Η αγάπη φίλε μου... αυτή είναι το κλειδί...

της Μάρως Σιδέρη, θεολόγου-ιστορικού

Η χριστιανική διήγηση έχει πάντα πίσω της βαθιές, ουσιαστικές αλήθειες. Αλήθειες που στόχο έχουν να κάνουν τον ακροατή πιο συνειδητοποιημένο αγωνιστή της ζωής. Και βασική προϋπόθεση για να αγωνιστεί κανείς στη ζωή και για τη ζωή είναι να μη φοβάται το θάνατο. Να μην τον αποζητά, αλλά όταν αυτός έρχεται να μη τον φοβάται. Η ιδέα ότι η ζωή και ο θάνατος δεν είναι παρά τα δύο δωμάτια του οικοδομήματος της ύπαρξης (άρα ότι υπάρχουμε και μετά το πέρας της επίγειας ζωής μας) αποτελεί τον πυρήνα της χριστιανικής κοσμοθεωρίας και η ιστορία του Λαζάρου είναι το πιο γλαφυρό παράδειγμα αυτής της ιδέας. 

Το πέρασμά του από το δωμάτιο της ζωής στο δωμάτιο του θανάτου και πάλι πίσω, διδάσκει μια αλήθεια που αν είναι αληθινή είναι μεγαλειώδης: η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ακόμα κι όταν πάψει να ζει...ακόμα και στην κατάσταση της μη-ζωής, ο άνθρωπος είναι, ώστε τελικά ο θάνατος ίσως και να μην είναι μη-ζωή, αλλά ζωή αλλιώς. Κι επειδή είναι ζωή αλλιώς, με κάποιο - άγνωστο σε εμάς τρόπο- ίσως και μπορεί να επικοινωνεί με τη ζωή σαν το πέρασμα από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Στην περίπτωση του Λαζάρου η επικοινωνία έγινε εντυπωσιακά: ο Λάζαρος - λέει η ιστορία- ξύπνησε, γιατί ο τρόπος με τον οποίο δόθηκε η εντολή της ανάστασης έμοιαζε με ξύπνημα. Το εντυπωσιακότερο μυστικό της διήγησης βέβαια είναι η αιτία που προκάλεσε το "δεύρο έξω": η αγάπη όσων έμειναν στο δωμάτιο της ζωής για τον άνθρωπο που πέρασε στο δωμάτιο το θανάτου, αυτή ήταν που προκάλεσε το θεϊκό πρόσταγμα. Ο Ιησούς ανασταίνει το Λάζαρο επειδή η αγάπη των αδερφών του νεκρού ξεπέρασε το φυσικό νόμο και τη λογική, επειδή η αγάπη τους έγινε υπέρλογη. Φαίνεται δηλαδή ότι ως και ο Θεός λυγάει μπροστά στην αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο κι αυτή είναι μια αλήθεια που αν είναι αληθινή είναι μεγαλειωδέστερη όλων των αληθειών που κρατούν τον κόσμο ενωμένο. 

Σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία ο θάνατος δόθηκε για να μπει ένα τέρμα στο μίσος του ανθρώπου για τον άλλον άνθρωπο και να που στη διήγηση της ανάστασης του Λαζάρου, βλέπει κανείς το αντίθετο: τη ζωή που επιστρέφεται ως δώρο στην αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο. Όταν οι αδερφές του Λαζάρου σταθούν απέναντι στον Κάιν αποκαλύπτουν αβίαστα τη μυστική πόρτα που ενώνει - ή χωρίζει- τα δύο δωμάτια του οικοδομήματος της ύπαρξης: εκεί που ο Κάιν κλείνει την πόρτα με το φθόνο του και απομονώνοντας τον αδερφό του απομονώνεται, η Μάρθα και η Μαρία - λέει η ιστορία- βγάζουν από την απομόνωση και το Λάζαρο και τους εαυτούς τους, με κλειδί την αγάπη πέρα από τη λογική... 

Η ιστορία του Λαζάρου έχει πολλά να πει είτε δηλώνεις ή δε δηλώνεις χριστιανός (αυτό ελάχιστη σημασία έχει κι άλλωστε πολλοί μη χριστιανοί διάγουν βίο χριστιανικότερο των χριστιανών και πολλοί "χριστιανοί" επιλέγουν ζωή κολασμένη). Η ιστορία του Λαζάρου έχει να σου πει ότι οι άνθρωποι που έφυγαν από το δωμάτιο της ζωής, δεν έχουν φύγει και από το οικοδόμημα της ύπαρξης: είναι σε μια ζωή αλλιώς, αλλά τελικά είναι... ανάμεσά σε εμάς και σε εκείνους υπάρχει μια πόρτα,κλειδαμπαρωμένη ή ανοιχτή, ανάλογα με τις επιλογές ημών που ως ζωντανοί ελέγχουμε και διαχειριζόμαστε το κλειδί: η αγάπη φίλε μου... αυτή είναι το κλειδί...

της Μάρως Σιδέρη, θεολόγου-ιστορικού