Εισήγηση π. Λαυρεντίου Γρατσία: 3. Η Αγία Γραφή

Ἂς ἔλθουμε τώρα στὴν ἁγία Γραφή.

Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως μιλάει γιὰ τὶς μακρὲς γεωλογικὲς περιόδους, ἑκατομμυρίων ἐτῶν, τὶς ὁποῖες προβάλλει γιὰ νὰ κάνῃ ἔτσι πιὸ πιθανὴ τὴν πρότασί της. Κατὰ τὴν ἁγία Γραφὴ ἡ μὲν προ-ανθρώπινη ἡλικία τοῦ σύμπαντος καὶ τῆς Γῆς δὲν ἀποκλείεται νὰ εἶνε τόσο μεγάλη, ἡ μετὰ τὴν ἐμφάνισι ὅμως τοῦ ἀνθρώπου ζωή, ὅπως συνάγεται ἀπὸ τὶς γενεαλογίες καὶ τοὺς καταλόγους ὀνομάτων, δὲν φτάνει τὰ 10.000 χρόνια· κατὰ τὰ ἐπίσημα Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸ τρέχον ἔτος (2014) εἶνε τὸ 7.522 «ἀπὸ κτίσεως κόσμου», ἀπὸ τῆς δημιουργίας δηλαδὴ τῆς ἀνθρωπότητος. Αὐτὴ εἶνε ἡ ἡλικία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἔπειτα ὁ «ἀγώνας τῆς ζωῆς». Τὰ εἴδη τῶν ζῴων, κατὰ τὴ θεωρία τῆς ἐξελίξεως, διαμάχονται μεταξύ τους καὶ τὸ ἕνα καταλύει τὸ ἄλλο. Κατὰ τὴν ἁγία Γραφή, μέχρι τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων, δὲν ὑπάρχει ἀγώνας περὶ ζωῆς· συμβιώνουν ὅλα παράλληλα μὲ κυρίαρχο ἄρχον τα τὸν ἄνθρωπο. Μετὰ τὴν πτῶσι καὶ ἀνταρσία τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τοῦ Θεοῦ διαταράσσεται βέβαια καὶ ἡ φύσι ἀλλ᾽ ὄχι μέχρι ἐξοντώσεως τῶν εἰδῶν.

Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως προϋποθέτει ἀλλεπάλληλες γεννήσεις καὶ ἀλλεπάλληλους θανάτους τῶν προγόνων τοῦ Ἀδάμ. Ἡ ἁγία Γραφὴ λέει, ὅτι θάνατος γιὰ τὸν ἄνθρωπο δὲν ὑπῆρχε πρὸ τῆς πτώσεως· ὁ θάνατος ἔκανε τὴν ἐμφάνισί του μετὰ τὴν ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων.

Ἡ ἁγία Γραφὴ διδάσκει ὅτι μαζὶ μὲ τὸν πρωτόπλαστο ἄνδρα, τὸν Ἀδάμ, δημιουργήθηκε καὶ ἡ πρωτόπλαστη γυναίκα, ἡ Εὔα. Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως ἐξηγεῖ τὴν δημιουργία τοῦ θήλεος;

Κατὰ τὴ θεωρία τῆς ἐξελίξεως τὸ ἀνθρώπινο γένος δὲν ἦταν πάντα στὸ παρελθὸν οὔτε θὰ εἶνε πάντα στὸ μέλλον αὐτὸ ποὺ εἶνε σήμερα. Κατὰ τὴν ἁγία Γραφὴ ἡ φύσις τοῦ ἀνθρώπου εἶνε ἡ ἴδια καὶ ἀμετάβλητη ἀπὸ τῆς ἐμφανίσεώς του πάνω στὴ γῆ μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, γι᾽ αὐτὸ ἡ μὲν ἁμαρτία τοῦ Ἀδὰμ ἐπέδρασε καταλυτικὰ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἡ δὲ λύτρωσις ποὺ ἔφερε ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ Χριστός, καλύπτει ὅλο τὸν κόσμο.

Αὐτὴ τὴ μία ἀνθρώπινη φύσι ἦλθε ὁ Χριστὸς καὶ τὴν προσέλαβε μὲ τὴν ἐνανθρώπησί του, τὴν ἕνωσε μὲ τὴ θεία του φύσι, τὴν ἀνύψωσε δὲ κατὰ τὴν ἀνάληψί του στοὺς οὐρανοὺς καὶ τὴν ἔκανε συγκάθεδρο στὸ θρόνο τῆς ἁγίας Τριάδος, στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρός. Εἶνε ἡ φύσις ποὺ ἔχει προορισμὸ νὰ θεωθῇ καὶ νὰ ἑνωθῇ μὲ τὸ Θεὸ αἰωνίως.

Ἕνας σημαντικὸς ἑρμηνευτὴς τῆς Βίβλου, ὁ ἀρχιμ. Ἰωὴλ Γιαννακόπουλος, λέει τὰ ἑξῆς. Ἀπ᾽ ὅσα ἀναφέρει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη συνάγεται, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε σὲ κατάστασι τελειότητος καὶ προικίσθηκε μὲ δῶρα ποὺ τὸν ἀνυψώνουν σὲ ὑπερφυσικὴ μεγαλοπρέπεια. Ὁ Θεὸς τὸν προώρισε γιὰ τὴν ἀθανασία, ὄχι γιὰ τὸ θάνατο. Συνέβη ὅμως τὸ τραγικὸ γεγονὸς τῆς πτώσεως καὶ ἔτσι ἀκολούθησε ὁ θάνατος, ὁ ὁποῖος «εἰσῆλθε φθόνῳ διαβόλου»(Σ. Σολ. 2,24). Ἡ Καινὴ Διαθήκη λέει ῥητῶς, ὅτι ὅλο τὸ ἔργο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἦταν ἡ ἀποκατάστασι τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἀρχαία εὔκλεια, ὅπως ἦταν δηλαδὴ πρὸ τῆς πτώσεως. Ἑπομένως ὁ ἄνθρωπος βγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ τέλειος καὶ ὄχι ἐν ἀγροίκῳ καταστάσει, ἀπὸ τὰ ζῷα, καὶ διὰ τῆς ἐξελίξεως δῆθεν ἔφθασε στὴν τελειότητα· ἀποτελεῖ τὴν κορωνίδα τῆς δημιουργίας του, τὸ ὡραιότερο καλλιτέχνημά του. Ὁ ψαλμῳδὸς ἀναφωνεῖ· «Ἠλάττωσας αὐτὸν βραχύ τι παρ᾽ ἀγγέλους, δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτόν» (Ψαλμ. 8,6). Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως ἀντιθέτως παραδέχεται, ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν βγῆκε τέλειος ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ ἀλλὰ ἐμφανίσθηκε ἀτελής· νουκλεοτίδιο, κύτταρο, ζῷο, καὶ μὲ τὴν ἐξέλιξι ἔγινε ἄνθρωπος (βλ. ὑπόμνημα π. Ἰωὴλ Γιαννακοπούλου στὴν Γένεσι, παράρτημα, πρόβλημα 8ο, σσ. 418-419).

Συνέχεια

προηγούμενο μέρος

επόμενο μέρος