Παγκόσμιο εισόδημα ή παγκόσμια εξάρτηση;

Του Μανώλη Βολουδάκη

Στην Φινλανδία ξεκίνησε να υλοποιείται ένα περίεργο και αρκετά "σκοτεινό" παγκόσμιο πείραμα. Με την έναρξη του 2017 θα χορηγηθεί σε περίπου 2.000 πολίτες ένα εγγυημένο εισόδημα της τάξεως των 560 ευρώ τον μήνα. Τα χρήματα αυτά είναι εγγυημένα για δύο χρόνια (2017 και 20168) ανεξάρτητα από το εισόδημα, την περιουσία ή την επαγγελματική κατάσταση των συμμετεχόντων και θα δίδονται από επενδυτικά funds, που υποστηρίζουν(;) το πείραμα.
Το αρχικό πρόγραμμα θα έχει διάρκεια δύο ετών. Οι συμμετέχοντες επιλέχθηκαν τυχαία ανάμεσα σε πολίτες που λαμβάνουν επίδομα ανεργίας ή κάποιο οικονομικό βοήθημα. Τα χρήματα που θα δοθούν δεν θα φορολογηθούν, ενώ εάν το πρόγραμμα πετύχει θα επεκταθεί και θα συμπεριλάβει όλους τους Φινλανδούς.

Η κυβέρνηση της χώρας ισχυρίζεται ότι μακροπρόθεσμα και μέσω αυτής της πρωτοβουλίας θα εξοικονομηθούν χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό, καθώς αποτελεί κίνητρο για να ενθαρρύνει κάποιους να αναζητήσουν εργασία χωρίς να φοβούνται ότι θα χάσουν κάποιο επίδομα. Να σημειώσουμε πως οι περισσότεροι αποφεύγουν τις εργασίες μερικής απασχόλησης που δεν τους εξασφαλίζουν αλλά αντίθετα τους στερούν τα επιδόματα.

Όμως η υλοποίηση αυτού του προγράμματος δεν ξεκίνησε από την Φινλανδία. Από τον Ιούνιο του 2016 στο Livorno της Ιταλίας ξεκίνησε η παροχή βασικού εισοδήματος 500 ευρώ στις 100 πιο φτωχές οικογένειες, που επεκτάθηκε σε ακόμα 100 από την 1/1/2017.

Το πείραμα αυτό αποτελεί μέρος του παγκοσμίου πειράματος με την γενική ονομασία "Basic income" (βασικό εισόδημα). Επίσης συνηθίζεται να αναφέρεται ως "unconditional basic income" (άνευ όρων βασικό εισόδημα), "Citizen's Income" (εισόδημα των πολιτών), "basic income guarantee" (βασικό εγγυημένο εισόδημα), "universal basic income" (παγκόσμιο βασικό εισόδημα), "universal demogrant" (παγκόσμια επιχορήγηση).

Η προώθηση αυτού του πειράματος στηρίζεται στην πρόφαση πως ένα παγκόσμιο εισόδημα θα προσφέρει στους εργαζόμενους μεγαλύτερη ασφάλεια, ιδιαίτερα στην εποχή μας όπου οι τεχνολογικές εξελίξεις περιορίζουν την ανάγκη για ανθρώπινη εργασία.

Αντίστοιχα προγράμματα συζητούνται στον Καναδά, στην Ισλανδία, στην Ουγκάντα και στην Βραζιλία. Ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο το ότι στην Ελβετία, μετά από δημοψήφισμα, οι συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών (ποσοστό 75%) απέρριψε το πρόγραμμα, που παρείχε ως ελάχιστο εγγυημένο μισθό τα 2.500 δολάρια τον μήνα.

Είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς πως τα διεθνή κερδοσκοπικά funds απέκτησαν ξαφνικά φιλάνθρωπα και ενδιαφέρονται για την εξάλειψη της φτώχειας σε παγκόσμιο επίπεδο. Άλλωστε, αν αυτό το ενδιαφέρον ήταν αληθινό, θα μπορούσαν χωρίς να εκταμιεύσουν ούτε μισό ευρώ (ή όποιο άλλο νόμισμα) να συμβάλλουν στην μείωση της φτώχειας με το να χαρίσουν τα χρέη των εκατομμυρίων δανειοληπτών σε ολόκληρο τον κόσμο.

Και αυτό το πείραμα είναι μία ακόμα έκφραση της προσπάθειας για την επιβολή μίας παγκοσμίου κυβερνήσεως, που θα ορίζει τα πάντα στην ζωή των ανθρώπων όπου κι αν βρίσκονται αυτοί. Στις συντονισμένες ενέργειες για τον έλεγχο του εμπορίου, του νερού, των συναλλαγών, των μεταφορών, της επιστήμης και της Παιδείας έρχεται να προστεθεί ο απόλυτος έλεγχος του παγκοσμίου εισοδήματος και άρα η πλήρης κυριαρχία επί των ανθρώπων.

Κάποιοι όλα αυτά τα θεωρούν πρόοδο. Συνεπώς πρόκειται είτε περί αφελών ή συνενόχων στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητος.

ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΒΟΛΟΥΔΑΚΗ