Ποιὸς χριστιανός, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, πού ἔχει ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἁγία πίστη του καὶ ἔρχεται τακτικὰ στὴν ἐκκλησία δὲν γνωρίζει τὸν λόγον αὐτὸν τοῦ Κυρίου μας, πού ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο σήμερα, τρίτη Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν; Τὴ θεϊκὴ καὶ μοναδικὴ πρότασή του στοὺς ὑποψηφίους μαθητὲς καὶ Ἀποστόλους Του: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι;» (Μάρκ.8,34). Σήμερα μάλιστα θυμόμαστε ξεχωριστὰ τὸν θεϊκὸ αὐτὸ λόγο τοῦ Θεανθρώπου, διότι προσκυνοῦμε πανηγυρικὰ τὸν τίμιο Σταυρό, τιμώντας τὴν ἐπέτειο τῆς εὑρέσεώς του ἀπὸ τὴν ἁγία Ἑλένη.
Καὶ ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι τιμοῦμε σήμερα καὶ προσκυνοῦμε τὸν σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ ἐπικαλούμαστε τὴν «ἀκατάλυτον καὶ ἀήττητον» δύναμή του, κάποιοι ἄλλοι ὄχι δὲν θέλουν νὰ τὸν τιμήσουν καὶ εὐλαβῶς νὰ τὸν προσκυνήσουν, ἀλλὰ οὔτε νὰ τὸν ἀναφέρουν.
Δυστυχῶς οἱ «χριστιανοὶ» αὐτοὶ εἶναι οἱ λεγόμενοι ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ ἢ χιλιαστές. Οἱ αἱρετικοὶ αὐτοὶ τῶν ἡμερῶν μας ἀντιπαθοῦν σφόδρα τὸν τίμιο σταυρό. Γιὰ τὸν σταυρὸ ἔχουν ἀκόμη στὸ μυαλὸ τους τὴν εἰκόνα πού εἶχαν οἱ ἄνθρωποι, πρὶν ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔλθει στὸν κόσμο καὶ κυρίως πρὶν νὰ ἁπλώσει ἐπάνω του τὸ πανάγιο καὶ πανάχραντο Σῶμα Του στὸν φρικτὸ Γολγοθά. Πράγματι πρὸ Χριστοῦ ὁ σταυρὸς ἐνέπνεε σὲ ὅσους τὸν ἀντίκρυζαν φόβο, δέος, φρίκη καὶ τρόμο. Ὁ λόγος εἶναι διότι ἦταν μέχρι τότε ὄργανο καταδίκης τῶν χειρότερων κακούργων. Καὶ ἡ ἴδια ἡ Ἁγία Γραφὴ δέχεται ἀπολύτως τὴν ἄποψη αὐτή. «Ἐπικατάρατος, λέγει, πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου» (Γαλάτας 3,13). Ὅποιος θὰ τελείωνε τὴ ζωὴ του ἐπάνω στὸ σταυρὸ θὰ πρέπει νὰ ἦταν ὁ ἄνθρωπος πού τὸν εἶχε καταραστεῖ ὁ Θεός…
Αὐτὰ ἔχουν κατὰ νοῦν οἱ χιλιαστὲς καὶ ἀποστρέφονται καὶ νιώθουν μίσος κατὰ τοῦ σταυροῦ. Δηλαδὴ μεταφέρονται νοερὰ στὴν ἐποχὴ πρὸ Χριστοῦ καὶ σκέπτονται, ὅπως ἐκεῖνοι πού δὲν εἶχαν γνωρίσει τὰ Ἄχραντα Πάθη τοῦ Κυρίου μας. Ξεγράφουν ἀπὸ τὴν ἱστορία τὴ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, τὴν ἄμωμη Θυσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ συλλογίζονται ὄχι ὡς χριστιανοί, ἀλλὰ ὡς ἄθεοι καὶ ἄπιστοι, οἱ ὁποῖοι δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν γιὰ τὸ Χριστὸ ἢ τὴ Θυσία Του.
Τόση εἶναι ἡ ἀχαριστία τῶν χιλιαστῶν ἀπέναντι στὸν Κύριό μας. Ἴσως νὰ ποῦν μερικοί: Ὄχι ἐμεῖς πιστεύουμε στὸ Χριστό, μόνο τὸ σταυρό Του δὲν προσκυνοῦμε. Διότι ἦταν κάποτε ὄργανο καταδίκης καὶ ἐπάνω σ’ αὐτὸν πολλοὶ ἄνθρωποι τελείωσαν μὲ πολὺ βάσανο τὴ ζωή τους. Εἶναι ὅμως λογικὸ τὸ ἐπιχείρημά τους αὐτό; Τότε δὲν πρέπει οὔτε μαχαίρι νὰ ἔχουν στὴν κουζίνα τοῦ σπιτιοῦ των καὶ νὰ κόβουν μὲ αὐτὸ τὸ ψωμὶ ἢ ἄλλα χρήσιμα πράγματα. Καὶ τοῦτο ἀφοῦ μὲ τὸ μαχαίρι στὰ χέρια τῶν δολοφόνων πόσοι ἄνθρωποι δὲν στερήθηκαν πρόωρα τὴ ζωή τους. Πῶς, λοιπόν, χρησιμοποιοῦν ὄργανο φονικό, τὸ μαχαίρι καὶ μισοῦν τὸ σταυρό, διότι κάποτε χρησίμευσε στὴν Πολιτεία γιὰ νὰ τιμωρεῖ τοὺς ἐγκληματίες;
Δὲν ἄκουσαν οἱ χιλιαστές, πού αὐτοδιαφημίζονται ὡς σπουδαστὲς τῶν Γραφῶν, δὲν ἄκουσαν τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ὅπου ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πρὶν ἀκόμη ἀνέβη στὸ σταυρό, τὸν μεταχειρίζεται στὸ λόγο Του, προκειμένου νὰ διδάξει τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴν αὐτοθυσία πού ἀπαιτεῖ ἀπὸ τοὺς μαθητές Του; Δὲν ἄκουσαν τὸν πρῶτο μετὰ τὸν Χριστὸ Ἀπόστολο, τὸν ἅγιο Παῦλο, μὲ τί ὡραῖα λόγια ἐκφράζει τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου; «Ἐμοὶ δέ, ἔγραφε στοὺς χριστιανοὺς τῆς Γαλατίας, μὴ γένοιτο καυχάσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῶ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται, καγώ τῷ κόσμω;». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος θεωρεῖ σχεδὸν μοναδικό του καύχημα, στολίδι τὸ σταυρὸ τοῦ Κυρίου καὶ σύ, ὢ χιλιαστά, αἰσθάνεσαι ἀπέναντί του μίσος καὶ ἀποστροφὴ καὶ ἀντὶ γιὰ ὡραῖα λόγια χρησιμοποιεῖς ὑβριστικὰ καὶ χυδαία λόγια γιὰ νὰ τὸν ἀτιμάσεις;
Ὁ ἴδιος ἐπίσης πολυπαθὴς καὶ θεόπνευστος Ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας στοὺς χριστιανοὺς τῶν Φιλίππων, ἐδῶ δίπλα μας, ὁμιλεῖ γιὰ ἐχθρούς του σταυροῦ. Ὅταν βέβαια ἔγραφε αὐτὰ χιλιαστὲς δὲν ὑπῆρχαν. Πολὺ ἀργότερα ἡ δηλητηριώδης αὐτὴ βοτάνη ἐμφανίσθηκε στὸν ἀγρὸ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀσφαλῶς ὅμως ἐὰν ζοῦσε σήμερα δὲν θὰ ἐδίσταζε νὰ συμπεριλάβει στοὺς ἐχθρούς του σταυροῦ καὶ τοὺς ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβὰ καὶ θὰ ἐξέφραζε καὶ γι’ αὐτοὺς τὸν πόνο τῆς ψυχῆς του γιὰ τὴν ἀσέβεια τους ἀπέναντι στὸ τιμιώτερο καὶ πιὸ ἀγαπητὸ σύμβολο τῆς πίστεώς μας. Θὰ ἐπανελάμβανε ὁ μακάριος: «Πολλοὶ γὰρ περιπατοῦσιν, οὕς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν, νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθρούς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ Θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῆ αἰσχύνη αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες». (Φιλιππισίους 3, 18-19).
Σήμερα, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ἂς ἀνανεώσουμε τὴν πίστη καὶ τὸν σεβασμό μας πρὸς τὸν πάντιμο καὶ πανάγιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου μας. Ἡ σημασία του εἶναι μεγίστη. Ἐκεῖ ἐπάνω ἐκείνη τὴν ἁγία καὶ μεγάλη Παρασκευὴ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὑπεράνθρωπος στὴν φοβερότερη καὶ πιὸ ὀδυνηρὴ δοκιμασία, ἔδωσε τὴν πιὸ κραταιὰ μάχη κατὰ τοῦ αἰωνίου ἐχθροῦ τῆς σωτηρίας. Τότε ὁ τίμιος σταυρός, πού ἀτιμάζουν οἱ χιλιαστές, ἔγινε τὸ πεδίο τῆς νίκης τοῦ Θεανθρώπου. «Ἀπεκδυσάμενος τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας… ξέσχισε μὲ τὰ καρφιὰ τοῦ σταυροῦ τὸ γραμμάτιο μὲ τὶς ἁμαρτίες μας…» (Κολασσαεῖς 2,14-15).
Πῶς, λοιπὸν, νὰ μὴ ψάλλουμε ἐνθέως: «Τὸν Σταυρόν Σου, προσκυνοῦμεν Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν...». Ἀμὴν
+ Ο Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος
Πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.