ΟΧΙ ΧΙΛΙΕΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑ - Από το βιβλίο του Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

ΟΧΙ ΧΙΛΙΕΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

* * *

Από το βιβλίο του Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Στό Χριστό θά ἔχουμε second coming καί ὄχι second camping.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ

ΩΡΩΠΟΣ 2016

ΟΧΙ ΧΙΛΙΕΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

Ὅπως ἀναφέραμε καί ἀλλοῦ στό παρόν ἔργο, ἡ ἑρμηνεία τῆς Γραφῆς πρέπει νά γίνεται συμπληρωματικῶς. Ἔτσι καί γιά τό θέμα τοῦ ἄν παρεμβάλλεται πρίν τό τέλος χιλιετής μεσοβασιλεία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ Χιλιαστές, θά παραθέσουμε τά σχετικά χωρία γιά νά δοῦμε τί διδάσκει ἡ Γραφή.

Ἔχουμε, λοιπόν:

«Ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται καί ἡ σελήνη οὐ δώσει τό φέγγος αὐτῆς, καί οἱ ἀστέρες πεσοῦνται ἀπό τοῦ οὐρανοῦ, καί αἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν σαλευθήσονται. Καί τότε [ὅταν δηλ. συμβαίνουν οἱ συμπαντικές μεταβολές] φανήσεται τό σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καί τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς καί ὄψονται τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετά δυνάμεως καί δόξης πολλῆς»(Μθ 24, 29, 30).

• Τώρα, τί ἔρχεται νά κάνη; «Ὅταν δέ ἔλθῃ ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ Αὐτοῦ καί πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾽ Αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπί θρόνου δόξης Αὐτοῦ· καί συναχθήσεται ἔμπροσθεν Αὐτοῦ πάντα τά ἔθνη, καί ἀφοριεῖ αὐτούς ἀπ᾽ ἀλλήλων, ὥσπερ ὁ ποιμήν ἀφορίζει τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων, καί στήσει τά μέν πρόβατα ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ τά δέ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων»(Μθ 25, 31-33).

° «Ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καί ἐκπορεύσονται οἱ τά ἀγαθά ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δέ τά φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως»(Ἰω 5, 28-29).

° «Ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι [ὅσοι θά ζοῦν τότε] εἰς τήν παρουσίαν τοῦ Κυρίου οὐ μή φθάσωμεν τούς κοιμηθέντας (: δέν θά προηγηθοῦμε ἀπό τούς κεκοιμημένους)· ὅτι αὐτός ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καί ἐν σάλπιγγι Θεοῦ [μοναδιαῖα καί ταχύτατα φαινόμενα: τό ἐν ριπῇ τοῦ ἑπομένου χωρίου] καταβήσεται ἀπ᾽ οὐρανοῦ, καί οἱ νεκροί ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σύν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καί οὕτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα»(Α´ Θεσ 4, 15-17).

° «Ἰδού μυστήριον ὑμῖν λέγω· πάντες μέν οὐ κοιμηθησόμεθα [ὅσοι ζοῦν τότε δέν θά πεθάνουν], πάντες δέ ἀλλαγησόμεθα ἐν ἀτόμῳ [σέ μιά στιγμή], ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι· σαλπίσει γάρ, καί οἱ νεκροί ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καί ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα. Δεῖ γάρ τό φθαρτόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καί τό θνητόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν. Ὅταν δέ τό φθαρτόν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν καί τό θνητόν τοῦτο ἐνδύσηται ἀθανασίαν, τότε γενήσεται ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος· κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος»(Α´ Κορ 15, 51-54).

° Δέν παρεμβάλλεται χρόνος οὔτε στό χωρίο αὐτό: «Πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τά διά τοῦ σώματος πρός ἅ

ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθόν εἴτε κακόν»(Β´ Κορ 5, 10).

° «Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή [ὅλων] τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Ἐπειδή γάρ δι᾽ ἀνθρώπου ὁ θάνατος, καί δι᾽ ἀνθρώπου ἀνάστασις νεκρῶν. Ὥσπερ γάρ ἐν τῷ Ἀδάμ πάντες ἀποθνήσκουσιν, οὕτω καί ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται. Ἕκαστος δέ ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι· ἀπαρχή Χριστός [πρῶτα ἀναστήθηκε ὁ Χριστός], ἔπειτα οἱ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ Αὐτοῦ [ἄρα δέν ὑπάρχει χιλιετής μεσοβασιλεία]· εἶτα τό τέλος [ἐδῶ δέν μνημονεύονται οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ὁποῖοι, ὅμως, ἀναφέρονται στά συναφῆ χωρία τῆς ἑνότητος αὐτῆς νά ὑφίσταντο ταυτοχρόνως τήν κρίσι], ὅταν παραδῷ τήν βασιλείαν τῷ Θεῷ καί πατρί, ὅταν καταργήσῃ πᾶσαν ἀρχήν καί πᾶσαν ἐξουσίαν καί δύναμιν»(Α´ Κορ 15, 20-24)

• Ὅπως ὁ μαγνήτης τραβᾶ τό σίδερο, ἀλλά ἀφήνει χνούδια, ἔτσι καί στή Β´ Παρουσία: ὁ Χριστός θά ἑλκύση τούς δικούς Του.

° «Πολλοί [μέ τή σημασία τοῦ ὅλοι, ὅπως φαίνεται ἀπό τά συναφῆ χωρία] τῶν καθευδόντων ἐν γῆς χώματι [τῶν κεκοιμημένων] ἐξεγερθήσονται, οὗτοι (: ἄλλοι) εἰς ζωήν αἰώνιον καί οὗτοι εἰς ὀνειδισμόν καί εἰς αἰσχύνην αἰώνιον [ταυτοχρόνως]… [ἐσύ] ἀναστήσῃ εἰς τόν κλῆρόν σου, εἰς συντέλειαν ἡμερῶν [κατά τό τέλος τοῦ χρόνου]»(Δαν 12, 2, 13)·

° «Τότε ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδού ὧδε ὁ Χριστός ἤ ὧδε, μή πιστεύσητε· ἐγερθήσονται γάρ ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφῆται καί δώσουσι σημεῖα μεγάλα καί τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καί τούς ἐκλεκτούς. Ἰδού προείρηκα ὑμῖν. Ἐάν οὖν εἴπωσιν ὑμῖν, ἰδού ἐν τῇ ἐρήμῳ ἐστί, μή ἐξέλθητε, ἰδού ἐν τοῖς ταμείοις (: στά ἐσωτερικά δωμάτια), μή πιστεύσητε· ὥσπερ γάρ ἡ ἀστραπή ἐξέρχεται ἀπό ἀνατολῶν καί φαίνεται ἕως δυσμῶν, οὕτως ἔσται καί ἡ [δευτέρα] παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου»(Μθ 24, 23-27)·

° «Ὥσπερ ἡ ἀστραπή ἀστράπτουσα ἐκ τῆς ὑπ᾽ οὐρανόν λάμπει, οὕτως ἔσται καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ ἡμέρᾳ Αὐτοῦ»(Λκ 17, 24).

• Ἐπισημαίνει ὁ Ν. Σωτηρόπουλος: «Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Κυρίου [τά δύο παραπάνω χωρία] φανερώνει, ὅτι ἡ Β´ Παρουσία, ὄχι μόνο θά εἶναι ὀφθαλμοφανής, καί μάλιστα, ἀπό κάθε σημεῖο τῆς γῆς, ἡ ὁποία προηγουμένως θά ἔχη ἀλλάξει, ἀλλά θά εἶναι καί ἀκαριαία καί αἰφνίδια. Τό τελευταῖο αὐτό φανερώνει καί ἡ συνέχεια τοῦ ἀνωτέρω λόγου τοῦ Κυρίου, ὅπου ἡ ἔλευσι τῆς Β´ Παρουσίας παραβάλλεται πρός τήν αἰφνίδια ἐπαγωγή τοῦ κατακλυσμοῦ ἐπί Νῶε καί τοῦ πυρός ἐπί Λώτ (Λκ 17, 26 ἑξ.· Μθ 24, 37 ἑξ). Ἔτσι ἀκαριαία καί αἰφνίδια θά εἶναι ἡ Β´ Παρουσία, ὥστε οἱ ἄνθρωποι δέν θά προλάβουν νά κινηθοῦν καί νά ἐνεργήσουν οὔτε τό ἐλάχιστο!»(Στ, Ἰν ᾽72, 86)

° «… ἐν τῇ ἀποκαλύψει [μέ τή δευτέρα ἐμφάνισι] τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἀπ᾽ οὐρανοῦ μετ᾽ ἀγγέλων δυνάμεως αὐτοῦ ἐν πυρί φλογός, διδόντος ἐκδίκησιν τοῖς μή εἰδόσι Θεόν καί τοῖς μή ὑπακούουσι τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἵτινες δίκην τίσουσιν ὄλεθρον αἰώνιον ἀπό προσώπου τοῦ Κυρίου καί ἀπό τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ, ὅταν ἔλθῃ ἐνδοξασθῆναι ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ καί θαυμασθῆναι ἐν πᾶσι τοῖς πιστεύσασιν»(Β´ Θεσ 1, 7-10)

° Συντετμημένος χρόνος ἐμφανίζεται καί στό ἑξῆς χωρίο: «Οἵ ἀποδώσουσι λόγον τῷ ἑτοίμως ἔχοντι κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς»(Α´ Πέτρ 4, 5)

° «Προσέχετε δέ ἑαυτοῖς μήποτε βαρηθῶσιν ὑμῶν αἱ καρδίαι ἐν κραιπάλῃ καί μέθῃ καί μερίμναις βιωτικαῖς, καί αἰφνίδιος ἐφ ὑμᾶς ἐπιστῇ ἡ ἡμέρα ἐκείνη· ὡς παγίς γάρ ἐπελεύσεται ἐπί πάντας τούς καθημένους ἐπί πρόσωπον πάσης τῆς γῆς. Ἀγρυπνεῖτε οὖν ἐν παντί καιρῷ δεόμενοι ἵνα καταξιωθῆτε ἐκφυγεῖν πάντα τά μέλλοντα γίνεσθαι καί σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου»(Λκ 21, 34-36).

Νά μή μοιάσουμε στόν Πόντιο πού βλέπει τή μπανανόφλουδα καί λέει: Ὤχ πάλι θά γλιστρήσω!

Τί συμπεραίνουμε ἀπό τά παραπάνω χωρία; Τό ταυτόχρονο καί σχεδόν ἀκαριαῖο κοσμικῶν φαινομένων, Β´ Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί Κρίσεως ὅλων.

* * *

«“Εἰς κληρονομίαν ἄφθαρτον καί ἀμίαντον καί ἀμάραντον, τετηρημένην ἐν οὐρανοῖς εἰς ὑμᾶς”(Α´ Πέτρ 1, 4).

Γράφει ὁ Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Ἄν ἴσως δέ ἡ κληρονομία τῶν χριστιανῶν εἶναι τετηρημένη εἰς τούς Οὐρανούς καί ὄχι εἰς τήν γῆν, κατά τά λόγια ταῦτα τοῦ κορυφαίου τῶν ἀποστόλων, μυθώδης, ἄρα καί ψευδεστάτη ἀποδεικνύεται ἡ παρά τῶν καλουμένων χιλιαστῶν δημιουργημένη χιλιετής βασιλεία ἐπί τῆς γῆς, κατά τήν ὁποία, ὅπως αὐτοί φλυαροῦν, οἱ ἀναστηθέντες θά ἀπολαύσουν μετά τοῦ Χριστοῦ διάφορες ἡδονές. Καί ὁ Κύριος δέ εἶπε περί τῶν μακαρίων “ἀλλ᾽ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσι”(Μθ 22, 30). Ἀκούεις; Ἐν οὐρανῷ, λέγει, καί οὐχί ἐν τῇ γῇ»(ΝΑ, 186).

• «Ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος θά ἐπαναλάβη: “Ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ αὐτοῦ τοῦ χωρίου (τῆς ἀνταμοιβῆς στό ἑκατονταπλάσιο) μερικοί εἰσάγουν χίλια ἔτη μετά τήν ἀνάστασι, λέγοντας ὅτι τότε θά δοθῆ τό ἑκατονταπλάσιο ὅλων τῶν πραγμάτων πού ἀφήνουμε καί ἡ αἰώνιος ζωή· χωρίς νά καταλαβαίνουν, ὅμως, ὅτι, ἄν στά ἄλλα πράγματα ἡ ὑπόσχεσι ἔχη κῦρος, ὅσο γιά τίς γυναῖκες φαίνεται μιά βλακεία, γιατί ὅποιος ἄφησε μιά γιά ν᾽ ἀκολουθήση τόν Κύριο, δέν θά λάβη ἑκατό στό μέλλον. Ἡ ἔννοια, λοιπόν, εἶναι αὐτή: Ὅποιος γιά τό Σωτῆρα θά ἔχη ἀφήσει σαρκικά πράγματα, θά λάβη πνευματικά, τά ὁποῖα συγκρινόμενα καί στήν ἐσωτερική τους ἀξία θά εἶναι ὅπως συγκρίνεται τό ἑκατό μέ ἕνα μικρό ἀριθμό”. Ἔτσι, γιά τόν ἅγιο Ἱερώνυμο, ὅπως ἐπίσης, καί γιά τούς ἄλλους Πατέρες, τό ἑκατονταπλάσιο ἔχει πνευματική ἀξία»(G, 583).

• Ὁ π. Δανιήλ γράφει εὔστοχα γιά τήν κυριολεξία τῶν 1.000 ἐτῶν: «Οἱ Χιλιαστές ἀπορρίπτουν κάθε μεταφορική καί συμβολική ἔννοια καί τά παίρνουν ὅλα κατά λέξι. Δηλαδή, ἐνεργοῦν ὅπως οἱ Ἰσραηλῖτες τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου, πού Τόν ἀπεκήρυξαν, διότι περίμεναν ὑλικά καί ἐπίγεια ἀγαθά, ἐνῶ ἐκεῖνος τούς μιλοῦσε γιά νοητά καί πνευματικά καί οὐράνια.

Ἀντιμετωπίζοντας, ὅμως, ἔτσι τά πράγματα θά πρέπη νά παραδεχθοῦμε ὅτι ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός, ἦταν ὑποδουλωμένος στό πάθος τοῦ κρασιοῦ, ἀφοῦ σύμφωνα μέ τό ἐδάφιο (Γεν 49, 11-12) “εἰς τήν ἄμπελον δένει (ὁ Μεσσίας) τόν πῶλον αὐτοῦ... Ἐν οἴνῳ θά πλύνη τό ἔνδυμα αὐτοῦ... Οἱ ὀφθαλμοί αὐτοῦ θά εἶναι ἐρυθροί ἐκ τοῦ οἴνου”. Βέβαια ἐδῶ ἡ ὀρθή ἑρμηνεία εἶναι ὅτι ἡ ἀφθονία ἀμπελιῶν καί κρασιοῦ πού δηλώνει ὑλικές χαρές, συμβολίζει τήν πνευματική εὐφροσύνη τῆς Μεσσιακῆς ἐποχῆς»(ΔΑ, 23· βλ. καί: Οτ, 27/1/84).

• Ὁ Κύριος ἐπιβεβαιώνει τήν παρατήρησι τῆς Μάρθας ὅτι ὁ ἀδελφός της «ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ»(Ιω 11, 24, 25) καί ὄχι γιά ἐνδιάμεση χιλιετῆ βασιλεία.

* * *

• Γράφει ὁ Ν. Σωτηρόπουλος: : «Τό Α´ Κορ 15, 25, τό ὁποῖο ὑπενθυμίζει τό δεινῶς παρερμηνευόμενο ἀπό τούς Χιλιαστές Ψαλμ. 109 (110), 1 καί παρέχει τήν ὀρθή του ἑρμηνεία, σαφῶς δείχνει, ὅτι ὁ Χριστός δέν λαμβάνει τήν βασιλεία κατά τή Β´ Παρουσία, ὅπως νομίζουν οἱ Χιλιαστές, ἀλλά ἤδη βασιλεύει πρό τῆς Β´ Παρουσίας, ἡ δέ ἄσκησι τῆς βασιλικῆς ἐξουσίας τοῦ Χριστοῦ παρουσιάζεται ὡς ἀναγκαία γιά τήν ἐκπλήρωσι τοῦ θείου σχεδίου καί κατάληξι στήν Β´ Παρουσία· “Δεῖ αὐτόν βασιλεύειν ἄχρις οὗ ἄν θῇ πάντας τούς ἐχθρούς ὑπό τούς πόδας αὐτοῦ”. Τό δέ τραγικῶς εἰρωνικό γιά τούς Χιλιαστές πού ἀρνοῦνται τήν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι αὐτό: Κατά τό ἐν λόγῳ χωρίο καί τή συνάφειά του, στή Β´ Παρουσία ὄχι μόνο δέν λαμβάνει βασιλεία ὁ Χριστός, ἀλλά καί αὐτήν πού προϋπῆρχε σέ Αὐτόν τήν παραδίδει στό Θεό, στόν Ὁποῖο καί Αὐτός τέλος ὑποτάσσεται. “Ἀπαρχή (ἀναστάσεως) Χριστός, ἔπειτα οἱ Χριστοῦ ἐν τῇ παρουσίᾳ αὐτοῦ· εἶτα τό τέλος, ὅταν παραδῷ τήν βασιλείαν τῷ Θεῷ καί Πατρί, ὅταν καταργήσῃ πᾶσαν ἀρχήν καί πᾶσαν ἐξουσίαν καί δύναμιν. Δεῖ γάρ Αὐτόν βασιλεύειν ἄχρις οὗ ἄν θῇ πάντας τούς ἐχθρούς ὑπό τούς πόδας Αὐτοῦ. Ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται ὁ θάνατος· πάντα γάρ ὑπέταξεν ὑπό τούς πόδας Αὐτοῦ. Ὅταν δέ εἴπῃ ὅτι πάντα ὑποτέτακται, δῆλον ὅτι ἐκτός τοῦ ὑποτάξαντος Αὐτῷ τά πάντα. Ὅταν δέ ὑποταγῇ Αὐτῷ τά πάντα, τότε καί αὐτός ὁ Υἱός ὑποταγήσεται τῷ ὑποτάξαντι αὐτῷ τά πάντα, ἵνα ᾗ ὁ Θεός τά πάντα ἐν πᾶσιν”(Α´ Κορ 15, 23-28).

Στό σημεῖο αὐτό ὑποβάλλουμε στούς Χιλιαστές δύο ἐρωτήματα. Πρῶτον: Οἱ ἐπαγγελλόμενοι τούς πιστούς δούλους τοῦ Ἰεχωβᾶ καί τούς ἀληθινούς μάρτυρες Αὐτοῦ πῶς λέτε, ὅτι ὁ Χριστός ἀναλαμβάνει τή βασιλεία κατά τή Β´ Παρουσία, ἐνῶ στό ἀνωτέρω παρατεθέν χωρίο λέγεται ὅτι κατά τή Β´ Παρουσία, ὅταν ἐπέρχεται καί τό τέλος τοῦ παρόντος κόσμου, ὁ Χριστός παραδίδει τή βασιλεία στόν Θεό; Καί δεύτερον· Πῶς κατά τό παρατεθέν χωρίο ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ θά λάβη τέλος μαζί μέ τόν παρόντα κόσμο, σύμφωνα μέ ἄλλα δέ χωρία “ἡ ἐξουσία Αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται, καί ἡ βασιλεία Αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται”(Δαν 7, 14) “καί βασιλεύσει εἰς τόν οἶκον Ἰακώβ εἰς τούς αἰῶνας, καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος”(Λκ 1, 33); Πῶς ἡ Γραφή ἀφενός μέν διδάσκει, ὅτι ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ θά λάβη τέλος, ἀφετέρου δέ διδάσκει, ὅτι δέν θά ἔχη τέλος; Πῶς συμβιβάζονται τά χωρία τῆς Γραφῆς;

Στά ἀνωτέρω ἐρωτήματα ἡ ἀπάντησι τῶν Χιλιαστῶν εἶναι βήχας! Γιατί; Διότι δέν ἔχουν, οὔτε εἰλικρινῶς θέλουν ν᾽ ἀποκτήσουν, γνῶσι καί ἐπίγνωσι Χριστοῦ. Στά ἀνωτέρω ἐρωτήματα μόνο ὅσοι πιστεύουν στίς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, τή θεία καί τήν ἀνθρώπινη, μποροῦν νά ἀπαντήσουν. Ὡς ἄνθρωπος ὁ Χριστός ἔλαβε παρά τοῦ Θεοῦ ὁρισμένη ἀποστολή πρός σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἡ ἀποστολή αὐτή διαρκεῖ μέχρι τῆς Β´ Παρουσίας, ὅταν ἐπέρχεται τό τέλος τοῦ παρόντος κόσμου. Μέχρι τότε ὑπάρχει δυνατότητα σωτηρίας. Κατόπιν δέν ὑπάρχει. Γι᾽ αὐτό καί μέχρι τότε ὁ Χριστός ἀσκεῖ τήν ἐξουσία τῆς Μεσσιακῆς καί μεσιτικῆς Του βασιλείας, ζητῶντας νά ὁδηγήση τούς ἀνθρώπους στή σωτηρία. Ὅταν ἔλθη δέ τό τέλος τοῦ παρόντος κόσμου καί λήξη ἔτσι ἡ μεσσιακή καί μεσιτική ἀποστολή Του, ὁ Χριστός παραδίδει τή βασιλεία στό Θεό ὡς ἄνθρωπος, ἤ, γιά νά χρησιμοποιήσουμε μιάν ἄλλη ἔκφρασι, οἱονεί (: σάν νά) καταθέτει τήν ἐντολή, τήν ὁποία εἶχε λάβει παρά τοῦ Θεοῦ ἀποστελλόμενος στόν κόσμο καί γενόμενος ἄνθρωπος. Ἀλλ᾽ ἐνῶ ὡς ἄνθρωπος ὁ Χριστός κατά τή συντέλεια τοῦ κόσμου παραδίδει τή βασιλεία, δηλαδή τήν εἰδική βασιλική ἐξουσία στό Θεό, ὑποτασσόμενος καί ὁ Ἴδιος σ᾽ Αὐτόν, ὡς Θεός Λόγος ἐξακολουθεῖ νά βασιλεύη στούς αἰῶνες καί τῆς βασιλείας Αὐτοῦ δέν θά ὑπάρχη τέλος. Ὁ Ἀπόστολος λέει: “Τότε καί αὐτός ὁ Υἱός ὑποταγήσεται τῷ ὑποτάξαντι Αὐτῷ τά πάντα, ἵνα ἧ ὁ Θεός τά πάντα ἐν πᾶσιν”. Δέν λέει “ἵνα ἧ ὁ Πατήρ», ἀλλά “ἵνα ἧ ὁ Θεός”. Στή δέ ἔννοια τοῦ Θεοῦ περιλαμβάνεται καί ὁ Θεός Λόγος. Ὁ Υἱός, λοιπόν, ὑποτάσσεται ὡς ἄνθρωπος, ὡς Θεός δέ βασιλεύει αἰωνίως. Ἄς μελετήσουν οἱ Χιλιαστές καί τόν μεγαλειώδη καί μυστηριώδη 44 (45) Ψαλμό, ὅπου ὁ βασιλεύς Χριστός ἐξυμνεῖται προφητικῶς καί ὡς ἄνθρωπος καί ὡς Θεός.

Ὥστε ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ δέν ἄρχισε τό 1914, πρᾶγμα τό ὁποῖο οἱ Χιλιαστές κηρύττουν σάν ἔτος τῆς Β´ Παρουσίας. Ἀλλά ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνθρώπου ἄρχισε ἀφότου ἤδη ὁ Χριστός βρισκόταν ἐπί τῆς γῆς, καί μάλιστα, μετά τήν ἀνάστασι Αὐτοῦ. Ἐπεκτείνεται δέ καί στόν οὐρανό καί στή γῆ, ὄντας οὐράνιος συγχρόνως καί ἐπίγειος, ἀφοῦ ὁ σταυρωθείς καί ἀναστάς Κύριος ἔλαβε κάθε ἐξουσία στόν οὐρανό καί ἐπί τῆς γῆς. Μέλλει δέ ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ νά ἐπικρατήση τελείως κατά τή Β´ Παρουσία καί μετά ἀπό αὐτήν αἰωνίως, μέ τό νά παύση μέν τότε ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ὡς ἀνθρώπου καί μεσίτου, νά ἐξακολουθήση, ὅμως, καί νά ἀποκαλυφθῆ πλήρως ἡ βασιλεία αὐτοῦ ὡς Θεοῦ»(Στ, Μά ᾽73, 72).

* * *

«Καί ἔβαλεν αὐτόν [τό σατανᾶ] εἰς τήν ἄβυσσον, καί ἔκλεισε καί ἐσφράγισεν ἐπάνω αὐτοῦ, ἵνα μή πλανᾷ ἔτι τά ἔθνη, ἄχρι τελεσθῇ τά χίλια ἔτη· μετά ταῦτα δεῖ αὐτόν λυθῆναι μικρόν χρόνον»(Ἀπκ 20, 3).

Γράφει ὁ π. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος: «Ὁ Σατανᾶς κλείσθηκε στήν ἄβυσσο χίλια ἔτη. Τά χίλια αὐτά ἔτη δέν εἶναι ἀκριβῶς χίλια ἔτη ἀλλά πολλά ἔτη, τά ὁποῖα ὑπάρχουν ἀπό τήν ἐποχή τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ μέχρι τό τέλος τοῦ κόσμου. Ὅτι τά χίλια ἔτη στήν ἁγία Γραφή σημαίνουν μεγάλη χρονική διάρκεια ἀπό τήν ἐποχή του Χριστοῦ μέχρι τέλους τοῦ κόσμου, μᾶς τό βεβαιώνει ἡ ἁγία Γραφή στόν ψαλμό 108, 4 ὡς ἐξῆς: “Ὁ Θεός ἐμνήσθη εἰς τόν αἰῶνα Διαθήκης αὐτοῦ, λόγου οὖ ἐνετείλατο εἰς χιλίας γενεάς”. Οἱ χίλιες αὐτές γενεές, στίς ὁποῖες ὁ Θεός ἔδωσε τό λόγο Του, δέν εἶναι, ὅπως εἶναι εὐνόητο, χίλιες ἀκριβῶς ἀλλά πολλές γενεές, ὅλες οἱ γενεές μέχρι πέρατος τῶν αἰώνων. Ὁ ἀριθμός χίλια σημαίνει τό πλῆθος ὄχι μόνο στήν ἁγία Γραφή ἀλλά καί στήν καθημερινή μας. Λ.χ. λέμε ἔχω νά σοῦ δώσω χίλια πράγματα. Δέν θέλουμε νά δηλώσουμε ἀκριβῶς χίλια πράγματα ἀλλά πολλά πράγματα»(Ι, 207· βλ. καί: 75· καί: ΜΠ, 285, 287). Ὅπως καί στό «ἕως ἑβδομηκοντάκις ἑπτά»(Μθ 18, 22) τῆς συγγνώμης δέν κρατᾶμε λογαριασμό καί μόλις φθάσουμε τό 490 (70x7) παύουμε νά συγχωροῦμε. Ὁ Χριστός θέλει νά πῆ νά συγχωροῦμε παντοτεινά.

• Συνεχίζει ὁ π. Ἰωήλ: «Ὅτι πρόκειται ἐδῶ γιά τό σχετικό περιορισμό τοῦ Σατανᾶ ἀπό τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Κυρίου, ὅτι πρόκειται γιά τό δέσιμό του ἀπό τόν Κύριο ἀπό τήν ἐνανθρώπησί Του, βεβαιώνει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος μιλώντας γιά τό Σατανᾶ λέει: “πῶς δύναταί τις εἰσελθεῖν εἰς τήν οἰκίαν τοῦ ἰσχυροῦ, ἐάν μή πρῶτον δήσῃ (: δέση) τόν ἰσχυρόν;”(Μθ. 12, 29· Λκ 11, 21). Καί ἀλλοῦ πάλι ὁ Κύριος λέει γιά τή σχετική ἐξορία τοῦ Σατανᾶ ἀπό τόν κόσμο τοῦτο στόν Ἄδη: “νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω”(Ἰω. 12, 31). Ἐπίσης, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος βεβαιώνοντας τή δέσμευσι τοῦ Σατανᾶ καί τό θρίαμβο τοῦ Χριστοῦ κατά τοῦ Σατανᾶ λέει: “ἀπεκδυσάμενος τάς ἀρχάς καί τάς ἐξουσίας ἐδειγμάτισεν ἐν παρρησίᾳ θριαμβεύσας αὐτούς ἐν αὐτῷ”(Κολ 2, 15). Ἑπομένως ἐδῶ πρόκειται γιά δέσμευσι τοῦ Σατανᾶ ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ»(Ι, 208· βλ. καί: Στ, Ἰν ᾽73, 88).

• Ἄς ἀναγράψουμε, ἀκόμα, ἐδῶ δύο χωρία γιά τή σχετική δέσμευσι τοῦ Σατανᾶ γιά τούς πιστούς:

«Περί δέ κρίσεως, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται [παρελθών χρόνος]»(Ἰω 16, 11).

«Ὅς ἐρρύσατο ἡμᾶς (: μᾶς λύτρωσε) ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους καί μετέστησεν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ υἱοῦ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ»(Κολ 1, 13).

• Γιά τούς ἀπίστους, βέβαια, ὁ Σατανᾶς εἶναι λυμένος: «Ἐν αἷς ποτε περιεπατήσατε (: ζήσατε) κατά τόν αἰῶνα τοῦ κόσμου τούτου, κατά τόν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας»(Ἐφ 2, 2).

° «Ἐν οἷς ὁ θεός τοῦ αἰῶνος τούτου ἐτύφλωσε τά νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τό μή αὐγάσαι (: γιά νά μή λάμψη) αὐτοῖς τόν φωτισμόν τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν εἰκών τοῦ Θεοῦ»(Β´ Κορ 4, 4).

• Ἐπανερχόμασθε στόν π. Ἰωήλ: «Πρῶτον· οἱ χιλιαστές μᾶς λένε ὅτι ὁ Χριστός θά βασιλεύση στή γῆ πρίν ἀπό τή μέλλουσα κρίσι μαζύ μέ τούς ἀναστάντες μάρτυρες ἐπί 1.000 ἔτη. Καί, ὅμως, ὁ Χριστός διδάσκει ρητῶς ὅτι οἱ καλοί καί οἱ κακοί θά συνυπάρχουν μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Ὅτι, καλοί καί κακοί θά συνυπάρχουν μέχρι τό τέλος τοῦ κόσμου βεβαιώνει ὁ Κύριος στίς δύο παραβολές τῆς σαγήνης καί τῶν ζιζανίων ὡς ἐξῆς: “οὗτος ἔσται ἐν τῇ συντελείᾳ τῶν αἰώνων· ἐξελεύσονται οἱ ἄγγελοι καί ἀφοριοῦσιν τούς πονηρούς ἐκ μέσου τῶν δικαίων”(Μθ. 13, 47-50). Τό ἴδιο ἐπαναλαμβάνεται καί στήν παραβολή τῶν ζιζανίων. Ὅταν οἱ δοῦλοι τοῦ οἰκοδεσπότη ἐκείνου, στόν ἀγρό τοῦ ὁποίου ὁ πονηρός ἄνθρωπος ἔσπειρε ζιζάνια, πρότειναν στόν Κύριό τους νά τά συλλέξουν ὁ Κύριός τους τούς ἀπάντησε: “ἄφετε συναυξάνεσθαι ἀμφότερα, ἕως τοῦ θερισμοῦ καί ἐν τῷ καιρῷ τοῦ θερισμοῦ ἐρῶ τοῖς θερισταῖς· συλλέξατε πρῶτον τά ζιζάνια καί δήσατε αὐτά εἰς δέσμας πρός τό κατακαῦσαι αὐτά· τόν δέ σῖτον συναγάγετε εἰς τήν ἀποθήκην μου”(Μθ. 13, 29). Ἑπομένως κατά τή συντέλεια τῶν αἰώνων, σύμφωνα μέ τή διαβεβαίωσι τοῦ Κυρίου, θά γίνη χωρισμός δικαίων καί ἀδίκων καί ὄχι πρίν ἀπό αὐτήν, ὅπως λένε οἱ χιλιαστές. Δεύτερον· Οἱ χιλιαστές μᾶς λένε ὅτι θά ἔλθη ὁ Χριστός πρίν ἀπό τή μέλλουσα κρίσι νά βασιλεύση μέ τούς ἐκλεκτούς Του γιά 1.000 ἔτη· κι, ὅμως, οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μᾶς λένε ρητῶς, ὅτι ὁ Χριστός θά βρίσκεται στόν οὐρανό, μέχρις ὅτου ἀποκατασταθοῦν ὅλα τά πράγματα στή γῆ, γιά τά ὁποία μίλησαν οἱ προφῆτες. Νά πῶς λένε οἱ Πράξεις τοῦτο ρητῶς “Χριστόν Ἰησοῦν, ὅν δεῖ οὐρανόν μέν δέξασθαι ἄχρι χρόνων ἀποκαταστάσεως πάντων, ὧν ἐλάλησεν ὁ Θεός διά στόματος τῶν ἁγίων ἀπ᾽ αἰῶνος Αὐτοῦ προφητῶν”(Πρξ. 3, 21). Ποιά εἶναι ἐκεῖνα τά “πάντα”, μετά τήν ἀποκατάστασι τῶν ὁποίων θά ἔλθη ὁ Χριστός, ἀσφαλῶς γνωρίζουμε. Αὐτά φθάνουν μέχρι τό στιχ. 15 τοῦ κεφ. 20 τῆς Ἀποκαλύψεως καί ὄχι πρίν ἀπό τό κεφ. 20. Ἑπομένως δέν θά ἔλθη ὁ Χριστός, ὅπως νομίζουν οἱ χιλιαστές, πρίν ἀπό τήν ἀποκατάστασι τῶν ἁγίων, τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς ἀλλά μετά ἀπ᾽ αὐτά. Τρίτον· Στούς στίχους 9-10 τοῦ κεφαλαίου αὐτοῦ εἴδαμε ὅτι τά συγκεντρωθέντα ἀντιχριστιανικά ἔθνη, τά ὁποῖα δηλώνονται μέ τά ὀνόματα Γώγ καί Μαγώγ, περικύκλωσαν τήν παρεμβολή τῶν ἁγίων, τήν πόλι τήν ἀγαπημένη, δηλαδή τούς ἀναστάντες μάρτυρες ἐπί τῶν ὁποίων βασιλεύει ὁ Χριστός κατά τούς χιλιαστές. Καί ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος ρωτᾶ: “Πῶς εἶναι δυνατόν, ἐάν ἑρμηνεύσουμε τούς στίχους 1-10 γραμματικῶς κατά τόν τρόπο τῶν χιλιαστῶν, νά φαντασθοῦμε καί νά ἐννοήσουμε, ὅτι τά ἀντιχριστιανικά αὐτά ἔθνη θά ἀποπειραθοῦν, θά τολμήσουν νά πολεμήσουν μιά παρεμβολή, ἕνα στράτευμα ἀθανάτων μεταξύ τῶν ὁποίων ὀφθαλμοφανῶς βασιλεύει ὁ Χριστός; Ἐκτός αὐτοῦ, μέ τόν πόλεμο αὐτό”, συνεχίζει ὁ ἅγιος Πατήρ, “τῶν ἀντιχριστιανικῶν ἐθνῶν κατά τῆς παρεμβολῆς τῆς ἁγίας δηλώνεται ὅτι δέν ἔπαψαν κατά τά 1.000 αὐτά ἔτη τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ κάθε ἐχθρική ἐπίθεσι καί κάθε ἀγῶνας τῶν πιστῶν. Ἀλλά ἄνθρωποι ἀθάνατοι, ἀναστάντες ἐκ νεκρῶν εἶναι δυνατόν νά ὑπόκεινται σέ ἀγῶνες καί πειρασμούς”; Καί τέλος, τέταρτον, στό στίχο 4 εἴδαμε ὅτι ὁ Ἰωάννης εἶδε τίς ψυχές τῶν “πεπελεκισμένων”, δηλαδή, ἐκείνων πού μαρτύρησαν μέ πέλεκυ, νά κάθωνται στούς θρόνους, ὅπως τίς εἶδε καί κάτω ἀπό τό θυσιαστήριο (Ἀπκ. 6, 9). Ἑπομένως στούς στίχ. 1-10 δέν πρόκειται γιά σώματα ἀναστάντων ἀπό τούς νεκρούς, ἀλλά γιά ψυχές τῶν μαρτύρων πού βρίσκονται ἐν δόξῃ»(Ι, 213· βλ. καί: ΜΠ, 292· καί: ΔΚ, 203).

• Ὁ Ν. Σωτηρόπουλος ἐπισημαίνει: «Οἱ κοσμικοί βασιλεῖς, βασιλεύουν λίγο καιρό, οἱ πιστοί βασιλεύουν “χίλια ἔτη”. Ὁ ἀριθμός “χίλια ἔτη” εἶναι σχηματικός, συμβολικός. Σημαίνει τό χρονικό διάστημα ἀπό τήν πρώτη παρουσία τοῦ Χριστοῦ στή γῆ, ὁπότε δέθηκε ὁ Ἐχθρός, ὁ Σατανᾶς, μέχρι λίγο πρίν ἀπό τή Β´ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, διότι λίγο πρίν ἀπό τή Β´ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ λύεται κατά ἕνα τρόπο ὁ Σατανᾶς γιά νά πλανήση καί παρασύρη σέ πόλεμο τά ἔθνη (Ἀπκ 20, 7-8). Ἕνας, πού ἀναστήθηκε πνευματικά στήν ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας, τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί Χριστοῦ, βασιλεύει “χίλια χρόνια”, βασιλεύει ὅσο ζῆ ὡς πιστός πάνω στή γῆ, καί βασιλεύει στή συνέχεια στήν ἄλλη ζωή. Οἱ κοσμικοί βασιλεῖς βασιλεύουν μόνο σ’ αὐτό τόν κόσμο, οἱ πιστοί βασιλεύουν καί μετά θάνατον, στόν ἄλλο κόσμο, τόν ὑπερκόσμιο κόσμο. Οἱ πιστοί δέν βασιλεύουν μόνο “χίλια ἔτη”, ἀλλά μετά τή Β´ Παρουσία τοῦ Χριστοῦ βασιλεύουν στούς ἀπέραντους αἰῶνες, καί τῆς βασιλείας αὐτῶν οὐκ ἔσται τέλος»(ΣΝ, 22).

• Γράφει καί ὁ Γ. Ψαλτάκης: «Ὁ ἀριθμός “χίλια” χρησιμοποιεῖται στήν Ἁγία Γραφή γιά νά τονισθῆ τό πλῆθος, ἡ ποσότητα. Εἶναι συμβολικός. Εἶναι χαρακτηριστικό αὐτό τό ὁποῖο λέει ὁ θεόπνευστος Ψαλμωδός: “Αὐτός Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν, ἐν πάσῃ τῇ γῇ τά κρίματα Αὐτοῦ (: οἱ ἀποφάσεις Του). Ἐμνήσθη εἰς τόν αἰῶνα διαθήκης αὐτοῦ, λόγου, οὗ ἐνετείλατο (: τόν ὁποῖο ἔδωσε ὡς ἐντολή) εἰς χιλίας γενεάς”(Ψ 104, 7-8)... Ἐάν λάβουμε τόν ἀριθμό “χιλίας” κατά γράμμα, σημαίνει ὅτι στίς πέραν τῶν χιλίων γενεές δέν ἰσχύουν οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ὅμως εἶναι ἄτοπο. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Π. Τρεμπέλας ἑρμηνεύει τίς λέξεις “χιλίας γενεάς” μέ τή φράσι “σέ πολλές διά μέσου τῶν αἰώνων γενεές”. Αὐτή εἶναι ἡ λογική καί ὀρθή ἑρμηνεία»(ΨΓ, 308).

• Ἄς σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι ἡ «πρώτη ἀνάστασις»(Ἀπκ 20, 5), στήν ὁποία «βασίζονται» —εἴδαμε πόσο στέρεα!— οἱ Χιλιαστές γιά τή χιλιετῆ μεσοβασιλεία, ἀναφέρεται στήν ἀνάστασι τήν πνευματική, τήν ἀνάστασι ἀπό τήν ἁμαρτία κατά τό «νεκρός ἦν καί ἀνέζησε»(Λκ 15, 24) γιά τόν ἄσωτο καί ἄλλα συναφῆ χωρία.

• Ἄς τονίσουμε, ἀκόμα, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι βασιλεύς ἀπό τήν ἀρχή καί δέν θά γίνη κατά τή μεσοβασιλεία τῶν χιλιαστῶν:

«Λέγοντες· ποῦ ἐστιν ὁ τεχθείς βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων; εἴδομεν γάρ αὐτοῦ τόν ἀστέρα ἐν τῇ ἀνατολῇ καί ἤλθομεν προσκυνῆσαι αὐτῷ»(Μθ 2, 2).

° «Εἴπατε τῇ θυγατρί Σιών, ἰδού ὁ βασιλεύς σου ἔρχεται σοι πραύς καί ἐπιβεβηκώς ἐπί ὄνον καί πῶλον υἱόν ὑποζυγίου»(Μθ 21, 5).

° «Καί προσελθών ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς»(Μθ 28, 18).

• Ἐπίσης, τό δέσιμο τοῦ σατανᾶ δέν θά γίνη κατά τήν ἀνύπαρκτη μεσοβασιλεία, ἀλλά ἔλαβε χώραν ἀπό τήν πρώτη Παρουσία Του κι ἀπό τότε ἀρχίζει ἡ χιλιετής (μέ τήν ἔννοια τοῦ πολυετής) βασιλεία τοῦ Χριστοῦ:

«Εἰ δέ ἐγώ ἐν Πνεύματι Θεοῦ ἐκβάλλω τά δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφ᾽ ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἤ πῶς δύναται τις εἰσελθεῖν εἰς τήν οἰκίαν τοῦ ἰσχυροῦ καί τά σκεύη αὐτοῦ ἁρπάσαι, ἐάν μή πρῶτον δήσῃ (: ἄν δέν δέση) τόν ἰσχυρόν; Καί τότε τήν οἰκίαν αὐτοῦ διαρπάσει»(Μθ 12, 28-29).

° «Ὑμεῖς ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστε, τεκνία, καί νενικήκατε αὐτούς, ὅτι μείζων ἐστίν ὁ ἐν ὑμῖν ἤ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ»(Α´ Ἰω 4, 4).

° «Εἰ δέ ἐν δακτύλῳ Θεοῦ ἐκβάλλω τά δαιμόνια, ἄρα ἔφθασεν ἐφ᾽ ὑμᾶς ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὁ ἰσχυρός καθωπλισμένος φυλάσσῃ τήν ἑαυτοῦ αὐλήν, ἐν εἰρήνῃ ἐστί (: εἶναι ἀσφαλισμένα) τά ὑπάρχοντα αὐτοῦ· ἐπάν δέ ὁ ἰσχυρότερος αὐτοῦ ἐπελθών νικήσῃ αὐτόν, τήν πανοπλίαν αὐτοῦ αἴρει, ἐφ᾽ ᾗ ἐπεποίθει (: στήν ὁποία εἶχε τήν πεποίθησί του), καί τά σκῦλα αὐτοῦ διαδίδωσιν (: διαμοιράζει τά λάφυρά του)»(Λκ 11, 20-22).

° «Νῦν κρίσις ἐστί τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου [ὁ σατανᾶς] ἐκβληθήσεται ἔξω»(Ἰω 12, 31).

° «Ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται (: ἔχει [ἤδη] καταδικασθῆ)»(Ἰω 16, 11).

° «Ἐξαλείψας τό καθ᾽ ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν (: μέ τίς διατάξεις) ὅ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καί αὐτό ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου (: τό ἔβγαλε ἀπό τή μέση) προσηλώσας αὐτό τῷ σταυρῷ· ἀπεκδυσάμενος (: ξεγυμνώνοντας) τάς ἀρχάς καί τάς ἐξουσίας [τούς δαίμονες] ἐδειγμάτισεν ἐν παρρησίᾳ (: τούς ἐξευτέλισε δημόσια), θριαμβεύσας αὐτούς (: σύροντάς τους σέ θριαμβευτική πορεία) ἐν αὐτῷ [: μέ τό Σταυρό]»(Κολ 2, 14-15). Τά ρήματα καί οἱ μετοχές εἶναι σέ παρελθόντα χρόνο.

° «Συγκαλεσάμενος δέ τούς δώδεκα μαθητάς αὐτοῦ ἔδωκεν αὐτοῖς δύναμιν καί ἐξουσίαν ἐπί πάντα τά δαιμόνια καί νόσους θεραπεύειν»(Λκ 9, 1· βλ καί: Μθ 10, 1-14).

° «Ὑπέστρεψαν δέ οἱ ἑβδομήκοντα [Μαθητές] μετά χαρᾶς λέγοντες· Κύριε, καί τά δαιμόνια ὑποτάσσεται [ἀπό τότε] ἡμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου. Εἶπε δέ αὐτοῖς· ἐθεώρουν τόν σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα. Ἰδού δίδωμι [ἀπό τώρα] ὑμῖν τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν ὑμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ»(Λκ 10, 17-19).

• «Τό δέσιμο καί τό λύσιμο τοῦ Σατανᾶ εἶναι σχετικό:

Γιά τούς πιστούς εἶναι δεμένος: “Νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω”(Ἰω 12, 31), “Ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται”(Ἰω 16, 11), “Ἐρρύσατο ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους καί μετέστησεν (: μᾶς μετέφερε) εἰς τήν βασιλείαν τοῦ υἱοῦ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ”(Κολ 1, 13).

Γιά τόν κόσμο εἶναι λυμένος: “... κατά τόν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας”(Ἐφ 2, 2), “Ἐν οἷς ὁ θεός τοῦ αἰῶνος τούτου ἐτύφλωσε τά νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τό μή αὐγάσαι (: νά μή λάμψη) αὐτοῖς τόν φωτισμόν τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ...”(Β´ Κορ 4, 4)»(ΣΑ, 29).

• Ἄς μήν ξεχνᾶμε, τέλος, ὅτι οἱ πιστοί ἀναμένουν ὄχι παχυλά πράγματα, ὅπως ἐκεῖνα τῆς ἀνύπαρκτης χιλιετοῦς βασιλείας, ἀλλά οὐράνια καί ἄφθαρτα:

«Ἀπό τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καί λέγειν· μετανοεῖτε· ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»(Μθ 4, 17· βλ. καί: Μθ 19, 23· 5, 10, 12· 6, 20· Λκ 6, 23· Α´ Κορ 15, 42-53· Β´ Κορ 5, 1-2· 12, 1-4· Φλπ 3, 20· Ἑβρ 10, 34· Α´ Πέτρ 1, 4).

° «Εὐλογητός ὁ Θεός καί Πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐλογήσας ἡμᾶς ἐν πάσῃ εὐλογίᾳ πνευματικῇ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ([γιά νά κληρονομήσουμε] τά ἐπουράνια) ἐν Χριστῷ»(Ἐφ 1, 3· βλ. καί: 2, 6· Ἑβρ 3, 1· 11, 13-16· 12, 22-23· Β´ Τιμ 4, 18).

° «Συνέχομαι (: κατέχομαι) δέ ἐκ τῶν δύο, τήν ἐπιθυμίαν ἔχων εἰς τό ἀναλῦσαι (: νά ἀναχωρήσω) καί σύν Χριστῷ εἶναι [στόν οὐρανό]· πολλῷ γάρ μᾶλλον κρεῖσσον (: αὐτό εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερο)…»(Φλπ 1, 23).

° «Τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς»(Κολ 3, 2).

° «Ἐάν ἐμοί διακονῇ τις, Ἐμοί ἀκολουθείτω, καί ὅπου εἰμί Ἐγώ, ἐκεῖ καί ὁ διάκονος ὁ Ἐμός ἔσται [στόν οὐρανό]»(Ἰω 12, 26).

° «Ἐάν πορευθῶ καί ἑτοιμάσω ὑμῖν τόπον, πάλιν ἔρχομαι καί παραλήψομαι ὑμᾶς πρός ἐμαυτόν, ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ [στόν οὐρανό μετά τήν Ἀνάληψι], καί ὑμεῖς ἦτε»(Ἰω 14, 3).

° «Πίστει παρῴκησεν εἰς τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετά Ἰσαάκ καί Ἰακώβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· ἐξεδέχετο γάρ τήν τούς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν [τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ], ἧς τεχνίτης καί δημιουργός ὁ Θεός»(Ἑβρ 11, 9-10).

° «Μή σκοπούντων ἡμῶν τά βλεπόμενα, ἀλλά τά μή βλεπόμενα· τά γάρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τά δέ μή βλεπόμενα αἰώνια»(Β´ Κορ 4, 18).

° «Εὐδοκοῦμεν μᾶλλον ἐκδημῆσαι ἐκ τοῦ σώματος καί ἐνδημῆσαι πρός τόν Κύριον [στόν οὐρανό]»(Β´ Κορ 5, 7-8).

° «Πᾶς δέ ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται, ἐκεῖνοι μέν οὖν ἵνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δέ ἄφθαρτον»(Α´ Κορ 9, 25).

Από το βιβλίο:

Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Στό Χριστό θά ἔχουμε second coming καί ὄχι second camping.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ (τηλ. 6978461846)

ΩΡΩΠΟΣ 2016

http://orthodoxweb.blogspot.com

ORTHODOX WEB

https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com