Οι παρακλητικοί κανόνες της Θεοτόκου.

 

μικρός παρακλητικός κανών

μέγας παρακλητικός κανών

Οι παρακλητικοί κανόνες μπορούν να ψαλλούν και μόνοι τους, αλλά κανονικά ψάλλονται στον εσπερινό (μετά το "νυν απολύεις..." αντί να πούμε το τρισάγιο, λέμε τον ψαλμό 142 κτλ.)

Ως προς το τυπικό: Σήμερα Δευτέρα 1/8 ξεκινάμε με τη μικρή παράκληση (γενικά την 1η ημέρα του δεκαπενταυγούστου ψάλλουμε τη μικρή παράκληση με εξαίρεση αν πέσει ημέρα Κυριακή, οπότε ψάλλεται η μεγάλη). Τις άλλες μέρες έχουμε εναλλαγή, δηλ. την Τρίτη 2/8 έχουμε τη μεγάλη παράκληση, την Τετάρτη 3/8 τη μικρή και την Πέμπτη 4/8 τη μεγάλη. Στις 5/8 έχουμε τον εσπερινό της Μεταμορφώσεως, οπότε ΔΕΝ γίνεται παράκληση. Το ίδιο ισχύει και για το Σάββατο. Έτσι, το πρόγραμμα των παρακλήσεων συνεχίζεται από την Κυριακή με τη μεγάλη παράκληση (πάντα) και εναλλάξ τις επόμενες ημέρες (Δευτέρα: μικρή, Τρίτη: μεγάλη, Τετάρτη μικρή, Πέμπτη: μεγάλη, Παρασκευή: μικρή). Εφόσον το Σάββατο δεν γίνεται παράκληση και το ίδιο ισχύει και για την Παραμονή της Κοιμήσεως 14/8, οπότε γίνεται ο μέγας εσπερινός της εορτής, εφέτος καταλήγουμε να γίνονται 10 παρακλησεις (5 μικρές και 5 μεγάλες). Ας τιμήσουμε λοιπόν την Παναγία μας, την Υπέρμαχο Στρατηγό μας, αλλά πάνω από όλα ας κάνουμε τη ΧΑΡΗ στον εαυτό μας να συμμετέχουμε σε όσες περισσότερες παρακλήσεις μπορούμε. Και αν δεν μπορέσουμε να βρεθούμε στην Εκκλησία κάποια ημέρα, ας τις ψάλλουμε μόνοι μας, ή έστω ας τις διαβάσουμε (αν δεν ξέρουμε μουσικά). Βέβαια στη σημερινή εποχή μπορούμε να τις ακούσουμε στο ραδιόφωνο ή να τις αναζητήσουμε στο διαδίκτυο π.χ. στο youtube.

π.χ. μικρή παράκληση ΕΔΩ και μεγάλη παράκληση ΕΔΩ

Φυσικά οι παρακλήσεις προς την Παναγία (κυρίως η μικρή) και προς τους Αγίους μας μπορούν να γίνουν σε οποιαδήποτε ημέρα όταν υπάρξει ανάγκη. 

Ακολουθεί ένα σύντομο κείμενο παλαιότερης ανάρτησης σχετικά με τις παρακλήσεις προς την Υπεραγία Θεοτόκο.

Το Δε­κα­πεν­ταύ­γου­στο εί­ναι μια πε­ρί­ο­δος του Εκ­κλη­σι­α­στι­κού έ­τους, κα­τά την ο­ποί­α η ορ­θό­δο­ξη ψυ­χή στρέ­φει τα μά­τια με βα­θειά κα­τά­νυ­ξη προς την Υ­πε­ρα­γί­α Θε­ο­τό­κο. Ε­πί δε­κα­πέν­τε η­μέ­ρες, πριν α­πό την ε­ορ­τή της Κοι­μή­σε­ως, ση­μαί­νουν οι καμ­πά­νες την ώ­ρα του δει­λι­νού και τα πλή­θη των πι­στών πά­νε να ψάλ­λουν τον Μι­κρό και τον Με­γά­λο Πα­ρα­κλη­τι­κό Κα­νό­να. Α­νά­λο­γη κα­τά­νυ­ξη έ­χει βέ­βαι­α και η πε­ρί­ο­δος των Χαι­ρε­τι­σμών της Πα­να­γί­ας. Αλ­λά ε­νώ στους Χαι­ρε­τι­σμούς κυ­ρια­ρχεί ο υ­μνο­λο­γι­κός τό­νος, η θρι­αμ­βι­κή δο­ξο­λό­γη­ση των α­πεί­ρων χα­ρί­των της «Μη­τρός του Θε­ού γε­νο­μέ­νης», στους Πα­ρα­κλη­τι­κούς Κα­νό­νες του Δε­κα­πεν­ταυ­γού­στου κυ­ρί­αρ­χος τό­νος εί­ναι το πέν­θος και η ο­δύ­νη της βα­ρυ­αλ­γού­σης ψυ­χής του πι­στού που ζη­τά πα­ρά­κλη­ση και πα­ρη­γο­ριά α­πό την Πα­να­γί­α.

Οι Πα­ρα­κλη­τι­κοί Κα­νό­νες, ο Μι­κρός και ο Μέ­γας η α­πλώς η Μι­κρή και η Με­γά­λη Πα­ρά­κλη­ση - ε­πει­δή δια των ύ­μνων αυ­τών οι πι­στοί πα­ρα­κα­λούν την Πα­να­γί­α να α­κού­ση και να ι­κα­νο­ποι­ή­ση τα αι­τή­μα­τά τους - ψάλ­λον­ται με­τά την Α­κο­λου­θί­α των ε­σπε­ρι­νών του Δε­κα­πεν­ταυ­γού­στου, ε­ναλ­λάξ, δη­λα­δή την μί­α μέ­ρα ψάλ­λε­ται η Με­γά­λη και την άλ­λη η Μι­κρή. Μό­νο κα­τά τους ε­σπε­ρι­νούς των Σαβ­βά­των και της Ε­ορ­τής της Με­τα­μορ­φώ­σε­ως του Κυ­ρί­ου δεν ψάλ­λον­ται οι Πα­ρα­κλή­σεις και τού­το ε­πει­δή το πε­ρι­ε­χό­με­νό τους εί­ναι πέν­θι­μο και ι­κε­τευ­τι­κό και δεν συμ­φω­νεί προς το χαρ­μό­συ­νο ύ­φος των ε­ορ­τα­στι­κών αυ­τών ύ­μνων. Ε­κτός, ό­μως, α­πό την πε­ρί­ο­δο του Δε­κα­πεν­ταυ­γού­στου η Μι­κρή, ι­δί­ως, Πα­ρά­κλη­ση ψάλ­λε­ται συ­χνά, «εν πά­ση πε­ρι­στά­σει και θλί­ψει ψυ­χής», εί­τε στους ι­ε­ρούς Να­ούς, εί­τε και κα­τ' οί­κον, α­πό τους πι­στούς, οι ο­ποί­οι ε­πι­θυ­μούν να ι­κε­τεύ­σουν δι' αυ­τής την Θε­ο­τό­κο και να ε­πι­κα­λε­σθούν την με­σι­τεί­α της.

Η δε δι­ά­κρι­ση των Πα­ρα­κλή­σε­ων σε Μι­κρή και Με­γά­λη ο­φεί­λε­ται α­πο­κλει­στι­κώς και μό­νον στην έ­κτα­ση, το μέ­γε­θος των τρο­πα­ρί­ων. Τα τρο­πά­ρια, δη­λα­δή, της Μι­κρής Πα­ρα­κλή­σε­ως εί­ναι μι­κρό­τε­ρα και συν­το­μώ­τε­ρα α­πό ε­κεί­να της Με­γά­λης.

Η Μι­κρή Πα­ρά­κλη­ση εί­ναι ποί­η­μα κά­ποι­ου α­γνώ­στου υ­μνο­γρά­φου, ο ο­ποί­ος κα­τ' άλ­λους μεν ω­νο­μά­ζον­ταν Θε­ο­στή­ρι­κτος και ή­ταν Μο­να­χός, κα­τ' άλ­λους δε Θε­ο­φά­νης. Ό­πως φαί­νε­ται, ό­μως, πρό­κει­ται πε­ρί του ι­δί­ου προ­σώ­που, το ο­ποί­ο έ­γι­νε Μο­να­χός και α­πό Θε­ο­φά­νης με­τω­νο­μά­σθη­κε σε Θε­ο­στή­ρι­κτο. Η Με­γά­λη Πα­ρά­κλη­ση εί­ναι έρ­γο του Θε­ο­δώ­ρου του Β , του Δου­κός, Βα­σι­λέ­ως της Νι­καί­ας, του ε­πο­νο­μα­ζο­μέ­νου Λα­σκά­ρε­ως, ο ο­ποί­ος έ­ζη­σε πε­ρί τα μέ­σα του 13ου αι­ώ­νος και εί­ναι πο­λύ με­τα­γε­νέ­στε­ρος του Θε­ο­στη­ρί­κτου, του Μο­να­χού.

Οι δύ­ο Πα­ρα­κλή­σεις, πλην του Κα­νό­νος, πε­ρι­λαμ­βά­νουν στην Α­κο­λου­θί­α τους και Ψαλ­μούς, δε­ή­σεις υ­πέρ των ζών­των πι­στών, υ­πέρ των ο­ποί­ων τε­λούν­ται, και Ευ­αγ­γε­λι­κή πε­ρι­κο­πή. Το πε­ρι­ε­χό­με­νό τους εί­ναι ι­κε­τευ­τι­κό, συγ­κι­νεί τους πι­στούς, δι­δά­σκει και προ­τρέ­πει αυ­τούς να προ­στρέ­χουν με θάρ­ρος και εμ­πι­στο­σύ­νη πάν­το­τε προς την Κυ­ρί­α Θε­ο­τό­κο, την Με­γά­λη Μη­τέ­ρα τους, για να βρί­σκουν πα­ρη­γο­ριά και να λαμ­βά­νουν βο­ή­θεια στις α­νάγ­κες του.

Προς την Κυ­ρί­α Θε­ο­τό­κο­νάς ψάλ­λου­με και μεις με πί­στη και εκ βά­θους καρ­δί­ας τις ι­ε­ρές Πα­ρα­κλή­σεις και μα­ζί με τους ι­ε­ρούς υ­μνω­δούς, ας ε­πα­να­λαμ­βά­νου­με: «Βλέ­ψον ι­λέ­ω όμ­μα­τί σου και ε­πί­σκε­ψαι την κά­κω­σιν, ην έ­χο­μεν, και δει­νών συμ­φο­ρών και βλά­βης και κιν­δύ­νων και πει­ρα­σμών η­μάς λύ­τρω­σαι, α­με­ρή­τω σου ε­λέ­ει», με την α­κρά­δαν­τη βε­βαι­ό­τη­τα ό­τι «δεν θα πα­ρί­δη την πε­νι­χράν δέ­η­σίν μας, τον κλαυθ­μόν και τα δά­κρυ­α και τους στε­ναγ­μούς μας, αλ­λά θα πλη­ρώ­ση τας αι­τή­σεις μας», για να δο­ξά­ζου­με Αυ­τήν με­τά πό­θου πάν­το­τε.

http://paterikiorthodoxia.pblogs.gr