Ο Γέροντας καθώς διανύουν στο Άγιον Όρος την 2η εβδομάδα της Τεσσαρακοστής μας γράφει αναφερόμενος στους μοναχούς για την περίοδο της νηστείας και του θείου ζήλου.
Χάριτι Θεού συμπληρώσαμε την πρώτη εβδομάδα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Πέραν της προσωπικής μας εμπειρίας αναφέρομεν και από τις κατηχήσεις των Πατέρων μας και ιδίως του Μεγάλου Θεοδώρου του Στουδίτου, αυτού του πραγματικού πατρώνος της μοναστικής μας ζωής. Αυτός ο Άγιος αναφέρει ότι, στις ημέρες αυτές της νηστείας πού απότομα μεταβάλλεται το τυπικό, συμβαίνουν ανωμαλίες οργανικές στο σώμα του ανθρώπου. Να ξέρετε πώς αυτή είναι η φύση των πραγμάτων και να μην τρομάζετε, επειδή απότομα κάναμε στροφή στο θέμα της δίαιτάς μας και γενικά όλης της αναστροφής μας. Επίσης παίζει ρόλο και το κλίμα, πού, αν και βαδίζομε προς την άνοιξη, είναι ακόμα πολύ ψυχρό. Αυτά όλα είναι εκείνα τα όποια προκαλούν ανωμαλία στον οργανισμό, γι αυτό πρέπει να είστε περισσότερο προσεκτικοί, όσον εξαρτάται από σας. Γιατί η σωματική ασθένεια επιδρά και στην πνευματική υπόσταση μας, όπως χαρακτηριστικά το αναφέρει και ο ποιητής του παρακλητικού κανόνος της Θεοτόκου, «ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή». Προσέχετε, όσο μπορείτε, να μην κρυώνετε και στη δίαιτα σας να είστε προσεκτικοί.
Πέραν τούτου όμως να μην ξεχνάμε ότι, σαν στρατευόμενοι, έχομε συνεχώς μίαν αόρατη εμπόλεμη κατάσταση. Ο εχθρός μας, ο όποιος είναι τόσο πολυδαίδαλος και πολυκύμαντος και παμπόνηρος, δεν φείδεται ουδενός τρόπου και μέσου στο να επιστρατεύσει κάθε τί το όποιο μας περιστοιχίζει και μέσω αυτού μας δημιουργεί κρούση και μάχη και πόλεμο. Και αν φερ’ ειπείν υπάρχει μια ελαχίστη μορφή αδιαθεσίας δεν παραλείπει και αυτός να κάνη προσθήκη, ούτως ώστε να κλονίσει την πίστη μας.
Εμείς όμως με το φρόνημα ψηλά, βαδίζομε πάντοτε «δία πίστεως» και όχι «δί’ εἴδους». Ατενίζουμε στην Δέσποινά μας Θεοτόκο, η οποία είναι κουροτρόφος του τόπου τούτου και τόσο αισθητά όλοι εμείς οι αγιορείτες γνωρίζομε την προνοητική και μητρική της στοργή πού βρίσκεται πάντοτε μαζί μας. Τότε ατενίζομε σ’ αυτή και αφήνομε κάθε πρόβλημα το οποίο μας απασχολεί. Βαδίζομε διά πίστεως και, αν ακόμα υποτεθή ότι αληθινά πάσχομε, δεν λυγίζομε στις διάφορες κακοπάθειες. Εδώ δεν βρεθήκαμε τυχαία!
Πρέπει να έχωμε υπ’ όψιν μας πάντοτε αυτά πού ακούσαμε στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, ότι «οἱ Ἅγιοι πάντες περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἤν ἄξιος ὁ κόσμος» και τα τόσα άλλα πού αναφέρει εκεί, πού είναι μάλλον ύμνος παρά διήγηση και μέσω του των κέρδισαν την αιωνιότητα. Αν σχολιάσωμε την ζωή των Αγίων Πατέρων, από της ιδρύσεως της Εκκλησίας μέχρι σήμερα, βρίσκομε ότι μόνο διά θλίψεων πολλών και δοκιμασιών επέτυχαν τον πνευματικό τους προορισμό.
Είμαστε οι συνεχιστές αυτής της πορείας και επομένως και σε μας θα ανήκουν οι δοκιμασίες αυτές, οποιεσδήποτε και αν είναι. Επειδή η ζωή μας είναι κατά Χριστόν, οτιδήποτε εμπόδιο και αν συναντήσωμε, ευχαρίστως θα το υπομένουμε και δεν πρόκειται να προδώσωμε την πνευματική μας ζωή. Με τα μέσα πού διαθέτομε, με την μικρή μας εμπειρία, θα προσπαθούμε να μειώνουμε την ένταση των διαφόρων πειρασμών πού συναντούμε, αλλά όμως ουδέποτε θα υποχωρήσωμε, ουδέποτε θα δειλιάσωμε ώστε, ένεκεν τούτου, να μην ολοκληρώσωμε την ομολογία μας. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να κινήσωμε μέσα μας τον θειο ζήλο. Πολλές φορές το τονίζομε αυτό, διότι είναι τόσο χρήσιμο και απαραίτητο για τη ζωή μας. Πρέπει να υπάρχει μέσα μας αυτό το θειο πυρ, το όποιο ήλθεν ο Ιησούς μας και άναψε και επιθυμούσε διακαώς να το έβλεπε αυτομάτως να ανάβη από την ώρα πού το κήρυττε. Αυτό είναι εκείνο το όποιο μάς λείπει και πάση σπουδή πρέπει να το βάλωμε σε ενέργεια ο θειος ζήλος, τον όποιο γεννάει ο φόβος του Θεού. Επιστρατεύοντας ο καθ’ ένας μέσα του θεωρίες φυσικές και οτιδήποτε άλλο από τα παραδείγματα των Γραφών και των Πατέρων μας, συνεχώς να ερεθίζη τον εαυτό του στον φόβο του Θεού και στον θείον ζήλο για να μην υστερηθούμε και εμείς των βιωμάτων όλων των σεβαστών, ευλαβών και ενάρετων Πατέρων μας, οι όποιοι ήταν σαν και μάς, με σάρκα και οστά, και όμως κατόρθωσαν να δρασκελίσουν τον βίαιο ποταμό της ματαιότητος καινά ευαρεστήσουν στον Θεό. Και μείς είμαστε συνεχιστές όλων αυτών. Δεν έχει σχέση αν είμαστε ασθενείς και ζούμε στο τέλος των αιώνων, στις πονηρές αυτές μέρες. Αυτός ο όποιος είναι μαζί μας είναι «μείζων», παρά «ὁ ἐν τῷ κόσμω», όπως αναφέρει ο Ιωάννης.
Έτσι από μέρα σε μέρα, από βδομάδα σε βδομάδα, να ερεθίζετε τον εαυτό σας με περισσότερο ζήλο και περισσότερη προσοχή «τοῖς ὄπισθεν ἐπιλανθανόμενοι, τοῖς ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενοι», ουδέποτε προς τα πίσω. Μη φοβάστε το παρελθόν το όποιον έρχεται υπό μορφήν λογισμών και σκέψεων και πολέμων και ενθυμήσεων και γενικά μετεωρισμών.
Είναι μαζί μας ο Ιησούς, ο όποιος είναι Παντοδύναμος και δι’ Αυτού τα πάντα κατανικούμε, γι αυτό δεν φοβούμαστε τίποτε. Εφ’ όσον είναι Αυτός μαζί μας, τα πάντα κατορθώνομε.
Αλλά για να γίνη αυτό, πρέπει να μας βρή «ζέοντας τῷ πνεύματι». Χωρίς τον φόβο του Θεού, δεν μπορεί να γίνη αυτό. Ο φόβος του Θεού παραμένει σε μας με την ακρίβεια της συνειδήσεως, με την ακρίβεια της τηρήσεως του προγράμματος και του τυπικού. Μην παραμερίζετε κάθε τί το όποιο βρίσκεται στο πρόγραμμα της ζωής μας, μην το θεωρείτε τυχαίο. «Ὁ καταφρονῶν τῶν μικρῶν, κατά μικρόν πεσεῖται», λέει ο Αββάς Εφραίμ. Δεν υπάρχουν για μας μικρές η μεγάλες πτώσεις. Το ίδιο το στόμα του Κυρίου μας το είπε μέσω της Εκκλησίας Του, μέσω των Πατέρων. Ο Αββάς Ησαΐας αναφέρει ένα ωραιότατο παράδειγμα. Εκείνος ο όποιος διέρρηξε ένα σπίτι, κατέστρεψε τις πόρτες και τους τοίχους και άρπαξε τα ξένα πράγματα και εκείνος ο όποιος είδε με περιέργεια, αμφότεροι τον Ιησούν υβρίζουν, διότι και τα δύο τα απαγόρευσε ο Ιησούς μας.
Αυτός πού είπε μη φονεύσης, Αυτός είναι πού είπε «ὁ καταφρονῶν μίαν τῶν ἐλαχίστων ἐντολῶν, ἐλάχιστος κληθήσεται». Για μας δεν υπάρχουν ελάχιστοι και μεγάλοι.
Για μας υπάρχει ένα η ομολογία της πίστεώς μας στον Ιησού μας. Όχι μόνον να πιστεύωμε ότι Αυτός είναι Θεός, αλλά να πιστεύωμε ακραδάντως ότι όλες οι εντολές πού μας παρέδωσε, για μας είναι απόλυτο καθήκον και χρέος. Γι αυτό δεν έχει κανένα άλλο νόημα η ζωή μας εδώ. Δεν μας απασχολεί τίποτε άλλο εκτός από τις εντολές του Κυρίου μας. Αυτό είναι το καθήκον μας, ο σκοπός μας, το κέντρο του στόχου μας. Γι αυτό ερεθίζετε τον εαυτό σας σε ζήλο «ἴνα διά τῆς ὑπομονῆς καί παρακλήσεως τῶν Γραφῶν τήν ἐλπίδα ἔξωμεν». Αμήν.
Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο «Αθωνικά Μηνύματα», Εκδόσεις «Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.