Η πτώση από τον Παράδεισο είναι πτώση από μια ανώτερη κατάσταση σε μια κατώτερη. Εκτός από πτώση ονομάζεται στην εκκλησιαστική γλώσσα και έξοδος, από τον κήπο της Εδέμ, ἀπέναντι τοῦ παραδείσου (Γέν. 3,24), στον χώρο της νότιας Μεσοποταμίας. Με αυτό το γεγονός τελειώνει η «προϊστορική» περίοδος και αρχίζει η ιστορική περίοδος της ανθρωπότητας, η Νεολιθική εποχή.
Στο τρίτο κεφάλαιο της Γένεσης περιγράφεται αναλυτικά το προπατορικό αμάρτημα των Πρωτοπλάστων, που παραβίασαν την εντολή του Θεού και έφαγαν τον καρπό του δέντρου της γνώσης του καλού και του κακού. Με αυτό τον τρόπο έμαθαν τί είναι κακό, δηλαδή τί είναι αντίθετο προς το θέλημα του Θεού, ενώ μέχρι τότε είχαν μόνο την γνώση του καλού.
Ωστόσο, το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν μετανόησαν, δεν ζήτησαν συγγνώμη από τον Θεό. Αυτή ήταν η κορύφωση του προπατορικού αμαρτήματος, η αμετανοησία. Ο Αδάμ και η Εύα δεν εμπιστεύτηκαν τον Θεό, παρά εμπιστεύτηκαν τον Διάβολο, με αποτέλεσμα να χαλάσουν την σχέση τους με τον Θεό και να χάσουν τον Παράδεισο. Βέβαια, αφού εξορίστηκαν από τον Παράδεισο, μετανόησαν και συνέχισαν να πιστεύουν στον Θεό, αλλά το κακό είχε γίνει.
Μετά την εξορία, ο Αδάμ γίνεται γεωργός και αρχίζει να καλλιεργεί την γη της Μεσοποταμίας, για να τραφεί. Φτιάχνει το πρώτο σπίτι, για να στεγάσει τον εαυτό του και την Εύα, και αρχίζουν να αποκτούν παιδιά.
Το πρώτο παιδί το ονομάζουν Κάιν και το επόμενο Άβελ και στην συνέχεια αποκτούν και άλλα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, άγνωστο πόσα συνολικά (…καὶ ἐγέννησεν υἱοὺς καί θυγατέρας, Γέν. 5,4). Αυτή είναι η πρώτη οικογένεια ανθρώπων και ταυτόχρονα ο πρώτος νεολιθικός οικισμός στον κόσμο, που χρονολογείται λίγο μετά το 5500 π.Χ. Το μέρος, που εγκαταστάθηκαν ο Αδάμ και η Εύα, φαίνεται ότι ήταν εκεί όπου κατόπιν χτίστηκε η σουμεριακή πόλη Εριντού.
(Η πόλη Εριντού (Eridu) θεωρείτο από τους κατοίκους της αρχαίας Μεσοποταμίας ως η αρχαιότερη πόλη του κόσμου. Με την άνοδο της στάθμης των υδάτων του Περσικού κόλπου είχε γίνει παραθαλάσσια, αλλά σήμερα, από τις προσχώσεις των ποταμών, απέχει κάποια χιλιόμετρα από την θάλασσα. Οι Ιρακινοί την ονομάζουν Tell Abu Shahrain.)
Ωστόσο, θέλημα Θεού ήταν να μη μείνουν όλοι οι άνθρωποι στο ίδιο μέρος της γης, αλλά να εξαπλωθούν σε όλες τις ηπείρους της γης (Γέν. 1,28, «πληρώσατε τὴν γῆν», δηλαδή γεμίστε, κατοικήστε όλη την γη.). Μόλις, λοιπόν, μεγαλώνουν τα παιδιά του Αδάμ φεύγουν από την Μεσοποταμία και εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο. Εδώ βρίσκεται η εξήγηση στο ερώτημα γιατί οι άνθρωποι έφυγαν από την αρχική τους κοιτίδα και τόπο κατοικίας και εγκαταστάθηκαν σε όλες τις περιοχές του πλανήτη.
Από το βιβλίο του ιστορικού-αρχαιολόγου Διοδώρου Ράμμου: Ορθοδοξία και Αρχαιολογία, σελ. 27-28
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας θα πρέπει να αναφέρονται στη συγκεκριμένη ανάρτηση και να διατυπώνονται κόσμια ακόμα και αν διαφωνείτε.
Παρακαλούμε να χρησιμοποιείτε ελληνικούς χαρακτήρες.