Η γενιά του Σηθ

Aναπαράσταση οικογένειας στο νεολιθικό τους σπίτι. 

Κάπως έτσι ήταν και η πρώτη οικογένεια, του Αδάμ και της Εύας.

Μετά την γενιά του Κάιν, η Γένεση αναφέρεται, με περισσότερες λεπτομέρειες, στην γενιά του Σηθ. Ο Σηθ ήταν ένα από τα παιδιά, που απέκτησαν ο Αδάμ και η Εύα, μετά την δολοφονία του Άβελ. Ο Άβελ, αν προλάβαινε να ζήσει, θα γινόταν ο πρόγονος του Μεσσία, δηλαδή από τους απογόνους του Άβελ θα γεννιόταν μια μέρα η Υπεραγία Θεοτόκος [1].

Συνεπώς, έπρεπε ανάμεσα στα παιδιά του Αδάμ και της Εύας να βρεθεί ο αντικαταστάτης του Άβελ, που θα έπρεπε να είναι αγνός και ταπεινός άνθρωπος. Τελικά, αυτός ο εκλεκτός άνθρωπος ήταν ο Σηθ.

Όπως παρατηρούμε, η γενιά του Σηθ, οι λεγόμενοι Σηθίτες, είχε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αρχικά, είχε πίστη και ευλάβεια προς τον Θεό (ακριβώς το αντίθετο από την γενιά του Κάιν!) [2]. Τηρούσαν τις εντολές του Θεού και θα λέγαμε ότι ήταν οι Ορθόδοξοι μονοθεϊστές της αρχαίας εποχής.

Έπειτα, βλέπουμε ότι αυτή η γενιά αργούσε πολύ και να γεράσει και να πεθάνει. Όσο, όμως πλήθαινε η αμαρτία, ο Θεός λιγόστευε τα έτη ζωής των ανθρώπων, μέχρι που φτάσαμε στο σημερινό μέσο όρο 70 με 80 χρόνια ζωής. Ο Αδάμ πέθανε σε ηλικία 930 ετών, το 4578 π.Χ., και τον Σηθ τον γέννησε [3] σε ηλικία 230 ετών. Πώς εξηγείται αυτό;

Προφανώς οἱ Σηθίτες γερνούσαν δέκα φορές πιο αργά, σέ σχέση μέ τούς σημερινούς ανθρώπους, δηλαδή ένας Σηθίτης πεντακοσίων ετών θα ήταν όπως περίπου ένας σημερινός άνδρας πενήντα ετών.

Η γενιά του Σηθ δεν εγκατέλειψε την γη της Μεσοποταμίας. Φαίνεται, ήταν θέλημα Θεού να παραμείνουν εκεί και να μη φύγουν, όπως έγινε με τα υπόλοιπα παιδιά του Αδάμ, που γέμισαν την οικουμένη.

Γι’ αυτό και η Γένεση, όσο αναφέρεται στους Σηθίτες και την γη, που ζουν, εννοεί συνήθως την Μεσοποταμία και σπάνια αναφέρεται στον υπόλοιπο πλανήτη. Γιατί το ζητούμενο στην Γένεση και γενικότερα στην Παλαιά Διαθήκη είναι ο Μεσσίας και έπειτα οι άνθρωποι, οι οποίοι θα γίνουν πρόγονοι του Μεσσία.

Όπως θα δούμε και στα επόμενα κεφάλαια, ο Θεός κρατούσε την γενιά του Μεσσία στην νότια Μεσοποταμία, μέχρι την εποχή του Αβραάμ. Ίσως το αρχικό θέλημα του Θεού να ήταν να γεννηθεί ο Μεσσίας στην χώρα που πλάστηκε και ο Αδάμ, αφού ο Μεσσίας θα ήταν ο νέος Αδάμ, ο οποίος θα έσωζε τον παλαιό Αδάμ.

Ωστόσο, η αμαρτωλότητα των ανθρώπων ανέτρεπε το θέλημα του Θεού. Θέλημα Θεού ήταν να μην μπει στην ζωή των ανθρώπων η κακία, η αρρώστια και ο θάνατος [4]. Παρόλα αυτά, οι αμαρτίες των Προπατόρων και ο φθόνος του Διαβόλου κατέστρεψαν το αρχικό σχέδιο του Θεού. Αφού ο Αδάμ χάλασε το θέλημα του Θεού, ο Θεός αλλάζει το σχέδιό Του και στέλνει τον νέο Αδάμ στον κόσμο, τον ίδιο Του τον Υιό.

Από το βιβλίο του ιστορικού-αρχαιολόγου Διοδώρου Ράμμου: Ορθοδοξία και Αρχαιολογία, σελ. 30-32

Υποσημειώσεις

[1] Ο Θεός, ως παντογνώστης, ήξερε ότι η Παρθένος Μαρία, η Υπεραγία Θεοτόκος, θα γεννιόταν μέσα από το εβραϊκό έθνος, γι’ αυτό στην Παλαιά Διαθήκη ονομάζεται ο εβραϊκός λαός περιούσιος λαός του Θεού, λόγω του προσώπου της Παναγίας, που θα έφερνε τον Μεσσία στον κόσμο.

[2] Ο γιος του Σηθ, ο Ενώς, καθιέρωσε και την προσευχή προς τον Θεό, ίσως και την δημόσια λατρεία. Γέν. 4,26

[3] Στην αρχαία ελληνική γλώσσα ο άνδρας γεννά και η γυναίκα τίκτει!

[4] Τό ἀρχικό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦταν διαφορετικό καί γιά τά ζῶα. Ὁ Ὅσιος Παΐσιος ἔλεγε τά ἑξῆς: Στόν Παράδεισο τά σαρκοφάγα ζῶα δέν ἔτρωγαν ζωντανά τά ὑπόλοιπα ζῶα. Μόλις ψοφοῦσε ἕνα ζῶο, τότε πήγαιναν καί ἔτρωγαν τίς σάρκες του, τό πτῶμα. Μεταξύ τῶν ζώων ἐπικρατοῦσε ἁρμονία καί γαλήνη. Ἀπό τή στιγμή, ὅμως, πού εἰσῆλθε ἡ ἁμαρτία μέ τήν παρακοή καί δι’ αὐτῆς ὁ θάνατος, ἄρχισε ἡ διαταραχή τῶν σχέσεων μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ζώων, καθώς καί μεταξύ τους. Τό λιοντάρι ὁρμοῦσε στόν ἄνθρωπο, γιατί δέν τόν ἀναγνώριζε πιά ὡς ἀφεντικό. Ὁ ἄνθρωπος ἔφτασε καί «παρεσυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὠμοιώθη αὐτοῖς». Ἔγινε χειρότερος ἀπό τά ζῶα, ἀφοῦ ἐξέπεσε στό παρά φύσιν. Καί τά ζῶα ἀγρίεψαν. Καί ἄρχισαν νά τρῶνε τό ἕνα τό ἄλλο, τά ἰσχυρότερα νά τρῶνε τά ἀσθενέστερα. Νικολάου Ζουρνατζόγλου Μαρτυρίες Προσκυνητῶν Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης 1924-1994, Ἐκδόσεις Ἁγιοτόκος Καππαδοκία, Θεσσαλονίκη 2009, Ε΄ Ἔκδοση, σελ. 199-200