Πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος και Ζηλωτισμός

γράφει ο Παναγιώτης Νικολάου

Επ' ευκαιρία των διαφόρων γεγονότων που συμβαίνουν στην ελλαδική εκκλησία, με αφορμή τη σύνοδο στο Κολυμπάρι Κρήτης και τα όσα υπεγράφησαν εκεί, χρήσιμα είναι (προσωπικά θα έλεγα ότι ξεκαθαρίζουν απολύτως τα πράγματα) τα όσα είχε γράψει παλαιότερα ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος σε επιστολή του, δημοσιευμένη στο βιβλίο του "Τα δύο άκρα: Οικουμενισμός και Ζηλωτισμός":

Άκου έναν διάλογο που είχα πριν από καιρό με κάποιον εκλεκτό νέο, ο

οποίος προσχώρησε στους Παλαιοημερολογίτες:

- Γιατί έφυγες από την Ελλαδική Εκκλησία;

- Για να μην κοινωνώ με τους αιρετικούς οικουμενιστές.

- Όλοι οι Επίσκοποι της Ελλάδας είναι οικουμενιστές;

- Όχι, όχι! Αλλά κοινωνούν με τον οικουμενιστή Πατριάρχη. Δεν θέλω

λοιπόν να έχω κοινωνία με πρόσωπα που κοινωνούν με τους αιρετικούς

οικουμενιστές.

- Πιστεύεις ότι το ημερολόγιο είναι Δόγμα πίστεως και ότι οι

Νεοημερολογίτες βρίσκονται εκτός Χάριτος και χρειάζεται, σαν αυτούς

που επιστρέφουν από τις αιρέσεις, να τους ξαναχρίσουμε με μύρο;

-Θεός φυλάξοι! Εγώ καθόλου δεν πιστεύω τις ανοησίες των

Παλαιοημερολογιτών. Εγώ προσχώρησα σ' αυτούς μόνο και μόνο για να

αποφύγω την - έμμεση έστω - κοινωνία με τους αιρετικούς οικουμενιστές.

-Καθόλου όμως δεν απέφυγες την κοινωνία με άλλη αίρεση. Ο ισχυρισμός

των Παλαιοημερολογιτών ότι η αλλαγή του ημερολογίου στέρησε την

Εκκλησία από την Χάρη, δεν είναι απλή ανοησία, όπως την χαρακτήρισες

πιο πριν. Είναι βαρύτατη βλασφημία και αίρεση.

- Αλλά εγώ δεν πιστεύω αυτά τα πράγματα.

- Κοινωνείς όμως με εκείνους, οι οποίοι τα πιστεύουν.

- Τι να κάνω; Αναγκάζομαι να τους ανέχομαι κατ' οικονομίαν.

- Και τότε γιατί δεν ανεχόσουν, κατ' οικονομίαν έστω, τους Επισκόπους

της Ελλάδας, οι οποίοι κοινωνούσαν με τον Πατριάρχη;

- Εκείνος:..................

[...] γνωρίζω αρκετές περιπτώσεις Παλαιοημερολογιτών Ιερέων που

δέχονται άνευ όρων Νεοημερολογίτες στα Μυστήρια της εξομολόγησης,

ακόμη και της Θ. Κοινωνίας. Έχουμε δηλαδή προσφορά Μυστηρίων σε

πρόσωπα, τα οποία σε άλλες στιγμές χαρακτηρίζονται από τους ίδιους

τους ηγέτες των Παλαιοημερολογιτών ότι βρίσκονται μακριά από την

αλήθεια και τη σωτηρία, επειδή βρίσκονται στην Εκκλησία της Ελλάδας, η

οποία κοινωνεί με τον Πατριάρχη. [...] Αν πρόκειται μεταβαίνοντας

κάποιος στους Παλαιοημερολογίτες, να συμπροσεύχεται και πάλι με αυτούς

που κοινωνούν με τον Πατριάρχη, γιατί να μη μείνει στην Εκκλησία της

Ελλάδας και να ανέχεται κατ' οικονομία τον Πατριάρχη και τους

ομόφρονές του; Έτσι μάλιστα θα ανέχεται κατ' οικονομία μία αίρεση: τον

Οικουμενισμό. Ενώ, μεταβαίνοντας στους Παλαιοημερολογίτες, θα ανέχεται

δύο: τον οικουμενισμό (εφόσον οι Παλαιοημερολογίτες συμπροσεύχονται με

Νεοημερολογίτες, που κοινωνούν με τον οικουμενιστή Πατριάρχη) και τον

Ελληνικό Παλαιοημερολογιτισμό, που κηρύσσει την αίρεση ότι τα

ημερολόγια και τα εορτολόγια είναι όροι σωτηρίας!...

ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ:

...οι αιρετικοί είναι δύο ειδών: εκείνοι τους οποίους η Εκκλησία

δίκασε και καταδίκασε και τους απέκοψε από το Σώμα της, και εκείνοι οι

οποίοι ούτε καταδικάστηκαν ακόμα από την Εκκλησία. Ούτε αυτοβούλως

έφυγαν από αυτήν, αλλά βρίσκονται ακόμα εντός της Εκκλησίας. Μια

τέτοια περίπτωση είναι η περίπτωση του Πατριάρχη. Ο Πατριάρχης

Αθηναγόρας έχει κηρύξει αιρετικά φρονήματα. Ούτε καταδικάστηκε όμως ως

τώρα από την Εκκλησία, ούτε αυτός αποκήρυξε την Εκκλησία και έφυγε απ'

αυτήν. Παραμένει και ενεργεί εντός της Εκκλησίας. Συνεπώς είναι ακόμα

αγωγός Χάριτος. Τελεί Μυστήρια. Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;

α) Να προσευχόμαστε για την ανάνηψη και τη μετάνοιά του.

β) Να διαμαρτυρόμαστε εναντίον του και να αγωνιζόμαστε. Και αν η

συνείδηση κάποιου δεν ανέχεται να μνημονεύει το όνομά του, έχει το

δικαίωμα, προχωρώντας ακόμα παραπέρα, να παύσει το μνημόσυνό του,

σύμφωνα με τον ΙΕ' Κανόνα της Πρωτοδεύτερης Συνόδου. Αυτό όμως είναι

το έσχατο βήμα, στο οποίο μπορεί να προχωρήσει, αν θέλει να μη βρεθεί

σε σχίσματα και ανταρσίες. [...] Έχουμε δηλαδή δικαίωμα, που μας το

παρέχουν οι ιεροί Κανόνες, να παύσουμε το μνημόσυνό του, δεν είμαστε

όμως υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Κατά συνέπεια, αν κάποιος,

χρησιμοποιώντας το δικαίωμα αυτό, παύσει το μνημόσυνο, καλά κάνει και

δεν πρέπει να ελέγχεται από τους άλλους. Αν κάποιος άλλος,

σταθμίζοντας διάφορους παράγοντες, κρίνει ότι δεν πρέπει να

χρησιμοποιήσει το δικαίωμα που του δίνουν οι Κανόνες, αλλά να

περιμένει τη «Συνοδική διάγνωση», δεν είναι αξιόμεμπτος, ούτε - πολύ

περισσότερο - άξιος ακοινωνησίας! [...] η διακοπή του μνημοσύνου,

«πριν από Συνοδική διάγνωση» και καταδίκη, δεν έχει την έννοια της

αποφυγής μολυσμού από την κηρυσσόμενη αίρεση! Αν είχε αυτή την έννοια,

τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχαν απλά το δικαίωμα παύσης του μνημοσύνου

για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση», αλλά θα θέσπιζαν ρητή και

σαφή υποχρέωση με απειλή βαρύτατων ποινών σε αντίθετη περίπτωση. Η

διακοπή μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση» έχει άλλη

έννοια. Αποτελεί έντονη, αλλά κι έσχατη διαμαρτυρία της Ορθόδοξης

συνείδησης, παρέχει μια διέξοδο σε αυτούς που σκανδαλίζονται, και

ταυτόχρονα αποσκοπεί και στη δημιουργία αναταραχής, ώστε η Εκκλησία να

βιαστεί να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Δεν υπάρχει κίνδυνος

να...μολυνθούμε, ούτε μνημονεύοντας τον Πατριάρχη (εφόσον ακόμα δεν

καταδικάστηκε), ούτε, πολύ περισσότερο, αν δεχόμαστε σε κοινωνία

αυτούς που τον μνημονεύουν. Όσα αντίθετα λέγονται, είναι ανόητοι

«ζηλωτισμοί». Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων δε μολύνθηκε, αν και έλαβε

Επισκοπική χειροτονία από τον Μητροπολίτη Καισαρείας Ακάκιο, ο οποίος

ήταν μεν δηλωμένος αρειανός (και μάλιστα αρχηγός μιας μερίδας

αρειανών), αλλά ακόμη βρισκόταν και ενεργούσε εντός της Εκκλησίας. Ο

άγιος Ανατόλιος χειροτονήθηκε κι αυτός Επίσκοπος (και μάλιστα

Πατριάρχης Κων/πόλεως) από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, ο

οποίος ήταν μεν μονοφυσίτης και μεγάλος προστάτης του αιρεσιάρχη

Ευτυχή, αλλά δεν είχε ακόμη καταδικαστεί από την Δ' Οικουμενική

Σύνοδο. Αν λοιπόν δεν μολύνει ούτε αυτή η χειροτονία από Επισκόπους

που κηρύσσουν μεν αιρετικά φρονήματα, αλλά ακόμα δεν καταδικάστηκαν

από Σύνοδο και παραμένουν εντός της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο δε

μολύνει το μνημόσυνό τους και ακόμα περισσότερο δε μολύνει η κοινωνία

με πρόσωπα που ανέχονται κατ' οικονομία αυτούς και διατηρούν το

μνημόσυνό τους.

[...]

Διπλός ο κίνδυνος της Εκκλησίας: από τη μία ο σατανοκίνητος

Οικουμενισμός και από την άλλη ο Φανατισμός που φθείρει τις ψυχές και

οδηγεί τελικά σε φρικαλέες βλασφημίες και αιρέσεις και κρύβει την

αλήθεια. Και τα δύο να τα φοβηθούμε και να τα αποφύγουμε. Δεν θα

παρεκκλίνουμε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Θα πορευτούμε τη μέση και

βασιλική οδό. Αυτή είναι η οδός της αμόλυντης Ορθοδοξίας, η οποία

γνωρίζει και να προστατεύει την ακρίβεια και δεν αγνοεί την επίδειξη

οικονομίας.

Ολόκληρη την επιστολή μπορείτε να τη διαβάσετε στην ιστοσελίδα

https://www.impantokratoros.gr/F41F9552.el.aspx

επιμέλεια - επιλογή αποσπασμάτων: Παναγιώτης Νικολάου