Το ¨παραμύθι¨ της ζωής ενός παιδιού

     

    Μια φορά και ένα καιρό σε χωριό ψηλά στο βουνό ζούσαν σε ένα μικρό δωμάτιο με ένα τζάκι για να ζεσταίνονται τις κρύες μέρες του χειμώνα  μία οικογένεια με 5 παιδιά. Τα δύο μεγαλύτερα ήταν ο Θανάσης και ο Γιώργος και τα τρία  κορίτσια, η Φωτεινή, η Δήμητρα και η Βάσω. Οι συνθήκες διαβίωσης σκληρές. Κοιμόντουσαν στο πάτωμα όπου από κάτω περνούσε νερό με αποτέλεσμα η σπονδυλική στήλη των παιδιών να έχει προβλήματα σημαντικά. Ο πατέρας ένας μικροκαμωμένος αλλά με άγρια χαρακτηριστικά και με νευρικό χαρακτήρα θεωρούσε τα κορίτσια ότι ήταν πηγή κακού.

    Κάθε φορά που ερχόταν στον κόσμο αυτό ένα κορίτσι, εκείνο που έκανε ήταν να τα σκεπάζει με την κουβέρτα να μην τα βλέπει. Τα χρόνια περνούσαν με πολλές φωνές, πείνα, ξύλο και 5 παιδιά να προσπαθούν να κερδίσουν τα χρόνια της αθωότητας, να ξεκλέψουν λίγες ώρες ξεγνοιασιάς γέλιου και χαράς. Η μητέρα άβουλο πλάσμα που υπέφερε, αλλά και που είχε δεχτεί την μοίρα της να ζει μια ζωή δύσκολη.

    Τα χρόνια περνούσαν όταν κάποια μέρα ένα ζευγάρι από την Αθήνα εμφανίστηκε με την επιθυμία να υιοθετήσει ένα παιδάκι μιας και οι ίδιοι δεν μπορούσαν να αποκτήσουν. Ο παπάς του χωριού τους υπέδειξε την οικογένεια με τα 5 παιδιά. Έτσι μια πρώτη προσέγγιση έγινε και ο πατέρας των παιδιών είπε το πολυπόθητο "ναι", ενώ η μητέρα με πόνο ψυχής αλλά ίσως και με μια μικρή λογική σκέψη ότι ένα από τα παιδάκια της θα έχει μια καλύτερη τύχη έδωσε και αυτή την συγκατάθεση της. Η θετή μητέρα επιθυμούσε τρελά να πάρει το μικρότερο κοριτσάκι της οικογένειας την Βάσω, που είχε γαλανά ματάκια και ξανθά μαλλιά σαν κουκλίτσα, αλλά οι γονείς δεν την δίνανε. Τότε, προς έκπληξη όλων, η Δήμητρα, 4 χρονών, ζήτησε από μόνη της να φύγει μακριά μιας και οι δύο αυτοί άνθρωποι φάνταζαν στα παιδικα της ματάκια η σανίδα σωτηρίας της. Ίσως μέσα της ένιωσε μια τρελή έλξη ως προς το νέο κύριο που ήρθε στη ζωή της, ένας ψηλός γκριζομάλλης με ένα γλυκό χαμόγελο και μια γλυκιά ματιά που μόνο γαλήνη εξέπεμπε κάτι που το μικρό κοριτσάκι το είχε τόσο ανάγκη...  

      Όταν όλα πήραν την πορεία τους και νόμιμα έγινε η παράδοση του παιδιού στους θετούς γονείς το μικρό κοριτσάκι καθώς απομακρυνόταν από το χωριό έσβησε από την μνήμη της την παλιά της ζωή και  προσαρμόστηκε με δειλά βήματα στη νέα της ζωή. Οι γονείς της για αυτή ήταν η Αικατερίνη και ο Κυριάκος. Τους αγαπούσε με όλη την καρδιά της, αλλά και αυτοί έκαναν το ίδιο. Πάντα όμως, αν και είχε σβήσει την παλιά της ζωή ένα βίωμα της σε μορφή ονείρου της χτυπούσε το καμπανάκι ότι κάτι πρέπει να μάθει, να ξεκαθαρίσει μιας και έβλεπε ότι και στην πορεία της είχε φοβίες που δεν δικαιολογούσε η τωρινή της κατάσταση.

       Έτσι μια μέρα του καλοκαιριού η μητέρα  της, την φώναξε και της είπε ένα παραμύθι ότι ήταν το παιδί της καρδιάς και ότι εκεί έξω υπάρχουν δύο άλλοι άνθρωποι που της έδωσαν τη ζωή. Μπορεί για λίγα λεπτά να στεναχωρήθηκε, αλλά είδε ότι η ζωή της είχε την καλύτερη τροπή. Μπορεί να ξεκίνησε στραβά, αλλά θα προχωρούσε μέχρι τέλους με καλύτερες συνθήκες. Είχε κερδίσει στο παιχνίδι της ζωής. Πήρε (ιδιαίτερα από τον πατέρα της)  και έδωσε αγάπη, σπούδασε, έκανε τα όνειρα της πραγματικότητα. Έδωσε όμως υπόσχεση στον εαυτό της ότι κάποια μέρα πρέπει να συμπληρώσει το παζλ της ζωής της βρίσκοντας τις ρίζες της, αλλά δεν ήταν ακόμα η κατάλληλη στιγμή ίσως και από φόβο μην πληγωθεί, αλλά και να μην πληγώσει τους γονείς της που της έδωσαν τα πάντα.

      Όταν ο πατέρας της πέθανε έχασε την γη κάτω από τα πόδια της, τα πράγματα στο σπίτι άλλαξαν με την μητέρα της να βγάζει ανασφάλειες που μέχρι τότε ο πατέρας ως η γέφυρα καλής επικοινωνίας σκέπαζε την αλήθεια, ότι η μητέρα της ίσως να μην είχε τόσο ισχυρή επιθυμία να υιοθετήσει ένα παιδί και της το έδειξε σκληρά με πράξεις και λόγια... Όμως και για άλλη μια φορά ο Θεός δεν την άφησε της έφερε στο δρόμο της έναν άλλο άνθρωπο, το στήριγμα της στα καλά και στα άσχημα, τον άντρα της. Και μαζί πήραν την απόφαση της αναζήτησης και μετά από 32 χρόνια βρήκε τις ρίζες της. Έμαθε πράγματα που την βασάνιζαν, θυμήθηκε αυτά που είχε κρυμμένα καλά στην ψυχή της, έβγαλε τον θυμό της στον βιολογικό πατέρα που την έπνιγε τόσα χρόνια, μα πάνω από όλα είχε πάλι τα αδέλφια της που πια μαζί με αυτή δεν ήταν πέντε μα εφτά στο σύνολο. Δεν θα ήταν ξανά μόνη της . Τώρα έχει κοντά της πολλούς ανθρώπους και νιώθει ευλογημένη....

Κάπου εδώ τελειώνει το παραμύθι .................ή μήπως δεν είναι?????                                       

Ποιος ξέρει.... σημασία έχει ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα σαν την τελευταία, να γευόμαστε τις καλές και κακές στιγμές, να πέφτουμε και να ξανασηκωνόμαστε, αυτό είναι η ζωή αυτό σημαίνει να ζεις!  

Μαριλένα Κ.