως τώρα αρχαιολογικές έρευνες, αποδείχθηκε ότι ο κυκλαδικός, ο μυκηναϊκός και ο μινωικός λαός ήταν γηγενείς. Κανείς ινδοευρωπαϊκός ή άλλος λαός από τον Βορρά δεν ήρθε για να εκπολιτίσει τους Έλληνες (Ιωάννης Πασσάς, Η αληθινή προϊστορία).

Το δεύτερο παραμύθι που μας σέρβιραν και φροντίσαμε και οι ίδιοι να το διαδώσουμε, είναι ότι τα γράμματα της αρχαίας ελληνικής είναι φοινικικά. Λάθος μέγα. Τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου είναι ετεοκρητικά, αρχαία κρητικά, πελασγικά κι όχι φοινικικά.

Οι Φοίνικες ήταν ένας λαός που συχνά ιδιοποιούνταν τις εφευρέσεις των άλλων. Η φράση «πολλά Ελλήνων καταψεύδονται Φοίνικες», τα λέει όλα.

Στην εγκυκλοπαίδεια του «Ήλιου», στο γράμμα Α, φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Φοίνικες παρέλαβαν από τους Έλληνες τα γράμματα και τη γραφή. Πως ακόμη και η ίδια λέξη φοίνικας είναι ελληνική. Το φυτό φοίνικας χρωστά το όνομά του στο χρώμα του. Είναι αιμάτινο, πύρινο (από το φόνιος, φονικός> φοινός > φοίνιξ). Το ίδιο και το όνομα του πτηνού φοίνικας. Τα φτερά του έχουν χρώμα φωτιάς.

Η γλώσσα ενός λαού συνδέεται με τις κλιματολογικές συνθήκες στις οποίες ζει. Στα θερμά κλίματα είναι πολλά τα φωνήεντα, ενώ στα ψυχρά είναι λίγα, για εξοικονόμηση ενέργειας. Στις ζεστές χώρες η αναπνοή ανακουφίζει το σώμα μέσω της κυκλοφορίας του αίματος, μας βεβαιώνουν οι σύγχρονες νευροεπιστήμες (Άννα Τζιροπούλου).

Τα ονόματα που χρησιμοποιεί ο Όμηρος δεν είναι τυχαία, αλλά γεμάτα από μηνύματα. Η αρχαία ελληνική είναι γλώσσα διδάσκουσα.

Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη «αίμα» σε αναγραμματισμό γίνεται «ίαμα». Ότι η λέξη σοφός έχει καρκινική γραφή. Ότι η Μνημοσύνη, η μητέρα των Μουσών, έχει εννέα γράμματα, όσες δηλαδή ήταν και οι κόρες της.

Παρόλο που πέρασαν πολλοί αιώνες από την εποχή του Ομήρου, χιλιάδες λέξεις έχουν διασωθεί είτε ατόφιες είτε σύνθετες μέχρι σήμερα. Ίσως να μην ξέρουμε ότι η λέξη αυδή σημαίνει φωνή, αλλά την έχουμε ενσωματωμένη στη λέξη άναυδος. Αγνοούμε ενδεχομένως ότι η λέξη «δέρη» θα πει λαιμός αλλά την βρίσκουμε σε σύνθετη μορφή στη λέξη περιδέραιο.

Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει ιστορία. Οι κρίκοι της ιστορικής συνέχειας σπάνε. Ό,τι αποκόβεται από το σώμα της γλώσσας τραυματίζει την πατρίδα, αφού «γλώσσα και πατρίδα είναι το ίδιο» σύμφωνα με τον Καζαντζάκη. Και οι πιο μικρές, οι μονοσύλλαβες λέξεις έχουν τη σημασία τους. Είναι «οι μικρές συλλαβές που πάσχιζα την ταυτότητά μου να αρθρώσω», θα μας πει ο Ελύτης.

Νά γιατί δεν μπορεί να καταργηθεί η αρχαία ελληνική. Είναι το πηγάδι από όπου αντλεί τις λέξεις της η νεοελληνική. Το πηγάδι αυτό κανείς δεν δικαιούται να το θολώσει. Γλώσσα είναι η πυξίδα στη ροή της ιστορικής μας συνείδησης. Οι λέξεις είναι τα γλωσσικά χνάρια που πατάμε για να περπατάμε στον σωστό δρόμο. Η άρνηση στη διδασκαλία της αρχαίας θα σήμαινε τον αφελληνισμό και την αποξένωση των νέων γενεών από τις ρίζες τους. Λαός που χάνει τη γλώσσα του, χάνει και την ψυχή του, γιατί «οι λέξεις είναι ψυχές» όπως μας έλεγε ο Χρ. Τσολάκης.

ΠΗΓΗ: PONTOSNEWS               Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ