Χριστουγεννιάτικο μήνυμα (της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος)

«Μετά Μάγων δωροφόρησον χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν,
ὡς Βασιλεῖ καί ὡς Θεῷ καί ὡς διά σέ νεκρῷ»

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ὁ λειτουργικός χρόνος τῶν ἱερῶν Ἑορτῶν τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας, μᾶς ὁδήγησε καί πάλιν ἐφέτος πρό τοῦ κοσμοχαρμοσύνου γεγονότος τῶν Γενεθλίων τοῦ Χριστοῦ, γεγονότος μέ σημασίαν ὑπέρχρονη καί αἰώνια. Εἶναι ἡ παροῦσα ἑορτή ὄχι μόνον ἀνάμνηση τῆς ὑψίστης ἱστορικῆς ἀλήθειας τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἀλλά καί μετοχή στίς θεῖες καί ἄκτιστες ἐνέργειες πού ἀπορρέουν ἀπό αὐτήν, καθόσον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι τό μυστικόν Σῶμα τοῦ Θεοῦ Λόγου καί Χριστοῦ. Σήμερα ἡ ἔλευση τοῦ Παντοκράτορος Υἱοῦ καί Λόγου ἐπί τῆς γῆς ἐξισώνει τήν γῆν πρός τόν οὐρανόν, σέ βαθμό ἀνάλογο τῆς θεϊκῆς συγκαταβάσεως, καθώς πανηγυρίζει ὁ ἅγιος  Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς· «σήμερον οὐρανοῦ καί γῆς ὁμοτιμίαν ὁρῶ καί τῶν κάτω πρός τά ἐπέκεινα πάντων ἄνοδον, ἐφάμιλλον οὖσαν τῇ συγκαταβάσει τῶν ἄνω».

Πόσο μοναδικό εἶναι τό γεγονός τῆς Σαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, κατά τό ὁποῖο ὁ προαιώνιος καί ἀπεριόριστος Υἱός καί Λόγος τοῦ Πατρός ἐτέχθη ὡς βρέφος ἀνέστιο, ἄστεγο, ἄοικο, περιορισμένο σέ ταπεινό σπήλαιο μιᾶς ἀσήμου καί ἀνύδρου τοποθεσίας! Μέ τή Σάρκωσή Του αὐτή ὁ Παντοκράτωρ καί Δημιουργός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί Θεός, «δι΄ Οὗ τά πάντα ἐγένετο», προσέλαβε στό Πρόσωπό Του ὁλοτελῆ τήν ἀνθρώπινη φύση, ψυχή καί σῶμα· καί Αὐτός πού κατά τή θεϊκή Του φύση γεννᾶται ἀχρόνως ἀπό τόν Θεόν Πατέρα ἄνευ μητρός, ἐγεννήθη ἐν χρόνῳ, ἱστορικῶς, ἀπό Μητέρα Παρθένο καί κατέστη ἔκτοτε «ὁμοούσιος τοῖς ἀνθρώποις», ὁ Ἕνας τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὄντας πάντοτε «ὁμοούσιος, ὁμόθρονος καί ὁμόδοξος» τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι. Ἡ ἄκτιστη χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, δωρεά μόνον προσωρινή στούς δικαίους ἀνθρώπους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, κατέστη μετά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου μόνιμη ἔνοικος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως στό Πρόσωπό Του, πού ἀποτελεῖ«πηγήν τοῦ ἁγιασμοῦ ἀνεξάντλητον», στήν ὁποία μετέχουμε καί ἐμεῖς μέσῳ Αὐτοῦ ἐν ἁγίῳ Πνεύματι· «εἰ γάρ καί ὡς ἄνθρωπος χρίεται, ἀλλ΄ ὡς Θεός ἐν Ἑαυτῷ ἔχει τήν πηγήν τοῦ χρίσματος. Διά τοῦτο καί μετόχους Αὐτοῦ πάντας τούς ἐκ Θεοῦ χριομένους ὁ θείως ὁρῶν ἐκεῖνος εἶδε καί προηγόρευσε ... Τοιοῦτός ἐστιν ὁ νῦν ἐν πενιχρῷ σπηλαίῳ τικτόμενος καί παρ΄ ἡμῶν ὡς βρέφος ἐπί φάτνης ὑμνούμενος» !

Ὡς σημεῖον ἐναρκτήριον τῶν μετά ταῦτα θαυμάτων, τά ὁποία λαμπρύνουν τήν πανανθρώπινη ἱστορία τῶν τελευταίων δύο χιλιάδων ἐτῶν, ὁ Θεός Λόγος ἐγεννήθη ἐπί γῆς, ἐτέχθη ἐν Βηθλεέμ, ἄνευ Πατρός, ἀπάτωρ, ἀπό ἁγιωτάτη, Παναγία Παρθένο· διότι ἔπρεπε ὁ Θεάνθρωπος, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ἀφ’ ἑνός τήν ἀνθρώπινη φύση πού ἡ προπατορική πτώση ἀμαύρωσε, νά τή θεώσει, ἀφ’ ἑτέρου ὅμως νά λάβει νέα «ζύμη» τῆς φύσεώς μας, ἄσπορη, ὡς ἀπαρχή τῆς ἀναδημιουργίας: «ἐκ γυναικός μέν, ἵνα τήν αὐτήν ἐκείνην ἥν ἔπλασεν ἐν τοῖς προπάτορσιν ἀναλάβηται φύσιν, ἐκ παρθένου δέ ταύτης, ἵνα καινόν ποιήσῃ τόν ἄνθρωπον»· διά τοῦ ἁγίου τόκου τῆς Παρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας τιμᾶται καί ὁ ἀνθρώπινος τοκετός, ἀλλ’ ὑπερτιμᾶται ἐπαξίως καί ἡ θεομίμητη παρθενία· «ἔδει καί γέννησιν τιμηθῆναι καί παρθενίαν προτιμηθῆναι». Ἡ ἱερά ὑμνογραφία τῶν ἁγίων τούτων ἡμερῶν παρουσιάζει τήν Παναγία μας ὡς νοητόν δοχεῖον ὑπερφυοῦς μύρου, τό ὁποῖο ἐπείγεται νά κενωθεῖ, νά ἀδειάσει, στή Βηθλεέμ, γιά νά γεμίσει μέ θεϊκή εὐωδία τόν σύμπαντα κόσμο: «φέρει Χριστόν ὥσπερ μύρον ἀκένωτον, τό νοητόν ἡ Παρθένος ἀλάβαστρον, καί τοῦτο προέρχεται ἐν σπηλαίῳ Πνεύματι ἀποκενῶσαι σαφῶς, ὅπως πληρώσῃ τῆς εὐωδίας Αὐτοῦ τάς ψυχάς ἡμῶν».

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τά ὑπερφυῆ, μοναδικά καί παγκόσμια αὐτά γεγονότα ἀνελλιπῶς ἐπί δύο χιλιάδες περίπου ἔτη, σέ ἡμέρες πένθους καί σέ ἡμέρες δόξης, σέ ἐποχές νίκης, ἀλλά καί σέ περιόδους διωγμῶν, σέ ἔτη λιμοῦ, καί σέ χρόνους ἀφθονίας. Διότι ἡ ἐντός τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν μεταβάλλεται ἀπό τίς ἐξωτερικές περιστάσεις. Ἄλλωστε ἡ πτωχεία καί ἐρημία τῶν ἁγίων Ποιμένων τῆς Βηθλεέμ δέν τούς ὑστέρησε ἀπό τήν χαρά τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν Ἀγγέλων· οὔτε πάλιν ἦταν ἡ δόξα καί ἐξουσία τῶν τριῶν Μάγων, Βασιλέων τῶν Περσῶν, ἡ ὁποία συνήργησε στό νά ἀνακαλύψουν τόν Μεσσία, τόν γεννηθέντα ἐπί γῆς Παντοκράτορα Θεόν· μόνον ἡ ἔμπρακτη πίστη τους ἐφείλκυσε τό ἔλεος καί τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ! Τό παράδειγμα ἐκείνων μᾶς προβάλλουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὑποδεικνύοντας τήν ὑπομονή στίς θλίψεις καί τήν πίστη -τήν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη- στόν Θεό, ὡς ἀσφάλεια καί ἄγκυρα τῆς πορείας μας. «Τώρα σύγκριναι σύ ἀγαπητέ», γράφει ὁ ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, «αὐτήν τήν μεγαλοψυχίαν τῶν μάγων μέ τήν μικροψυχίαν τήν ἰδικήν σου, διά νά καταισχυνθῇς καί νά μάθῃς τήν θεραπείαν σου· διότι, καθώς ὁ λαμπρός ἀστήρ ὁπού ὡδήγει καί ἐπαρηγόρει τούς μάγους εἰς τήν ὁδοιπορίαν ἐκρύβη ἀπό αὐτούς διά νά δοκιμάσῃ τήν ὑπομονήν καί ἀνδρείαν τους, καί πάλιν φανείς εἰς αὐτούς περισσότερον ἀπό τό πρῶτον τούς ἐχαροποίησεν, τοιουτοτρόπως καί ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ συνειθίζει νά κάμνῃ μέ τούς δούλους καί φίλους της».

Ἡ «πρός ἡμᾶς ἐπιδημία», ἡ ἔλευση ἐπί γῆς, τοῦ Θεοῦ Λόγου εἶναι ἡ ἀρχή τῆς θείας Οἰκονομίας, ἡ ὁποία ὁλοκληρώθηκε μέ τήν Πεντηκοστή. Καλούμαστε καί ἐμεῖς, ἐντός τῶν ὁποίων διαμορφώνεται μυστηριακῶς ὁ Χριστός (Γαλ. 4, 19) διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων καί τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, νά καταστοῦμε «Χριστοῦ εὐωδία τῷ Θεῷ» (Β΄Κορ.2, 15), ἀκολουθώντας τά ἴχνη τοῦ Θεανθρώπου καί προσφέροντας κατ΄ ἀρχάς σέ Αὐτόν, καθώς οἱ τρεῖς Μάγοι, «ὡς χρυσόν καί λίβανον καί σμύρναν», τήν ὁμολογία ἀντιστοίχως τῆς Βασιλείας Του, τῆς Θεότητός Του καί τοῦ ζωοποιοῦ Θανάτου Του. Ἡ Ἐκκλησία μας διά στόματος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου μᾶς παρακινεῖ στήν ἁγία αὐτή θεοπρεπῆ πορεία, ἀπαραίτητη γιά νά γνωρίσουμε μέ φωτισμένη διάνοια τό μέγεθος καί τή θεία εὐφροσύνη τῶν Χριστουγέννων: «Διά πασῶν ὅδευσον ἀμέμπτως τῶν ἡλικιῶν Χριστοῦ καί δυνάμεων, ὡς Χριστοῦ μαθητής» !

Μέ θερμότατες ἀπό καρδίας εὐχές γιά εὐλογημένα Χριστούγεννα, 

Ὁ Καθηγούμενος τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Παντοκράτορος

† Ἀρχιμανδρίτης Κύριλλος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

ΠΗΓΗ