Όσο πιο μικρός γνωρίσεις και πλησιάσεις τον Θεό τόσο καλύτερα για 'σένα

της Αλεξάνδρας Παλαιολόγου

Οι περισσότεροι άνθρωποι που εκκλησιάζονται συχνά είναι από πενήντα ετών και πάνω. Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που τους τραβάει στην εκκλησία ;

Κάποτε είχα την τύχη να δω ένα παιδί 17 ετών να κάνει μετάνοιες μετά από την προσευχή που έκανε καθημερινά. Ένα παιδί καθαρό, συνεσταλμένο με ηθικές αξίες και αρχές. Συγκλονίστηκα και ένιωσα τόσο άθλια. Σκέφτηκα πως αν αυτό το παιδί κάνει τόσες μετάνοιες κάθε μέρα εγώ πόσες θα πρέπει να κάνω ;

Τότε άρχισα να παρατηρώ  τους ηλικιωμένους και έβλεπα πως οι περισσότεροι πηγαίνουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους στην εκκλησία από φόβο μήπως πάνε στην κόλαση. Ο Άγιος Παΐσιος λέει πως αυτό είναι το πρώτο στάδιο όταν κάποιος προσπαθεί να πλησιάσει τον Θεό και πως το δεύτερο είναι πως ο άνθρωπος όλα αυτά τα κάνει, γιατί αγαπάει πραγματικά τον Θεό και πιστεύει σε αυτόν.

Φυσικά δεν μπορούμε να δούμε την ψυχή του κάθε ανθρώπου και τι έχει μέσα του, μπορούμε να δούμε αμυδρά κάποια πράγματα από τις πράξεις του.

Σίγουρα χαιρόμαστε όταν βλέπουμε κόσμο στην εκκλησία όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να απαλλαχτούμε σαν κοινωνία από την ταμπέλα που μας έχει καλλιεργήσει ο πονηρός πως θα ζήσουμε τα πάθη μας και μόλις γεράσουμε θα πηγαίνουμε στην εκκλησία για να σωθούμε.

Μία σοφή γερόντισσα, που είχα την τύχη να γνωρίσω, όταν κάποιος της είπε πως είναι μικρός ακόμα και ότι έχει χρόνια μπροστά του, εκείνη του απάντησε με πολλή αγάπη:

«Όσο πιο μικρός γνωρίσεις και πλησιάσεις τον Θεό τόσο καλύτερα για 'σένα. Θα έχεις μάθει να ζεις μαζί Του και εκεί θα αναπαύεσαι. Όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει μειώνονται οι αντοχές του»

Πόσο δίκιο έχει; Πόσα χρόνια αφήνουμε και πάνε χαμένα μακρυά από την μοναδική αλήθεια και την σωτηρία της ψυχής μας ;

Είναι δύσκολο να απαλλαχτούμε από τα πάθη μας σε μικρή ηλικία. Οι πειρασμοί είναι πολλοί και η κοινωνία νομιμοποιεί την ανωμαλία. Αλλά είναι ακόμη πιο δύσκολο να έχουν ριζώσει τα πάθη μας σαν μεγάλα δέντρα μέσα μας και να προσπαθούμε να απαλλαχτούμε από αυτά. Ας πάψουμε να κοιτάμε τα επίγεια και ας αρχίσουμε να κοιτάμε τα ουράνια στεφάνια, τον ουράνιο θησαυρό, τον αιώνιο. Όχι τις λάσπες και τα γουρούνια που θα κρατήσουν λίγα γήινα χρόνια.

Οι πνευματικοί μας πατέρες μας μιλούν συχνά για τον φόβο Θεού, όχι για να μας τρομάξουν αλλά για να μας συνετίσουν. Για να μας βοηθήσουν να σωθούμε με την βοήθεια του Θεού. Μας μιλούν για φόβο θανάτου. Δεν ξέρει κανείς μας ποια στιγμή θα επιλέξει να μας πάρει ο Θεός. Κι αν μας λένε πως θα μας πάρει όταν θα είμαστε στην καλύτερη στιγμή μας, θα έχουμε προλάβει να φτάσουμε σε αυτή την στιγμή;

Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα όταν βλέπουμε ηλικιωμένους που όχι απλά δεν πηγαίνουν στην εκκλησία, αλλά δεν πιστεύουν κιόλας. Λυπάμαι αλλά δεν μπορεί να το χωρέσει η ανθρώπινη λογική μου. Πώς ένας άνθρωπος εβδομήντα ετών που έχει ζήσει δοκιμασίες, αλλά και θαύματα στη ζωή του, που έχει βαπτιστεί χριστιανός, που έχει εμπειρία και γνώσεις από την ζωή, που ξέρει πως αύριο μπορεί να κοιμηθεί, πώς αυτός ο άνθρωπος δεν φοβάται;

Ο Χριστός συγχώρησε τον ληστή την τελευταία στιγμή της ζωής του και αυτό ευχόμαστε για όλες τις ψυχές, να ζητήσουν το έλεος του Θεού και να σωθούν έστω την τελευταία τους στιγμή. Όμως είναι κρίμα και ανούσιο να αφήνουμε τα πιο όμορφα χρόνια μας να περνούν χωρίς τον Χριστό, χωρίς ουσία, χωρίς νόημα.

Όσο πιο μικροί Τον πλησιάσουμε τόσο πιο γρήγορα θα αναπαυθεί η ψυχή μας και θα ποτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Ο Θεός μας απλώνει με κάθε ευκαιρία το χέρι Του. Ας Του ανοίξουμε την πόρτα και όλα θα φωτιστούν.

Αλεξάνδρα Παλαιολόγου

Για το ιστολόγιο "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΑΥΣ"