Τρόποι προσέγγισης - Ευαγγέλιο Κυριακής Β' Νηστειών (Γραπτό Κήρυγμα)

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Φεβρουάριος 2016, αρ.φ. 175)

Ευαγγέλιο Κυριακής Β’ Νηστειών (Αγ. Γρηγορίου Παλαμά) (Μαρ. β΄ 1-12)

Τρόποι προσέγγισης

Την Κυριακή Β’ Νηστειών (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά), διαβάζεται στην Εκκλησία μας, η ευαγγελική περικοπή του Ευαγγελιστή Μάρκου, η οποία αναφέρεται στη θεραπεία ενός παράλυτου ανθρώπου στην Καπερναούμ.

Στο Ευαγγέλιο αυτό, βλέπουμε ότι ο κόσμος που έζησε σωματικά τον Χριστό, να πηγαίνει κατά πλήθος κοντά Του, να ελκύεται από τη Χάρη Του, να ακούει τα λόγια και να βλέπει τα θαύματά Του.

Ο Απόστολος Μάρκος, μας περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο, την ύπαρξη ενός παράλυτου ανθρώπου, ο οποίος ανήμπορος καθώς ήταν, δε μπορούσε μόνος του να πάει στο Χριστό και να ζητήσει θεραπεία. Για το λόγο αυτό, τον κουβαλούσαν τέσσερις άνθρωποι, επάνω σε ένα κρεβάτι. Είχαν ακούσει ότι σε ένα σπίτι θα μιλούσε ο Χριστός, και τον είχαν σηκώσει στις πλάτες τους, όπως θα έκαναν με έναν νεκρό άνθρωπο. Γιατί ο άνθρωπος αυτός, ήταν σαν πεθαμένος, λόγω της πολύχρονης ασθένειάς του. Δεν είχε ελπίδα πουθενά.

Πλησίασαν οι άνθρωποι αυτοί, εκεί που ήταν ο Χριστός. Προς απογοήτευσή τους όμως, το σπίτι ήταν πλημμυρισμένο από κόσμο και δεν χωρούσε να μπει κανείς άλλος μέσα, ούτε καν στην αυλή του. Ήταν συγκεντρωμένο μεγάλο πλήθος και όλοι με απόλυτη ησυχία άκουγαν τα λόγια του Χριστού.

Η φροντίδα όμως αυτών, που πηγαίναν τον παράλυτο στο Χριστό για να τον θεραπεύσει, εφηύρε τρόπο για να Τον πλησιάσουν. Κάτι το οποίο δεν κάνουμε εμείς. Όταν δε μας επιτρέπεται, λόγω διαφόρων εμποδίων και καταστάσεων στη ζωή μας, να πλησιάσουμε τον Χριστό, εμείς δεν ψάχνουμε να βρούμε τρόπο παρά μόνο αφηνόμαστε στο πρόβλημα και χάνουμε την ευκαιρία να βιώσουμε την επαφή μαζί Του. Αυτοί όμως ανέβηκαν στην οροφή του σπιτιού, βγάλανε τα κεραμίδια, χάλασαν τα άχυρα και με σχοινιά κατέβασαν τον παράλυτο μπροστά εκεί που μιλούσε ο Χριστός. Ένας τρόπος θεαματικός μα και έξυπνος για να πλησιάσουμε τον Θεό.

Ο άνθρωπος πρέπει να αναζητά τρόπους, πως να πλησιάσει, να προσεγγίσει τον Χριστό.  Αντιθέτως, εμείς βρίσκουμε τρόπους να φύγουμε από κοντά Του, να Τον στενοχωρήσουμε και να αμαυρώνουμε την εικόνα Του, που έχουμε μέσα μας.  Δε ζητάμε να καθαριστούμε από τις αμαρτίες και τις ακαταστασίες που έχουμε στην ψυχή μας.

Στον Όρθρο αυτής της Κυριακής, ακούμε ένα από τα καταπληκτικότερα εωθινά Ευαγγέλια. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλη η ομορφιά του εωθινού Ευαγγελίου, όλων των έντεκα εωθινών Ευαγγελίων, βρίσκεται στο Ευαγγέλιο της ημέρας αυτής. Τα εωθινά Ευαγγέλια είναι αυτά που αναφέρουν τις εμφανίσεις του Χριστού μετά την Ανάσταση.  Σκεφτείτε ότι ο Χριστός, ήταν ο πιο αγαπημένος και λατρεμένος Κύριος που πέρασε από τον κόσμο μέχρι σήμερα.  Αυτός ήταν για τους Αποστόλους, που ήταν φτωχοί, αμόρφωτοι κι αγράμματοι ψαράδες, που τους πήρε ο Κύριος και τους εξέθεσε στην κρίση του κόσμου.

Μπορούμε να σκεφτούμε πως αισθάνθηκαν οι Απόστολοι μετά τη Σταύρωση του Χριστού; Κυνηγημένοι, όπως μας λένε τα Ευαγγέλια, κρύβονταν μέσα στα σπίτια. Στη χρονική στιγμή που μας διηγείται το Ευαγγέλιο, βρίσκονται νύχτα, στην παραλία, σε μεγάλη στενοχώρια. Ο Απόστολος Πέτρος θέλησε να ψαρέψει και οι υπόλοιποι Απόστολοι τον συνόδεψαν στη βάρκα.  Όλη τη νύχτα όμως, δεν πιάσαν τίποτα.  Κουρασμένοι και συλλογισμένοι όπως ήταν, επέστρεφαν προς την ακτή. Είχε αρχίσει να ξημερώνει.

Ο Χριστός λοιπόν, ήταν στον αιγιαλό, είχε αναμμένη φωτιά και πάνω στη φωτιά ένα ψάρι. Τον βλέπουν οι Μαθητές, καθώς πλησίαζε η βάρκα. Τους ρώτησε αν φέραν ψάρια και εκείνοι αποκρίθηκαν, χωρίς να Τον αναγνωρίσουν, ότι δενπιάσανε τίποτα. Τότε Εκείνος τους προέτρεψε να ξαναρίξουν τα δίχτυα τους.  Μα είχε ξημερώσει! Πως θα μπορούσαν να πιάσουν ψάρια; Ρίχνουν όμως τα δίχτυα οι Απόστολοι, και μετά από λίγο δε μπορούσαν να τα σηκώσουν από το βάρος!

Αυτή η σκηνή λοιπόν είναι συγκλονιστική για όποιον αισθάνεται τι υπήρξε ο Χριστός και τι υπάρχει ο Χριστός. Ο Ιωάννης, που ήταν ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, επιστήθιος, αυτός που στο Μυστικό Δείπνο έγειρε το κεφάλι του στο στήθος του Χριστού και είπε «Μήπως είμαι κι εγώ Κύριε αυτός που σε πρόδωσα;»,καταλαβαίνει ότι Αυτός που είναι στην παραλία είναι ο Χριστός.  Και λέγει στον Πέτρο και στους άλλους μαθητές «ο Κύριος εστι», είναι ο Κύριος.  Η βεβαιότητα, η καρδιακή σχέση, η πεποίθηση ότι είναι ο Χριστός, ο γλυκός του ο Χριστός, η εσταυρωμένη του αγάπη, όπως λέει και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Ο Πέτρος, που ήταν πιο ζωηρός σαν χαρακτήρας, πιο ενθουσιώδης, δεν περίμενε να πλησιάσει η βάρκα, αλλά από την τρέλα που είχε και από τη διάθεση που είχε, μόνο που άκουσε ότι είναι ο Κύριος, βούτηξε στο νερό, για να φτάσει μία ώρα αρχύτερα. Βγαίνοντας έξω, βγήκαν και οι υπόλοιποι Μαθητές. Κανένας δεν Τον ρώτησε ποιός είναι. Όλοι γνωρίζανε ότι είναι ο Κύριος.

Αυτή η στιγμή είναι η πιο συγκλονιστική στη σχέση ανθρώπου και Θεού. Αλλοιώνεται ο άνθρωπος, όταν επαφίεται στην αγάπη και στη σχέση του με το Θεό. Κι εμείς αναλωνόμαστε σε ανθρώπινες, μίζερες, τιποτένιες σχέσεις και χάνουμε το αιώνιο, το άφθαρτο, το ατελείωτο. Το μόνο αληθινό, το μόνο που υπάρχει. Όλα τα άλλα δεν υπάρχουν. Σβήνουν, εξαφανίζονται όλα. Μόνο η αγάπη προς τον Θεό μένει και με αυτή απλώς ακολουθείται ο άνθρωπος ως το τέλος, αν τη διαθέτει. Και μένει αιώνιος.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Επίσκοπος Θεσσαλονίκης, τον οποίο εορτάζει η Εκκλησία μας την Β’ Κυριακή των Νηστειών, μένει στους αιώνες και τιμάται από τους Χριστιανούς, που έχουν ομοψυχία και ομοθυμαδόν λατρεύουν τον ίδιο Θεό. Αυτός ο Άγιος Γρηγόριος, που πίστεψε στο Θεό, πίστεψε στον αναλλοίωτο Κύριο, στον ίδιο Χριστό που πίστεψαν οι Απόστολοι. Μα εμείς πως θέλουμε να τον αλλάξουμε τον Χριστό;

Ακούμε σήμερα ότι πρέπει να αλλάξει η Εκκλησία. Πρέπει να αλλάξει ύφος, τρόπο, διδασκαλία, μουσική, τα πάντα να αλλάξουν. Μα ο Χριστός είναι ο ίδιος, δεν αλλάζει! Θέλουμε τον Χριστό να τον συμβιβάσουμε με τις ανάγκες του κόσμου. Υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι πιστεύουν ότι η Εκκλησία και το κήρυγμα πρέπει να αλλάξουν. Ο Χριστός όμως είναι ο ίδιος. Ο,τι δίδασκε, δίδασκαν και οι Απόστολοι. Ο,τι οι Απόστολοι, και οι Πατέρες. Δεν αλλάζουν αυτά τα πράγματα. Αφού ο διάβολος δεν αλλάζει και παραμένει ο ίδιος, πως θα αλλάξει το κήρυγμα και τα όπλα της η Εκκλησία; Πως θα καταθέσει τα όπλα μπροστά στη δύναμη του διαβόλου; Αν καταλαβαίναμε πόσο γλυκός είναι ο Χριστός, πόσο ζωντανή είναι η παρουσία Του, τίποτα δε θα μας εμπόδιζε να Τον πλησιάσουμε. Αμήν!

http://katihisis.blogspot.gr